دیلمده به شاندرمن

اگر از همه‌ی اشخاصی که دلی در گرو گردشگری و طبیعت گردی دارند بپرسید که دوست دارند چه مسیری را در طبیعت تجربه‌ کنند، بدون شک به‌شما خواهند گفت که یکی از نزدیک‌ترین آرزوهای‌شان این است که روزی فرصت و توان‌ کافی داشته باشند که مسیر طولانی، بدون ابهام و تقریبا خسته کننده‌ی دیلمه‌ده به‌شاندرمن را با اتکا به‌استواری پاهای‌شان پیمایش کنند. این مسیری است که درست از انتهای دیلمه‌ده یعنی پایان مرز اردبیل و ورود به‌مرز و منطقه‌ی گیلان آغاز می‌شود و تا پس از تقریبا دو روز پیاده‌روی در مراتع و جنگل‌ها در طالب‌دره، حاجی بیجار و یا شاندرمن خاتمه خواهند یافت. بخش وسیعی از مسیر از میان جنگل‌ انبوه و عبور از روی پل‌های نامنظم و نامطمئنی که با استفاده از الوار‌های چوبی سر‌هم‌بندی شده است و یا بهتر است گفته شود که فقط بر روی رودخانه‌ قرار داده شده است می‌گذرد. این پل‌ها به‌شکلی سر‌دستی ساخته شده‌اند و عبور از آن‌ها جز برای اهالی و مردم محلی ساده نیست. برای آن‌هایی که به عبور از پل‌هایی با این سازه‌ آشنا نیستند بهتر است که به‌آب بزنند و از زیر پل عبور کنند.
اگر در فصل مناسبی پیمایش این مسیر را آغاز کنید گرمای کمتری در انتظار‌تان خواهد بود و از گزش سرمای طاقت‌فرسا هم خبری نخواهد بود. ما این مسیر را در تعطیلات خرداد‌ماه تجربه کردیم که هوای خیلی مناسبی داشت و با توجه به این‌که در روز دوم مسافت زیادی را باید پشت سر می‌گذاشتیم، فرصت این را داشتیم که از تاریک شدن بی‌موقع هوا در امان بمانیم.
من، با توجه به تجربه شخصی خودم در پیمایش‌های متفاوت و در سال‌های متفاوت، چیز خاصی، یعنی زیبایی خاص و پرجلوه‌یی در این مسیر نیافتم. از نظر فنی هم فاقد موضوع خاصی بود. تنها چیزی که آدم را وادار می‌کند که روزی دوباره آن‌را تجربه کند همان طولانی بودن مسیر و سختی نسبی پیمایش آن است که به‌طبیعت‌گرد، لذت خاصی را منتقل می‌کند. بخصوص لحظه‌های عبور از رودخانه، که به‌خاطر پل‌های بی‌اعتبار تعبیه شده بر روی آن، ناچار باید به‌آب زد و در حالی که تا بالای زانو خیس می‌شوید از آن عبور کنید. البته در این فصل آب اصلا سرد نیست و در حالی که رود خروشان به‌نظر می‌رسد و هیاهوی زیادی دارد، اما آب فشار چندانی ندارد و عبور را نسبتا بدون خطر و دلچسب می‌کند.
چیزی که من هرگز آن را از یاد نخواهم برد آشنایی و برخورد با مردمانی بود که آن‌قدر خون‌گرم، مهربان و دوستانه بودند که وادارت می‌کردند اصلا دوست نداشته باشی سفرت تمام شود و به خانه برگردی.
نکات مهم:
اگر از ماشین شخصی استفاده می‌کنید در شاندرمن می‌توانید آن‌را پارک کنید و با گرفتن یک عدد تاکسی زرد رنگ به دیلمه‌ده بروید. همان تاکسی می‌تواند شما را از پیمون حدود 4 کیلومتر مسیر سربالایی و رسیدن به‌گردنه‌ای که ابتدای راه پیاده روی است بی‌نیاز کند.
