Toerrit voor de racefiets in de Famenne

Baillonville

Baillonville is een dorp in de Belgische provincie Namen en een deelgemeente van de gemeente Somme-Leuze. Baillonville ligt zes kilometer ten zuiden van het dorpscentrum van Somme-Leuze.
Op het eind van het Ancien Régime werd Baillonville een gemeente. In 1806 werd de aangrenzende gemeente Rabosée opgeheven en bij Baillonville aangehecht. Bij de gemeentelijke fusies van 1977 werd Baillonville een deelgemeente van Somme-Leuze, waarbij een deel van het grondgebied werd afgestaan aan Marche-en-Famenne in de provincie Luxemburg.

Auteur:

Waillet

Waillet ligt in het hart van de depressie van de Famenne.

Auteur:

Famenne

De Famenne is een natuurlijke depressie die begrensd wordt door het plateau van de Condroz in het noorden (volgens de lijn Dinant, Ciney, Durbuy), de Ardennen in het zuidoosten (volgens de lijn Beauraing, Rochefort, Marche-en-Famenne) en de Maasvallei in het westen. De streek heeft slechts een gemiddelde breedte van ca. 20 km. Marche-en-Famenne is het belangrijkste verkeersknooppunt en verzorgingscentrum, en geldt als onofficiële hoofdstad van het gebied.

Auteur:

Het kasteel en de boerderij van Jemeppe

Het kasteel van Jemeppe bevindt zich in een groot park. Het is een middeleeuws kasteel en het oudste deel is de donjon uit de 14e eeuw. Die donjon heeft een vierkant grondplan en is 23 meter hoog. Het was de verblijfplaats van de familie Dochain tot in 1616. Hij had dus een residentiële maar tegelijk defensieve functie. In die tijd was de streek immers het toneel van voortdurende twisten tussen de Naamse en Luxemburgse dynastieën. Tijdens de 17e eeuw kwam de donjon in handen van de familie Ans die drie nieuwe vleugels toevoegde en zo ontstond de vierkante vorm die we vandaag nog altijd zien. In die tijd kreeg het kasteel een boerdeij in kalksteen als bijgebouw. Ze omvatte stallingen voor paarden en vee en een hooizolder. alsook het logies voor de bedienden. Het geheel van de bijgebouwen werd gerealiseerd in de classicistische stijl van de 17e eeuw. Het kasteel is omgeven door een gracht die gevoed wordt door de Hendrée, een bijrivier van de Wamme. Het kasteel van Jemeppe kwam later in handen van de familie Grady, in de 18e eeuw, en rond 1838 werd het bezit van de familie Sauvage-Vercour. Tijdens de 20e eeuw was het kasteel verlaten. Het werd verkocht, gerestaureerd en omgevormd tot seminariecentrum van topklasse. Geklasseerd als monument op 10/06/1982

Auteur:

Eglise Saint-Remacle

De kerk is nadrukkelijk aanwezig in het stadsbeeld door haar toren en haar bijzondere barokke spits. Het gotische gebouw dateert van de 16de eeuw (1520-1540). Ze vervangt een constructie uit de 9de eeuw die in 1484 vernield werd door een brand. Bemerk de merkwaardig gebeeldhouwen koppen binnen in de kerk bij de aanzet van de bogen en onder de corniches van de middenbeuk. Deze grimassen zijn kenmerkend voor het begin van de renaissance. De veranderingen die de maatschappij toen onderging vinden tevens hun weerklank in Erasmus’ Lof der Zotheid. Talrijk en interessant zijn de kunstwerken in polychroom hout en andere schatten. De nieuwe glasramen dateren van bij de restauratie in de jaren zeventig.

