Wikiloc | zwijnaarde - Aalst 42,2km Trail

Zwijnaarde

Zwijnaarde is een wijk en deelgemeente van de stad Gent in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Zwijnaarde telt 7820 inwoners op een oppervlakte van 1204 ha.

Zwijnaarde ligt op 6,5 km van Gent-centrum. Het is ten noorden begrensd door Sint-Denijs-Westrem en Gent-centrum, ten oosten door de Schelde en Merelbeke, ten zuiden door Schelderode en ten westen door Zevergem en De Pinte.

Auteur:

Kasteel van Zwijnaarde

"Kasteel van Zwijnaarde" ook zogenaamd "Kasteel della Faille". Huidig vrij recent kasteel met omringend park, behouden omwalling en toegangsdreef vanaf het dorpscentrum, heden door de autosnelweg E3 op jammerlijke wijze van het eigenlijke kasteeldomein gescheiden. Belangrijke voorgeschiedenis, opklimmend tot de 14de eeuw: vroegste melding van 1345 waarin het kasteel door Wouter van Zwijnaarde afgestaan werd aan de Sint-Pietersabdij. Sinds 1420 door het protocol voorgeschreven als verblijfplaats voor de graven van Vlaanderen de nacht voor ze in de Sint-Pietersabdij de investituur ontvingen en hun blijde intrede deden te Gent. Ondermeer ook tijdelijke woonplaats van Isabella van Oostenrijk, zuster van Karel V en echtgenote van Christiaan II, koning van Denemarken; ze stierf er in 1526. Verwoesting tijdens de beeldenstorm en wederopbouw onder abt Joachim Arsenius Schayck in de 17de eeuw. Id est het kasteel bekend door een gravure van Sanderus: een rechthoekig omwald slot met binnenhof, hoektorentjes en getrapte dakkapellen. In 1797 door de Fransen openbaar verkocht samen met alle verbeurd verklaarde goederen van de Sint-Pietersabdij. Sinds eerste helft 19de eeuw eigendom van de familie della Faille d'Huysse. Circa 1836 (confer kadastergegevens) wederopbouw van het kasteel in een eigentijdse neoclassicistische stijl doch gebouwd op de oude, door water omgeven vestingen. Verwoest tijdens de Eerste Wereldoorlog (1918) en nogmaals wederopgebouwd in 1922 in zijn huidige vorm, in neorococostijl, naar ontwerp van architect Eugène Flanneau (Brussel).

Auteur:

Kasteel Van Zwijnaarde

Van het bestaan van het Kasteel van Zwijnaarde zijn reeds documenten uit 1345. Daarbij deed de leenhouder afstand van zijn rechten ten voordele van de Sint-Pietersabdij. Maar reeds in de 11-12de eeuw was er sprake van een capella van Zwijnaarde die naar deze site zou verwijzen. Het huidige kasteel dateert van 1922, maar is reeds het 4 gekende kasteelgebouw op deze plaats. Vroeger was er een aanlegstijger aan de Schelde en was er ook een verbinding met de slotgracht. Daar kan je nu nog een restant van zien aan het jaagpad langs de Schelde onder de vorm van een bijna volledig overgroeid tonvormig gewelf. Volgens een volksverhaal zou dit een geheime gang zijn die leidt naar de Sint-Pietersabij, maar daar is niets van aan.

Auteur:

Merelbeekse Scheldemeersen

Het natuurinrichtingsproject Merelbeekse Scheldemeersen is gelegen tussen de rechteroever van de Schelde en de hoger gelegen Gaversesteenweg in de gemeenten Merelbeke, Schelderode en Melsen in het Belgische Oost-Vlaanderen.
Het gebied beslaat een lengte van 6 km en is ongeveer 600 meter breed. De totale oppervlakte bedraagt 346 ha en bestaat uit weilanden, bosjes, struikgewas. Enkel wandelaars en fietsers maken de menselijke aanwezigheid uit. Er gelden strikte normen voor het gebruik van de weilanden en bemesting is uit den boze.