ما کوله‌ی سنگین داشتیم و کل مسیر را با کوله سنگین پیمایش کردیم. شما این‌کار را نکنید.
در گزارش‌ها می‌خوانید که هر پلی که دیدید، از روی آن عبور کنید و به‌آن‌طرف رودخانه بروید. این نشانی غلط است. دست‌کم دو پل در مسیر بود، یکی تقریبا در اوایل مسیر و دیگری قبل از لچور یعنی در اواخر مسیرـ که نباید از روی آن عبور کرد و شاید این عبور باعث بشود که به ناکجا آباد برسید: این یعنی خطر جدی!
اگر راهنما ندارید حتما باید فایل جی پی اس داشته باشید و حتما باید باطری و شارژ کافی همراه شما باشد، بخصوص برای انتهای مسیر.
منطقه تقریبا بی‌خطر است. فقط از سگ‌ها و گله‌ها دوری کنید.
از گزارش سفر آقای احسان امین جواهری استفاده کنید. خیلی دقیق و مسئولانه است: گام به گام سفر به شاندرمن!
لینک:
https://aminmana.com/tracks/shanderman
من نشانه‌های ترک جی‌پی‌اس‌ام را از فایل ایشان وام گرفته‌ام.
اگر این مسیر را برای پیاده روی انتخاب کردید امیدوارم از آن لذت ببرید.
بعد از تحریر: به ابتدای مسیر یعنی بالای گردنه، سرخه سنگ اطلاق می شود. آن‌جا اگر مشکلی داشتید می‌توانید سراغ مردی را بگیرید که نام‌اش توفیق شهبازی است. شاید کمک کند. به ما خیلی لطف کرد. به من و همسرم. تا جایی که شب ما را به کلبه ی خودش برد و همان جا تا صبح خوابیدیم. راستی: آن‌جا تقریبا همه شهبازی هستند
از سرخه سنگ که گذر کنید، توی مسیر به کلبه‌ای می‌رسید که متعلق به خانواده‌ی سلطانی است. خانواده‌ی خوبی هستن وپسر مجردشان که تفنگی هم به شانه‌اش آویخته است پسر گشاده رو و مهمان‌دوستی است.

دورترک، در خشکه دریا یا همان کافه رضوان ، به آقای رضوان رحمانی بر می‌خورید که حتما به استقبال شما خواهد آمد. مرد وزینی است. آن بالا زندگی مختصر و مفیدی دارد و خیلی کمک حال است. پسرش ساسان وانت نیسان دارد و کوله پشتی هم حمل می کند. از آقای رحمانی می‌توانید غذای گرم بخرید و جایی برای استراحت درخواست کنید. اگر چادر نداشتید برای شب مانی نگران نباشید، اگر دیر نیامده باشید حتما جایی برای‌تان پیدا می‌شود.
در لچور، یعنی تقریبا در آخرین مسیر جنگلی به مردی احتمالا برخواهید خورد که نامش آقای یزدانی است. چوپان است و کمک حال خوبی برای ما بود. عزت‌اش زیاد.
قبل از لچور یک پل عریض و خوش‌ساخت در سمت راست شما روی رودخانه دیده می‌شود که به دوکلبه‌ هدایت‌تان می‌کند. در این فصل کسی آن‌جا نبود. وسوسه‌انگیز است اما شما از روی آن عبور نکنید. چون ممکن است اشتباه کنید و به نا‌کجا آباد برسید. مسیر‌تان را مستقیم ادامه دهید. لچور درست رو‌به‌روی شماست.
در نهایت، اگر این مسیر را انتخاب کردید برای دوستی با چوپان‌ها کمی با خودتان سیگار ارزان قیمت ببرید و توی کافه رضوان برای همسر آقای رحمانی حتما چیزی در چنته داشته باشید که زنی است سخت شایسته ، زحمت‌کش و گشاده رو.- زنی که باید و می‌شود ستایش‌اش کرد.