Auteur:

De Saint-Remaclekerk

De Saint-Remaclekerk is een gotisch gebouw in kalksteen. Ze werd rond 1500 gebouwd op de plek van een voorganger, vermoedelijk uit de 9e eeuw. De kerk had te lijden van twee branden, in 1615 en in 1806. Er werden twee grote restauraties ondernomen, in de 19e en in de 20e eeuw. De kerk telt drie beuken met drie traveeën, een niet-uitspringend transept en een driezijdig koor met twee traveeën. Vooraan de kerk verrijst een toren met enkele schietgaten en een klassiek portaal uit 1715. Boven op de toren verrijst nog een barokke klokkentoren in leisteen die tijdens de eerste restauratiecampagne herbouwd werd. Hij bevat een klok, een bolvormig torendak, een kleine daklantaarn en een achthoekig kapelletje. Het kerkschip is onderbroken door arcades waarvan de aanzet en de kroonlijsten opgesmukt zijn met gesculpeerde hoofden. De grote openingen met flamboyante opvullingen van het kerkschip en het transept, werden gerestaureerd in de 19e eeuw en zijn versierd met druiplijsten. Men kan de kerk ook binnengaan langs twee deuren, de zuidelijke zijdeur en de zuidelijke deur van het transept. De eerste is een rondboogdeur met lijstwerk met een prismabasis en archivolten op een steun, die menselijke hoofden voorstellen. De gebrandschilderde ramen uit 1974 zijn het werk van Louis-Marie Londot. Geklasseerd op 25-01-1938

Auteur:

Het Manoir of huis Dochain

Het huis Dochain wordt ook het 'Manoir' genoemd. Het is een oude woning die oorspronkelijk een restaurant en een hotel voor reizigers omvatte. Het pand werd gebouwd in de 17e en verbouwd in de 19e eeuw. Het was in handen van de familie Dochain die er woonde tot 1615. Toen werd het vernield door een brand. Het manoir werd een jaar later herbouwd door de familie Dochain op twee niveaus. Het jaartal is zichtbaar op de ankers van de tweede verdieping. Het huis werd later, vanaf de tweede helft van de 19e eeuw, verschillende keren verbouwd. Zo werden de vensters op de gelijkvloerse verdieping verbouwd tot deuren met een leuning in smeedijzer. Men kan er de initialen van Jean Dochain in terugvinden, samen met de data 1616 en 1878. Geklasseerd als monument op 23/11/1976

Auteur:

Huis, rue du Commerce 3

Dit huis werd gebouwd met kalksteenblokken. De vensters van de verdiepingen hebben een gewelfde bovendrempel met een keellijst, een drempel met lijstwerk en een uitspringende sluitsteen die versierd is met een schelp. De gevel is horizontaal opgedeeld door lijsten die een voortzetting zijn van de bovendrempels en door verticale kordons die een verlenging vormen van de vensterposten. Aan de top van de centrale travee draagt een steen het jaartal 1750. De deur heeft een gebogen en omlijste bovendrempel en een uitspringende sluitsteen die versierd is met een palmet. De vensters aan de linkerzijde werden vervangen door een recente vitrine. Het gebouw wordt verder gekenmerkt door alternerende muurankers, door een stenen kroonlijst en door een dak in leisteen met drie dakvensters met gebogen bovendrempel, posten met omgekeerde consoles en een driehoekig fronton. . Geklasseerd als monument op 30/11/1989

Auteur:

Het huis van de vicaris

Het huis van de vicaris is de oude refuge van de abdij van Saint-Rémy. In 1750 kwam het gebouw in handen van de heer van Lulange, Laurent le Jeune, vervolgens werd het eigendom van de familie Martial om uiteindelijk, in 1777, toe te horen aan de weduwe van Pierre de Labeville. Het gaat om een gotisch rechthoekig gebouw uit de eerste helft van de 16e eeuw. De drie niveaus zijn opgetrokken met vierkante blokstenen. De rechtse gevel heeft twee kruisvensters met een bovendrempel in de vorm van een accolade. Men merkt ook een kleine rondboog nis op, een deur met een rechte bovendrempel en een venster met een uitgesneden bovendrempel uit het midden van de 18e eeuw. De gevel aan de achterzijde telt twee traveeën met kruisvensters en een gebogen bovendrempel uit de 18e en 19e eeuw. De gelijkvloerse verdieping toont sporen van vensteropeningen die later werden dichtgemetseld (bovendrempel in accoladevorm, ontlastingsboog). Het huis van de vicaris is bekroond met een hoog zadeldak in leisteen en een oplanger. Er valt nog te noteren dat op een van de hoeken van de voorgevel een vierkante toren staat uit de 18e eeuw. Het interieur omvat onder meer een schoorsteen in natuursteen uit de 17e eeuw en andere elementen uit de 18e eeuw (deuren, trap, schoorsteen). Geklasseerd als monument op 06/01/1983