Auteur:

Het klooster en de school

Het gebouw van het klooster behoorde oorspronkelijk tot een domein genaamd “De Stenen Poort”, met een “kasteeltje” en een hofstede en was eigendom van Francisca Van Hecke (1802-1884). In het zuidoosten van het domein, tegenover de Bosstraat, liet de godvruchtige, ongehuwde vrouw een kapel bouwen die toegewijd werd aan “Onze-Lieve-Vrouw van den Scapulier”. In 1910 stichtte pastoor Petrus Schauvliege in het “kasteeltje” een klooster met school. Enkele maanden later vestigden zich hier vier zusters van de orde van de Heilige Vincentius à Paulo uit Dendermonde. Zij zetten de bestaande vrije, gesubsidieerde meisjesschool met twee lagere klassen en een kleuterklas verder. Door plaatsgebrek werd de kleuterklas later overgebracht naar de Grepstraat. De school, die in 1975 fusioneerde met het gemeentelijk onderwijs en in 1978 met de vrije school van Munte, kreeg in de loop van haar bestaan de volgende namen: Paus Johannescollege (1980), Sint-Gregoriuscollege (1984) en De Graankorrel (omstreeks 2000). Op 10 augustus 1981 verlieten de zusters het klooster definitief.
Het huidige schoolgebouw kwam tot stand in 1984-1985 en is het werk van vele vrijwilligers. In 1984 werd het klooster gesloopt.
Op de plaats van de vroegere boerderij staat nu de polyvalente zaal van de school en de parochiezaal. Het logo van de school is een ontwerp van de lokale kunstenaar Martin Uvijn.

Auteur:

“Hof ter Schilde”

Het laat - middeleeuwse “Hof ter Schilde” was in 1571 één van de grootste pachthoven (40 ha) van Schelderode en een leen van de heer van Rode. Na het feodale tijdperk werd de hoeve bewoond door Jean Baptiste Van Hecke, die in mei 1800 door Napoleon benoemd werd tot de eerste “maire” van Schelderode. Het landbouwbedrijf combineerde zijn activiteiten tijdens de eerste helft van de 19de eeuw met een handel in bouwmaterialen en met het uitbaten van een transportbedrijf. In 1844 telde het 6 inwonende knechten. De gedeeltelijk ommuurde hoeve bleef eigendom van de familie Van Hecke tot het einde van de 19de eeuw. Van deze familie was Joseph Van Hecke burgemeester te Schelderode tussen 1853 en 1867. Hector Poriau was de laatste uitbater van de hoeve.

Auteur:

Huys De Cocker

Huys De Cocker is genoemd naar Jozef De Cocker, heemkundige, die hier leefde tot 2002. Hier wordt ook zijn archief bewaard, dat een schat bevat aan regionale historische informatie. Dit huis werd gebouwd aan het eind van de 18de eeuw. Een eiken balk in de voornaamste kamer draagt de inscriptie 1775. Het huis is opgetrokken uit Scheldesteen, wschl. gebakken in één van de veldovens hier in de meersen van de Scheldevallei aan de voet van Melsen. Cyriel De Cocker, vader van Jozef baatte een aantal grote veldovens aan de Schelde uit vanaf 1921. Jozef De Cocker werkte hier aan zijn boek over de geschiedenis van Melsen. Hij verzamelde ook een massa gegevens over de streek. Die informatie kan je nu nog steeds zien in het historisch archief dat hier gevestigd is.

Auteur:

Melsen

Melsen is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Merelbeke. Melsen ligt aan de Schelde, op de weg van Gent naar Gavere. Het heeft oppervlakte van 3,86 km² en telt ongeveer 1.400 inwoners.

Oude vermeldingen van Melsen gaan terug tot 818. De heerlijkheid Melsen, ook wel heerlijkheid Ter Gracht genoemd, was een leen van het Land van Rode in de kasselrij van het Land van Aalst. De oudst bekende heren van Melsen droegen de naam Vander Gracht. In Melsen hadden zij een heerlijk kasteel, maar dit was al tegen het einde van de 16de eeuw vernield. In 1650 kocht de familie Goubau de heerlijkheid en zij hield deze in haar bezit tot aan het einde van het ancien régime. In Melsen lagen nog andere heerlijkheden ingesloten, waarvan de heerlijkheid van Coudenhove de grootste en belangrijkste was.

Auteur:

Houten molen Melsen (verdwenen)

Ook Melsen telde in het verleden twee windmolens. Opmerkelijk is dat ze eens allebei toebehoorden aan eenzelfde mulder, namelijk Pieter Mehauden uit Munkzwalm. Tussen de Gaversesteenweg en de Beekstraat stond een houten staakmolen. Hij werd vermoedelijk gebouwd in de 15e eeuw en was eigendom van de familie Van der Gracht, heren van Melsen. Op 08 april 1758 werd de korenwindmolen verkocht aan Pieter Mehauden; waardoor de windmolen los kwam van de heerlijkheid. In 1812 was hij eigendom van molenaar Augustinus Van Oostende, neef en knecht van Pieter Mehauden. Hij werd verkocht in 1845 aan Jacques Verhaeghe-Van Poucke en kwam door erfenis in bezit van Alfred Verhaeghen-De Smet de Naeyer, grondeigenaar en burgemeester te Melsen. De molen veranderde nog een aantal malen van eigenaar maar bleef steeds bediend door afstammelingen van Augustinus Van Oostende. Tijdens de 1e WO liep de molen ernstige schade op. In 1951 werd de houten molen geklasseerd, doch op 8 augustus 1960 werd een windstoot hem fataal. Het puin werd geruimd en de molenberg werd afgegraven.

