Terapi Ultra Behzat Parkuru

Tahtalı Run to Sky parkurunun finish noktasında minderin üzerinde iki büklüm yatarken ''iki ay koşmayacağım'' diye ağladıktan tam dört gün sonra kendimi bu yarışa kayıt yaptırmaya çalışırken bulmuştum. Ne yazık ki kayıt süresinin aşmış olduğum için organizatör tarafından ''gelin göğüs numaranız olmadan arkadaşlarınızla koşun, cplerimizden faydalanın hatta size bir anı tshirtü hediye edelim'' teklifi gelmişti. Üzerimde baskı hissetmeyeceğim harika bir recovery uzunu olacaktı. Sabah ayarı kaçırıp bir kilo(!) yulafa iki tepeleme yemek kaşığı fıstık ezmesi atmıştım bir de yetmez gibi muz dilimlemiştim. Güneşle son hazırlıkları yapıp yola koyulduk. Terapi ormanında start alanına vardığımızda havada tatlı bir serinlik vardı. İlk kez dj eşliğinde enerjik bir ısınma yaptık. Yarışın cut off süresi kısa olduğu için startta grup bir anda hızlıca çıktı. Ben her zaman ki gibi geride kalmıştım. Hem bir hafta önce Tahtalı gibi zor bir parkurun gazisi olduğum için zorlamıyordum hem de keyif için geldiğim bir koşunun tadını çıkarmak istiyordum. Bacaklarımı biraz iyi hissedince grup arkadaşlarımdan ayrılıp biraz tempolanmaya başladım. Yarış tatlı ve sıcak devam ediyordu. Yolda biriyle tanışıp sohbet etmeye başlamıştık. Tam instagramlaşmak üzereydik ki çam ormanı altında harika bir patika geldi, tam anlamıyla Alice'in tavşan deliğine düştüğü gibi patikaya düştüm. 2.cpye 700 metre kala yolda İdadik flaması ile Soner Abi beni bekliyordu. Beni Cpye kadar maalesef interval koşturdu. Tahmininden daha hızlı geldiğimi, grubun geride kaldığını, Güneşin de yarışı bırakmak üzere olduğunu söyledi. Cpde beni bırakıp devam etti. Hava sıcaklığı iyiden iyiye artmıştı ve toprak inişten sıkılmaya başlamıştım. Kafamın içinde yarışı 24.kmde yani start noktasında bırakma düşüncesi belirdi. Son 4.5 kmlik teleferik tırmanışını yapmayacaktım. Fikrimi söylemek için Soner Abiyi aradım ama açmadı. Start noktasına yaklaştığımda Cp gönüllüsü kızlar bir anda soda açıp verdiler, bir diğeri limona tuz döküyor digeri bir anda elimden fluskımı alıp doldurmaya başladı. O sırada Jandarma cok iyi göründüğümü ve az yolumun kaldığını söylüyordu ve yolu tarif ediyordu. Soda bitiyor cpdekiler sürekli yiyecek vermeye devam ediyordu. Yarışı bırakacağımı bir türlü söyleyemiyordum. Bir anda Gülende belirdi. Cpde ihtiyaclarını giderdi ve dimdik bir postürle ''devam ediyoruz değil mi Nazlıcım'' dedi. Yutkundum ve tabi abla dedim. Bitik bir halde yeniden koyulduk yola. Bir süre Gülende ile devam ettikten sonra parkur iyiden iyice dikleşince ben tempomu artırmaya başladım. Finishte coşku ile karşılandım, finisher madalyam takıldı. Daha madalyam takılırken bile bir sonraki yarışımın hayalini kurmaya başlamıştım bile.