Auteur:

'Au Vieux Marché'

Dit huis in blauwe hardsteen en wit gekalkte baksteen heeft een onderbouw van kalksteenblokken. Op de gevel wordt het jaartal 1800 weergegeven door ankers ter hoogte van de gelijkvloerse verdieping en de bovenverdieping. Deze laatste heeft vier vensters met een rechte bovendrempel en getande posten. De drempels en bovendrempels worden verlengd door twee lijsten. Boven de vensters bevinden zich vier ovalen oculi. Het hoge zadeldak in leisteen en een daksieraad in smeedijzer, samen met de verbinding tussen de lijsten en de muurankers tonen aan dat de gevel voor een oudere constructie werd geplaatst. Aan de linkerzijde bevindt zich een voorportaal in wit gekalkte baksteen uit de eerste helft van de 18e eeuw. Het heeft een nogal gedrongen rondboog toegangsdeur. Daarboven ziet men twee vensters met een uitgesneden bovendrempel en posten uit de tweede helft van de 18e eeuw. Het gebouw is bekroond met een zadeldak in leisteen. Geklasseerd als monument op 13/11/1981

Auteur:

Het huis Jadot

Het huis Jadot is ingeplant in een park en bestaat uit een volume parallel aan de ruelle des Carmes en een tweede dat er loodrecht op staat en tot de rue du Commerce reikt. Het hoorde toe aan Jeanne de Soy, gehuwd met Jean Dochain, de heer van Aye, vanaf 1660. Het parallelle volume is gebouwd met kalkblokken, met uitzondering van de gevel in baksteen, blauwe hardsteen en een onderbouw in houwsteen. Het bestaat uit een dubbele kern van vijf traveeën met twee niveaus. Sommige kordons die de boven- en onderdrempels verbinden, de basis van de deurposten en de twee uiterste ankers (1 en 9) dateren uit de 17e eeuw. Het huis heeft een zadeldak in leisteen en een oplanger, met vijf gegroepeerde dakvensters die een driehoekig fronton hebben. De tweede vleugel, in classicistische stijl, werd in 1776 gebouwd in baksteen, blauwe hardsteen en kalksteenblokken. Hij telt acht traveeën en twee niveaus met gebogen vensteropeningen met een uitspringende sluitsteen. De toegangstravee is meer verzorgd en heeft een deur met een smalle lijst, een sluitsteen die opgesmukt is met een bloemmotief en een deurvenster met een leuning in smeedijzer. De constructie is bekroond met een mansardedak met dakvensters met omgekeerde consoles. Het huis Jadot herbergt momenteel een deel van de gemeentelijke diensten en het museum van de Famenne. Geklasseerd als monument op 03/08/1956 en als site op16/02/1981

Auteur:

Tourisme (Royal Syndicat d'Initiative)

In het kantoor "Tourisme (Royal Syndicat d'Initiative)" kunt u toeristische informatie halen. Dit kantoor is gelegen in Marche-en-Famenne.

Auteur:

Casino, voormalige Jezuïetenkerk

De oude Jezuïtenkerk, gebouwd tussen 1732 en 1740, maakte deel uit van een college uit 1620. Ze kreeg in 1871 een nieuwe bestemming, als gemeentelijk lokaal. Het bewijs daarvan is te zien op de hoekstenen die in reliëf zijn aangebracht op het portaal. De gevel in blauwe hardsteen en baksteen is gestructureerd door pilasters en kroonwerk. Een bordes met twee trapdelen leidt naar het monumentaal portaal. De bovenverdieping wordt gekenmerkt door een rond raam boven een boogvenster met een verankerde omkadering. Het gebogen fronton, waarop de initialen 'I.H.S.' zijn aangebracht, is aan de hoeken versierd met twee vazen als sluitstuk. De rest van het gebouw bestaat uit vierkante blokken kalksteen. Het schip wordt verlicht door vier traveeën gebogen en vertande vensteropeningen en het koor door drie gelijkaardige vensters. De oude kerk heeft een dak in leisteen op een stenen daklijst. Ze is bekroond met een bolvormig klokkentorentje en een daklantaarntje. De kerk maakt momenteel deel uit van een hotel dat kortelings wordt uitgebreid. Geklasseerd als monument op 02/09/1985

Auteur:

Gare de Marche-en-Famenne

Auteur:

Het kasteel van Waha

Het kasteel van Waha werd gebouwd tussen 1842 en 1844 door de familie Lejeune. Het is een neoclassicistisch geheel in geschilderde baksteen en blauwe hardsteen. Het hoofdgebouw telt zeven traveeën met drie niveaus bekleed met blauwe steen, afgescheiden door uitspringende kordons. De ingang wordt voorafgegaan door een groot bordes met een stenen trap, geflankeerd door balusters. De twee laterale traveeën langs weerszijden van de ingang vormen een vooruitspringend gedeelte en hebben een driehoekig fronton met een oculus. Het gebouw is bekroond met een zadeldak in leisteen. De bijgebouwen bevinden zich voor het hoofdgebouw. Die schikking is ingegeven door de classicistische geest. Zij bieden onderdak aan de stallingen en de wagenloods en hebben drie rondboogportalen. De puntgevels zijn classicistisch geïnspireerd en opgesmukt met een vals portaal met een geschilderde arcade. Dat laatste is omkaderd met twee oculi en een vensteropening in de vorm van een halvemaan in het driehoekig fronton. Net zoals het hoofdgebouw hebben de bijgebouwen een zadeldak in leisteen. Geklasseerd als monument op 15/01/2002

Auteur:

Hollogne

Hollogne is een gehucht in de Belgische provincie Luxemburg. Het ligt in Waha, een deelgemeente van de stad Marche-en-Famenne. Hollogne ligt zo'n kilometer ten oosten van het centrum van Waha, en twee kilometer ten zuiden van het centrum van Marche.
Op het eind van het Ancien Régime werd Hollogne een gemeente. De gemeente werd in 1823 al opgeheven en net als de opgeheven gemeenten Marloie en Champlon-Famenne bij Waha ondergebracht. In 1977 werd Waha een deelgemeente van Marche-en-Famenne.

Auteur:

Kasteel van Waha

Het kasteel van Waha is een kasteel in het Belgische dorp Waha in de provincie Luxemburg. Het landhuis werd gebouwd in de zestiende eeuw en uitgebreid in de negentiende eeuw door de architect Wéringer voor de familie van de heer Lambert Louis le Jeune. De familie bewoonde het domein van 1845 tot 2004. Het kasteel is beschermd sinds 15 januari 2002. Het kasteel heeft een weids uitzicht over Famenne.

Auteur:

L’église Saint-Étienne

De kerk van Saint-Étienne van Waha behield zijn steen met daarop het jaartal 1050. Deze romaanse kerk telt een gedrukt gebogen koor met een laag chevet, een centraal schip met drie traveeën die geflankeerd worden door twee zijbeuken, en een meer recente massieve toren. Het ritme van het interieur van de kerk wordt bepaald door drie booggewelven op massieve zuilen. De schepen dragen een plafond dat werd versierd met van lijstwerk voorzien stucwerk (17de-18de eeuw). Het kerkkoor kreeg twee booggewelven, een oculus en twee grote ramen. De volledig wit bepleisterde kerk van Waha mag sinds kort uitpakken met de blauwgetinte kerkramen van de Belgische kunstenaar Jean-Michel Folon.

Auteur:

Eglise Saint-Etienne

Dit merkwaardig bouwwerk uit 1050 is de oudste romaanse kerk van België. Ze heeft als enige haar gedenkplaat die verwijst naar de wijding van de kerk op 20 juni 1050 kunnen bewaren. Het omgevende kader is bevallig met de oude begraafplaats rond de kerk met de eeuwenoude linde. Het gebouw is opgetrokken volgens een eenvoudig plan: een centraal deel met twee minder hoge zijkanten. De kerk is grotendeels in haar oorspronkelijke primitieve romaanse stijl bewaard gebleven: beperkt van omvang, sober, eenvoudig van bouw en met evenwichtige verhoudingen. Ze bevat een interessant meubilair onder andere van de hand van de meester van Waha, grandioze heiligenbeelden, een doopvont en glasramen van Louis-Marie Londot en Jean-Michel Folon die de marteling van Sint-Stefanus weergeven. Deze laatste zijn trouwens het enige eigentijds element in het kerkje.

