Panagitsa village to Osmanakos summit

Παναγίτσα-κορυφη Οσμανακος. Panagitsa village to the summit of Osmanakos, Kaimaktsalan, Pella perfecture, Greece.

From Panagitsa village begins a beautiful mountain hike through lush foliage. This is a feast of autumn colors. The "golden" leaves are particularly impressive. Along the way we meet nutritious mushrooms, useful hawthorns, mature vines, toxic salamanders, threatening military installations in the fog, plenty of water in successive man-made ponds, birches, etc. All this composes an impressive setting that attracts climbers / hikers / travelers.

Μετά την Έδεσσα (27,3 χλμ. απόσταση) και στο ύψος της Άρνισσας κατευθυνομαστε βόρεια και ανεβαίνουμε στο πρότυπο Ποντιακό χωριό Παναγίτσα. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν οτι σ'αυτο το ειδυλλιακό χωριό Παναγίτσα της Πέλλας, -750 μέτρα υψόμετρο- οι κάτοικοι δεν είναι μόνο συγχωριανοί, συγγενείς και φίλοι, αλλά και συνεταίροι, καθώς απασχολούνται οι περισσότεροι στην ίδια κοινοτική επιχείρηση. Αρκετά ψηλότερα από το χωριό, στα 1.030 μέτρα υπάρχουν οι πανέμορφες εγκαταστάσεις αναψυχής της "Εβόρας", που στα ποντιακά σημαίνει "ίσκιος". Από εκεί αρχίζει μια πανέμορφη ορεινή πεζοπορία μέσα σε πλούσια φυλλώματα. Πρόκειται για μια πανδαισία φθινοπωρινών χρωμάτων. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά τα "χρυσαφένια" φύλλα. Στην πορεία μας βλέπουμε/ συναντάμε ευτραφή μανιτάρια, χρήσιμους κραταιγους, ώριμα κυνοροδα, τοξικες σαλαμάνδρες, απειλητικες στρατιωτικές εγκαταστάσεις μέσα στην ομίχλη, άφθονα νερά σε αλλεπάλληλες τεχνιτες λιμνούλες, σημύδες κ.α. Όλα αυτά συνθέτουν ένα εντυπωσιακό σκηνικό που ελκύει τους ορειβάτες/ πεζοπόρους/ περιηγητές. Η συνολική απόσταση είναι 10,71 χλμ με 968 Μ. υψομετρική ανάβαση. Το μέγιστο υψόμετρο που φθάνουμε είναι τα 1963 Μ. της κορυφής Οσμανακος.
Απαιτουνται 5-6 ώρες συνολικής πορείας.
Όπως αναφέρει ο Ελβετός ταξιδιωτης/ συγγραφέας Αλαίν ντε Μποτον:
"Η αξία των τοπίων δεν θα προσδιοριζόταν πια με βάση μόνο τα τυπικά κριτήρια της αισθητικής (αρμονία χρωμάτων, διευθέτηση γραμμών) και τις πρακτικές η οικονομικές παραμέτρους, άρχιζε να δίνεται σημασία και στη δύναμη που είχαν να μας καθιστούν δεκτικους στην αίσθηση του ανώτερου, του υπέρτατου".
(Αλαίν ντε Μποτον. 2002. Η τέχνη του ταξιδιού εκδόσεις Πατάκη σ.206).