Auteur:

Bottelare

Door het succes van de bedevaarten in Bottelare werden in dit dorp veel diensten aangeboden die ver buiten de gemeentegrenzen succes hadden. Eén daarvan was onderwijs. De lagere school had een internaat en werd bezocht door leerlingen van gemeenten zoals Bavegem, een 15-tal km verder gelegen.

Auteur:

Sint-Annakapel

De Sint-Annakapel was een populaire plaats voor bedevaarders. Het kapelletje is nu een beschermd monument. De Sint-Annakapel maakt deel uit van de ommegang bestaande uit negen wegkapellen met taferelen uit het leven van Sint-Anna. In documenten van de 12de eeuw van de Sint-Pietersabdij werd een verwijzing gemaakt naar een kapel dicht bij de kerk van Bottelare ter ere van de Heilige Anna. Hier werd het miraculeuze beeld van deze heilige vereerd. Een wonderlijke genezing in de 16de eeuw deed de populariteit van de Heilige Anna hier enorm toenemen. De gestage toename van vereerders leidde ertoe dat Jacobus Boonen, aartsbisschop van Mechelen, in 1626 de aartsbroederschap van Jezus, Maria en Anna oprichtte in de kerk van Bottelare.

Auteur:

Sint-Annakerk

Dat de kerk van Bottelare proportioneel groot is voor deze kleine gemeente is zeker niet toevallig. In de 16de eeuw was het miraculeuze beeld van de Heilige Anna reeds zeer populair voor bedevaarten maar in dit werd nog versterkt door een wonderlijke genezing. De gestage toename van vereerders leidde ertoe dat Jacobus Boonen, aartsbisschop van Mechelen, in 1626 de aartsbroederschap van Jezus, Maria en Anna oprichtte in de kerk van Bottelare. Het groeiende aantal bedevaarders die een bezoek bracht aan Bottelare groeide gestaag en die konden de kerk niet meer binnen. Vandaar dat een grotere versie van de parochiekerk werd gebouwd tussen 1641 en 1663. Ze verving de vroegere Sint-Martinusparochiekerk.

Auteur:

Bunkerroute

Dit is een wandelroute met een sterk historische inslag. Toen de Tweede Wereldoorlog aan de horizon begon te doemen, bouwde het Belgische leger een verdedigingsgordel rond de strategisch belangrijke stad Gent. Op de heuveltoppen in de buurt van Oosterzele, op een boogscheut van Gent, verrezen tientallen versterkte bunkers die de Arteveldestad in bescherming moesten nemen. De meeste staan er nog, plompverloren in de landelijke omgeving. Via tal van landelijke baantjes en veldwegels, doen we er een groot aantal aan. Het resultaat is een prachtige wandeling in een groen decor.

Voor bijkomende informatie klik hier.

Auteur:

Bunker A35

A35 De cluster van bunkers zijn met elkaar verbonden door een courtine bestaande uit drie lijnen waarvan de eerste lijn, de A-lijn is met 46 bunkers. De D-lijn bevindt zich 500 à 600 meter achter de A-lijn. De B-lijn tenslotte ligt op 800 à 1600 meter achter de A-lijn. De bunker was voorzien voor de opstelling van Maximmitrailleurs. Daarnaast was hij eveneens voorzien om Hotchkiss- of Coltmitrailleurs op te stellen. Het betreft een tweekamerbunker met een sas. Vermoedelijk had hij een zadeldak met dankpannen De bunker sloot qua camouflage naadloos aan bij de bestaande boerderij.

Auteur:

Bunker A36

De A36 en A37 zijn tweekamerbunkers. Deze bunkers waren gecamoufleerd als huisjes. De bunker A36 is voorzien van twee schietgaten. Verder werden de schietgaten voorzien van als vensters beschilderde houten of metalen luiken. De hoeken waren opgemetst in bakstenen metselwerk en werden afgesloten met een "lanteau". Het metselwerk was eveneens bepleisterd met een cementlaagje. Daarboven werd een dakconstructie geplaatst met een licht hellend dak van ± 30°. In tegenstelling tot de plannen is de bunker toegankelijk via een sas dat bereikbaar was met klimijzers in plaats van de voorziene trappen. Binnenin bevinden zich twee kamers welke met elkaar verbonden zijn. Beide kamers beschikten over een Chardome-affuit voor de opstelling van een Maximmitrailleur. Maar voor de opstelling van een Hotchkiss- en coltmitrailleur was de Chrdome niet geschikt. Men voorzag de bunkers van een ander dispositief. Aan weerszijden van het schietgat werden twee betonnen sokkels gebouwd met bovenaan uitsparingen waarin een van inkepingen voorziene houten blok werd geplaatst. Hierin werden de voorste poten van de mitrailleur geplaatst. Aan de muren waren haken en rekken voorzien. De haken voor het aanhangen van allerlei materiaal zoals helm en rugzak. De rekken waren ijzeren haken waarop een eiken plank werd gelegd. Op deze plak werden de kogelbanden gelegd. Tijdens de slag om Gijzenzele was de bunker bemand door de 13de compagnie van het 6de Linieregiment en bestond uit een sectiechef, twee stukoversten, twee laders en twee schutters.

Auteur:

Molenbunker AV10

Av 10 Het betreft een uitzonderlijke bunker binnen het ganse TPG (Tête du Pont de Gand). Enerzijds heeft deze bunker een nooduitgang en anderzijds werd deze bunker ingegraven in de heuvelrug van de vroegere molen. Vandaag de dag wordt deze locatie nog altijd "Gijzelmolen" genoemd. Deze molen verdween in 1931. Op 2de Pinksterdag brandde hij af bij een hevig onweer (officiële reden). 'Av' is de afkorting van 'avancé' of 'vooruitgeschoven'. Het is een bunker die meer vooraan werd ingeplant om zijn oorlogsrol beter te kunnen vervullen nl. het lager liggend terrein goed observeren en onder schot nemen. De bunker heeft twee schietgaten en is gecamoufleerd met Tirools gebochelde. De ingang van de bunker is eveneens speciaal. Deze bunker heeft, in tegenstelling tot de meeste bunkers, geen ingang via een trap naar beneden, maar had zijn ingang via de molenberg. Door middel van klimijzers kon men dan de bunker betreden. De beide kamers in de bunker zijn voorzien voor de opstelling van een Maximmitrailleur. Daarnaast was er ook een voorziening voor de opstelling van een Hotchkiss- of Coltmitrailleur. In de tweede kamer zat de nooduitgang. De buitenmuur van de bunker was op die plaats maar een halve steen dik. Aan de binnenkant zaten ijzeren profielen die langs een smalle gleuf aan de bovenkant verwijderd konden worden. Het muurtje kon men met een ijzeren profiel of de kolf van een geweer wegstampen. Aan de muren waren haken en rekken voorzien. De haken voor het ophangen van allerlei materiaal zoals helm en rugzak. De rekken waren ijzeren haken waarop een eiken plank werd gelegd. Op deze plank werden de kogelbanden gelegd. Tijdens de slag om Gijzenzele was de bunker bemand door de 13de compagnie van het 6de Linieregiment en bestond uit een sectiechef, twee stukoversten, twee laders en twee schutters. In 1962 werd er door het toenmalige EBES een elektriciteitscabine gebouwd juist voor de schietgaten (grijs model). Later in de jaren 90 werd de cabine vervangen door een groen exemplaar. Momenteel is de cabine verplaatst naast de bunker, waardoor men een beter zicht krijgt op de bunker.

Auteur:

Boekhoutmeers

De meersen langs de Bavegemse Beek werden grondig heringericht door het ruilverkavelingscomité. Het verdere beheer wordt door de gemeente Oosterzele uitgevoerd. De vijver en de recent gegraven poelen zijn een biotoop voor waterleven. Aansluitend bij de bestaande bossen werden hier in 2013 ca. 3 ha bos en bosranden aangeplant. De geplante boomsoorten zijn els, es en eik en in de bosrand laagblijvende struiken zoals rode kornoelje, Gelderse roos, wilde kardinaalsmuts en Europese vogelkers. Deze struiken zijn belangrijk voor vlinders. In het bos werden ook hazelaars geplant.

Auteur:

OZ Bavegem

Het voetbalveld van OZ Bavegem maakte in het jaar 2013 deel uit van de "penalty- en middenstippen"-diefstal. Op tal van voetbalvelden in de buurt werden, zoals hier, de middenstip en/of de penaltystip uitgegraven en verwijderd. Tot nu toe nog steeds een misterie wat het motie was en wie hier achter zat. De 9 ploegen die dit misterie moesten ondergaan waren KSV Sottegem, Eendracht Grotenberge, KFC Herzele, DT Borsbeke, Eendracht Elene, VC Ressegem, SK Vlierzele en Eendracht Houtem.