Auteur:

Marche-en-Famenne

Marche-en-Famenne is een stad in de Belgische provincie Luxemburg. De stad telt ruim 17.000 inwoners.
De stad kreeg bekendheid vanwege de ondertekening op 8 november 1576 van de Pacificatie van Gent, door de pasbenoemde landvoogd don Juan van Oostenrijk. Enkele maanden later, op 12 februari 1577, werd er ook het Eeuwig en Onherroepbaar Edict ondertekend, waarmee don Juan verklaarde de modaliteiten van het akkoord te aanvaarden. De Staten zouden verder de koning erkennen en eigenhandig het katholicisme handhaven of herstellen.

Auteur:

De boerderij van les Blancs Curés

De boerderij van les Blancs Curés bestaat uit twee volumes die rechtover elkaar liggen. Ze is in feite de oude pastorij van de Saint-Martin kerk, die afhing van de abdij van de orde van de Premonstratenzers in Leffe-Dinant. Het hoofdgebouw, opgetrokken in de eerste helft van de 16e eeuw, heeft een eerste verdieping in witgekalkte vierkante kalksteenblokken en een tweede niveau in vakwerk, dat later, in de 20e eeuw, werd vervangen door baksteen. Het is bekroond met en zadeldak in eternit. In het interieur ontdekt men twee schoorstenen, de ene gotsich en in natuursteen, en de andere in marmer van Saint-Remy uit de 18e eeuw. Het tweede volume herbergt de bijgebouwen. Het dateert uit de 18e eeuw en werd opgetrokken met kalksteenblokken en heeft een zadeldak in eternit. Het herbergt een schuur, twee stallingen, een hooizolder en varkensstallen. Geklasseerd als monument op 22/10/1991

Auteur:

Huis, rue du Maquis 6

Deze oude boerderij uit de 17e eeuw werd gebouwd met vakwerk dat later progressief werd vervangen door baksteen. De achtergevel is het best bewaard gebleven dankzij de oude pleisterspecie die de muur bechermde tegen alle weersomstandigheden. Het gebouw heeft een zadeldak in eternit. De boerderij werd verbouwd tot woonhuis in de 19e eeuw. Daarvoor werden de openingen vernieuwd en een bijgebouw opgetrokken. In het interieur ziet men nog de schuin afstekende balken met een aanloop en een schoorsteen uit de tweede helft van de 17e eeuw. Ook opmerkelijk zijn de lambrizering en de schoorsteen uit de eerste helft van de 19e eeuw. Geklasseerd als monument op 12/12/1984

Auteur:

The kerk van Saint-Étienne

De kerk van Saint-Étienne van Waha behield zijn steen met daarop het jaartal 1050. Deze romaanse kerk telt een gedrukt gebogen koor met een laag chevet, een centraal schip met drie traveeën die geflankeerd worden door twee zijbeuken, en een meer recente massieve toren. Het ritme van het interieur van de kerk wordt bepaald door drie booggewelven op massieve zuilen. De schepen dragen een plafond dat werd versierd met van lijstwerk voorzien stucwerk (17de-18de eeuw). Het kerkkoor kreeg twee booggewelven, een oculus en twee grote ramen. De volledig wit bepleisterde kerk van Waha mag sinds kort uitpakken met de blauwgetinte kerkramen van de grote Belgische kunstenaar Jean-Michel Folon, die overleed in 2005. Monument geklasseerd bij Besluit van de Secretarissen-generaal (13-08-1941) Staat op de lijst met uitzonderlijk erfgoed van Wallonië.

Auteur:

Hargimont

Hargimont is een dorp in de Belgische provincie Luxemburg en een deelgemeente van de stad Marche-en-Famenne.
Op het eind van het Ancien Régime werd Hargimont een gemeente. In 1823 werd de naburige gemeente Jemeppe opgeheven en bij Hargimont gevoegd.

Auteur:

Jemeppe

Jemeppe is een dorp in de Belgische provincie Luxemburg. Het ligt in Hargimont, een deelgemeente van de stad Marche-en-Famenne. Jemeppe ligt net ten noorden van het dorpscentrum van Hargimont, hiervan gescheiden door de Wamme. Bij Jemeppe vloeit de Hedrée in de Wamme.
Op de Ferrariskaart uit de jaren 1770 is het dorp aangeduid als Jemeppe, met ten oosten het Château de Jemeppe.

Auteur: