طبس ، کال جنی ، ازمیغان - روز اول سفر طبس

طبس یکی از خاص ترین جاهایی بود که از خیلی وقت ها پیشتر دوست داشتم ببینم . بچه « بچه تر » که بودم اطلس گیتاشناسی داشتم و خیلی وقت ها بین صفحات آن بالا پایین می کردم . رنگ قهوه ای روشن کویر و تنها آبادی هایی که به این کویر می چسبیدند خیلی خاص بود . یه جایی مثل آخر دنیا .
دوست داشتم از جاده خور به طبس برسم و سالها بعد این حس با آنچه که بیشتر می دانم در مورد طبس بیشتر شد . ولی کنجکاوی های بشری انقدر زیاده که فرصتی لازم بود تا سراغ طبس رو بگیریم که خدا رو شکر فرصت فراهم شد .
اشاره به موقع آقا هادی به «پ مثل پلیکان » باعث شد برگردم به این کنجکاوی های کودکانه .
اگرچه ۳ روز فرصت خیلی کوتاهی برای دیدن طبس است ولی باز فرصت غنیمتیه .
در مورد طبس شاید بد نباشه بدونید که بزرگترین شهرستان کشور از نظر مساحته . فاصله دو سر شهرستان ۴۳۰ کیلومتر است ( مثل تهران تا میانه ) .
این شهرستان از ۲۰ استان کشور بزرگتره . از آذربایجان شرقی سی درصد بزرگتره . سه برابر استان گیلانه .
سفر طبس را شب شب سه شنبه از تهران استارت زدیم . با توجه به تعطیلی چهارشنبه ، ترافیک بسیار سنگین بود . خروج از تهران بیش از سه ساعت زمان برد و این باعث شد بجای ساعت ۶ صبح ، کمی زودتر از ۱۰ صبح به طبس برسیم . با آقای توسلی ، مسئول هیات دوچرخه سواری طبس هماهنگی کرده بودیم . بعلاوه نیسان پشتیبان که بلافاصله بعد از رسیدن ما ، به محل رسید . آماده شدیم و در مسیر طبس به عشق آباد به راه ا افتادیم. کال جنی در فاصله حدود ۲۵ کیلومتری از این مسیر قرار داره . حدود ساعت ۱ به پای کال جنی رسیدیم . بازدید از کال جنی را از ورودی فرعی آن آغاز کردیم . یک کال فرعی که با گذر از میان آن می توان به دره اصلی رسید که آب در میان آن جریان دارد . بالادست سمت ازمیغان می رود و پایین دست سمت جاده اصلی . خانه گبرها هم پایین دست است . ما مسیر پایین دست را انتخاب کردیم . با گذر از دیواره ای باریک کنار آبی که خیلی هم عمیق بود به اول دره تنگ و پیچ در پیچ کال جنی رسیدیم . اینجا همان جایی است که عکسش را زیاد دیده اید . برخی ها از مسیر دره و برخی ها از مسیر بالای دره که راحت تر بود ادامه مسیر دادند . من از بالا رفتم . ولی داخل دره گویا زیباتر بود .
در نزدیکی کال جنی اقامتگاه بومگردی نیز دارند برای کسانی که بخواهند شب را آنجا باشند ولی به نظر خودم ازمیغان بهتر بود و اقامتگاه را در ازمیغان هماهنگ کرده بودم . هوا داشت تاریک می شد . با سرعت به سمت ازمیغان حرکت کردیم و تقریبا تاریکی مطلق بود که به ده رسیدیم . پرسان پرسان خانه حاج علی عباسیان را پیدا کردیم . بوی غذا همه کوچه را پر کرده بود . چه شامیییی . چلوگوشتی عالی با برنج ازمیغان . خانه در بلندی بود و از از آن بالا کل ده دیده می شد . فضا زیبا بود و دوست داشتنی . شب را مهمان علی آقا بودم و با آن غذای بی نهایت خوشمزه پذیرایی شدیم .