Auteur:

O.-L.-Vrouw-van-Bijstandkapel

Bavegem vereert Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand in een kapelletje uit 1736. Het werd indertijd opgericht door de bewoners van het 'Hof ter Zijpe' om het onheil in hun stallen en de tegenslagen in hun gezin en hun landbouwbedrijf te laten ophouden. De benaming 'ter Zijpe' heeft vermoedelijk zijn oorsprong in zijn lage ligging. Het water 'zijpt' er naartoe waardoor er een zompige en drassige grond ontstond.

Auteur:

Bavegem

Ook Bavegem kreeg zijn deel van de oorlogsellende in WO I. Zo luidt het verslag van de toenmalige pastoor Baert: "Aangaande de opeisching der werklieden zijn er in het jaar 1916 twee en twintig naar Duitschland gestuurd in 't begin van 't jaar 1918 zijn er meer dan honderd gesonde geweest naar het westfront, in 't suide der provincie West Vlaanderen: daar is een werkman met name Hendrik de Beir, in het hospitaal te Deinze overleden." "Het dient niet gezegd te worden dat vele landbouwers met groote en kleine boeten gestraft werden en menige burgers vele afpersingen ondergingen: het duitsche krijgsgerecht is daarom algemeen gekend." "Er waren 58 soldaten, maar niet een vrijwillige heeft zich aangeboden: vijf sneuvelden of stierven in de hospitalen; een soldaat heeft zijn rechterarm verloren en een ander verblijft in een krankzinnigengesticht."

Auteur:

Parochiekerk St.-Onkomena

De parochiekerk van St.-Onkomena of St.-Wilgefortis Kruiskerk van Bavegem is gelegen op een hoogte. Reeds in de 10de eeuw bezat Bavegem een kapel. De kerk is van oudsher aan de Heilige Onkomena of Wilgefortis toegewijd. De cultus van Onkomena of Wilgefortis startte in de 14de eeuw. Onkomena zou naar "ontkomen" of "onsnappen" verwijzen. Volgens de legende beloofde de vader aan een heidens koning dat zijn dochter Wilgefortis met die heidense koning zou trouwen. Wilgefortis zag dat helemaal niet zitten en bad om weerzinwekkend te worden. Na haar gebed begon ze een sterke baardgroei te krijgen. Haar vader was woedend en liet haar kruisigen. Dit verhaal zou zich afgepeeld hebben in Portugal. De gekruisigde gebaarde man is dus geen man maar een vrouw. Gebaseerd op dit verhaal werd Wilgefortis sterk aanbeden tegen mishandeling van "slechte mannen".

Auteur:

Linde van Bavegem

Tal van volksverhalen werden hier opgetekend:
Bij de Dikke Linde tussen Bavegem en Vlierzele hielden de toveressen iedere nacht bijeenkomsten om lawaai en muziek te maken.
Een veekoopman reed op een avond samen met zijn vrouw voorbij de Dikke Linde in Bavegem. Daar sprak de man tot zijn vrouw: “Men zegt dat de duivels hier ’s nachts komen. Laat ze dan nu maar eens komen!” Het volgende ogenblik werd de paardenkoets omringd door kleine mannetjes met rode mutsjes. De man vertrok zo snel hij kon en is nooit meer op die plaats geweest.
(Bron: www.volksverhalenbank.be)

Auteur:

't Neerhof - Vlierzele

Volkscafé geselecteerd voor een reportage over volkscafés in Vlaanderen van het Nieuwsblad.

Auteur:

Hof van Papegem

Het Hof te Papegem werd in de 10de eeuw al vernoemd als villa. De hoeve werd bestuurd door een meier en was 30 bunder groot. "Hof te Papegem" werd dan een voormalige abdijhoeve afhankelijk van Sint-Pietersabdij (Gent).

Auteur:

Lee-kouter panorama op de molenbeekvallei

Voorbij knooppunt 55 op Lee-kouter, op de grens van Lede en Erpe-Mere krijg je een mooi panorama op de Molenbeekvallei. Je staat hier bovenop de waterscheidingslijn van het Denderbekken. Op de hoogte (richting Lede centrum) stond eertijds de staakmolen van dit dorp. De inwoners spraken van het Houten Kot. Richt je blik over het natuurgebied Honegem-Solegem en zie de vlakbij gelegen stad Aalst. (c) foto: Eddy De Saedeleer

Auteur:

zwijnaarde - Aalst 42,2km

Author

Trail stats

Itinerary description

Waypoints