شهر پارسه پرسپولیس (تخت جمشید)۲۶ اردیبهشت ماه ۴۰۳ Parse city of Persepolis (Takht Jamshid) 26 May 2024

تخت جمشید نمادی از شکوه و عظمت در ایران باستان و یکی از جاهای دیدنی شیراز است. شاید بتوان منطقه تخت جمشید و بناهای باقی مانده در آن را از مهم‌ترین اسناد تاریخ تمدن در جهان دانست. ازاین‌رو، دانشمندان و باستان‌شناسان برجسته‌ای از سراسر جهان برای بازدید از تخت جمشید به ایران سفر کرده‌اند.

تخت جمشید یادگار پادشاهان هخامنشی از ۲۵۰۰ سال پیش در ایران است. با توجه به عظمت امپراتوری هخامنشیان در ایران باستان که بخش قابل‌توجهی از شرق جهان را شامل می‌شد، می‌توان به شکوه مقر فرماندهی این پادشاهان در تخت جمشید پی برد.

آنچه باعث جلب توجه جهانیان به تخت جمشید می‌شود، تنها قدمت تاریخی این شهر باستانی نیست. باستان‌شناسان از مطالعه دقیق روی کتیبه‌ها و آثار به دست آمده از این منطقه، به پیشرفتگی تمدن در ایران باستان پی برده‌اند. قوانین اجتماعی دوران هخامنشیان نیز تعجب بسیاری از تاریخ‌دوستان را برانگیخته است
زمان آغاز ساخت بناهای تخت جمشید به سال ۵۱۸ پیش از میلاد یعنی در حدود بیش از ۲۵۰۰ سال پیش باز می‌گردد. داریوش اول که سومین پادشاه هخامنشیان بود، دستور به ساخت کاخی عظیم در کوه‌های اطراف مرودشت داد؛ اما مراحل ساخت عمارت‌ها و مجسمه‌های تخت جمشید زمان زیادی به طول انجامید و در دوره پادشاهان بعدی نیز ادامه داشت
هرکدام از کاخ‌های موجود در محوطه تخت جمشید در زمان یکی از پادشاهان هخامنشی ساخته شده است. شکوه و زیبایی بناهای تخت جمشید امروزه نیز باعث شگفتی طراحان و مهندسان می‌شود؛ تا جایی که ساخت چنین مجموعه‌ای عظیم را در زمان حال حاضر و با وجود امکانات گسترده ساده نمی دانند. با توجه به کتیبه‌های باقی مانده از هخامنشیان در مکان‌های مختلف، هدف داریوش از ساخت این بنا را می‌توان به جا گذاشتن نمادی از ایران باستان مترقی دانست.

برای برپا کردن کاخ‌ها و عمارت‌ها، تا چندین سال کارگران مشغول به کندن کوه‌ها و هموار سازی سطوح کوهپایه‌ای بودند. مهم‌ترین ماده در ساخت بنای کاخ‌ها سنگ بود که از انواع آن‌ها با مقاومت‌های مختلف استفاده می‌شد. تراشیدن سنگ‌ها و صیقلی کردن آن‌ها در قطعات بزرگ و حمل آن‌ها به ارتفاع از جالب‌توجه‌ترین بخش‌های ساخت کاخ‌ها است که توجه مهندسان، معماران و طراحان امروزی را جلب می‌کند.دوران شکوه تخت جمشید تا حمله اسکندر مقدونی به ایران ادامه داشت. در سال ۳۳۴ پیش از میلاد اسکندر مقدونی به‌همراه سپاهیان خود به ایران حمله کرد و پس از رسیدن به مقر پادشاهی هخامنشیان، خانه‌ها را غارت کرد و میراث تخت جمشید را به آتش کشید. نفرت و کینه اسکندر از پادشاهان قدرتمند هخامنشی باعث شد تا اسکندر کاخ خشایارشاه را به اتش بکشد؛ اما آتش به سایر نقاط سرایت کرد و سبب نابودی قسمت‌های گسترده‌ای از تخت جمشید شد.

پیش از ویرانی تخت جمشید، کاخ‌ها و عمارت‌های هخامنشیان به‌دلیل قرار داشتن در یکی از بهترین نقاط ایران در پای کوه رحمت یا مهر که میترا نیز خوانده می‌شد، بسیار خوش منظره بود و چشم‌انداز زیبایی به دره‌ها و جلگه‌های اطراف داشت. داخل تخت جمشید محوطه‌ای شبیه به شهرک بود و حد فاصل بین کاخ‌ها را خیابان کشی کرده بودند. طراحی داخلی تخت جمشید با توجه به معیارهای مهندسی و معماری امروز بسیار پیشرفته بوده است و در تقسیم‌بندی محله‌های داخلی نظم و طراحی مدرن به چشم می‌خورد. کاخ‌های تخت جمشید کاربری‌های متفاوتی داشتند و از هرکدام از آن‌ها در مراسم و جشن‌های مختلفی استفاده می‌شد
سیستم لوله کشی آب و فاضلاب در تخت جمشید از جالب‌توجه‌ترین نکات معماری به شمار می‌رود. بین خیابان‌ها آبراهه‌ها به شکلی حفاری شده بودند که آب باران و آب‌های جاری در آن‌ها روان و از داخل کانال‌ها در مسیر مشخص هدایت می‌شدند. به‌طور کلی، معماری بنای کاخ‌ها، تزیینات داخلی، محوطه سازی تخت جمشید، سبک شهرسازی، تفکیک مناطق مسکونی از سکونتگاه شاهی و طراحی تخت جمشید، با توجه به معیارهای امروزی و پس از گذشت بیش از ۲۵۰۰ سال، سندی پر افتخار از ایران باستان است.
Persépolis es un símbolo de grandeza en el antiguo Irán y uno de los lugares de visita obligada en Shiraz. Quizás la región de Persépolis y los edificios que quedan en ella puedan considerarse uno de los documentos más importantes de la historia de la civilización en el mundo. Por ello, eminentes científicos y arqueólogos de todo el mundo han viajado a Irán para visitar Persépolis.

Takht Jamshid es una reliquia de los reyes aqueménidas en Irán desde hace 2500 años. Teniendo en cuenta la grandeza del Imperio aqueménida en el antiguo Irán, que incluía una parte importante de la parte oriental del mundo, se puede comprender la gloria del cuartel general de estos reyes en Persépolis.

Lo que llama la atención del mundo sobre Persépolis no es sólo la historia de esta antigua ciudad. Los arqueólogos se han dado cuenta de la civilización avanzada del antiguo Irán a partir del estudio detallado de las inscripciones y obras obtenidas en esta zona. Las leyes sociales de la época aqueménida también han sorprendido a muchos historiadores.
La construcción de los edificios de Persépolis se remonta al año 518 a.C., es decir, hace más de 2.500 años. Darío I, que fue el tercer rey aqueménida, ordenó la construcción de un enorme palacio en las montañas alrededor de Marvdasht; Pero la construcción de las mansiones y estatuas de Persépolis llevó mucho tiempo y continuó durante el período de los siguientes reyes.
Cada uno de los palacios existentes en Persépolis fue construido durante la época de uno de los reyes aqueménidas. El esplendor y la belleza de los edificios de Persépolis todavía hoy sorprenden a los diseñadores e ingenieros; Hasta el punto de que no consideran fácil construir una colección tan grande en la actualidad y a pesar de las amplias posibilidades. Según las inscripciones dejadas por los aqueménidos en diferentes lugares, se puede considerar que el propósito de Dariush al construir este edificio era dejar un símbolo del antiguo Irán progresista.

Para construir palacios y mansiones, los trabajadores estuvieron ocupados cavando montañas y nivelando colinas durante varios años. El material más importante en la construcción de los palacios era la piedra, que se utilizaba en diferentes tipos y con diferentes resistencias. Cortar piedras, pulirlas en grandes trozos y llevarlas a una altura es una de las partes más interesantes de la construcción de palacios, que hoy atrae la atención de ingenieros, arquitectos y diseñadores. La gloria de Persépolis continuó hasta la invasión de Alejandro Magno. En el 334 a.C., Alejandro Magno atacó Irán con sus tropas y tras llegar a la sede del reino aqueménida, saqueó las casas y quemó el patrimonio de Persépolis. El odio de Alejandro hacia los poderosos reyes aqueménidas hizo que Alejandro prendiera fuego al palacio de Jerjeshah; Pero el fuego se extendió a otros lugares y provocó la destrucción de gran parte de Persépolis.

Antes de la destrucción de Persépolis, los palacios y mansiones aqueménidas eran muy pintorescos debido a que estaban ubicados en uno de los mejores lugares de Irán, al pie del monte Rahmat o Mehr, que también se llamaba Mitra, y tenían una hermosa vista de los valles circundantes. y llanuras. Dentro de Persépolis, había un área similar a una ciudad, y la distancia entre los palacios estaba marcada por una calle. El diseño interior de Persépolis ha sido muy avanzado según los estándares arquitectónicos y de ingeniería actuales, y se puede ver orden y diseño moderno en la división de los barrios interiores. Los palacios de Persépolis tenían diferentes usos y cada uno de ellos se utilizaba en diferentes ceremonias y celebraciones.
El sistema de tuberías de agua y alcantarillado de Persépolis es uno de los puntos arquitectónicos más interesantes. Entre las calles, los canales se cavaron de tal manera que el agua de lluvia y el agua corriente fluyeran por ellos y fueran conducidas a través de los canales en una dirección determinada. En general, la arquitectura de los palacios, la decoración interior, el paisajismo de Persépolis, el estilo urbanístico, la separación de las zonas residenciales de la residencia real y el diseño de Persépolis, según los estándares actuales y después de más de 2500 años, son un documento orgulloso de antiguo Irán.