Παγώντας, στη σκιά του Πυξαριά

Τα πρώτα περίπου δύο χιλιόμετρα μέχρι το χωριό Παγώντας ήταν ανηφορική άσφαλτος. Εκεί υπήρχαν δύο επιλογές: να ακολουθηθεί ο δρόμος μέσα από το χωριό ή να ακολουθηθεί πιο βόρειος χωματόδρομος (διαδρομή). Λίγο μετά το χωριό οι δύο συναντήθηκαν, η διαδρομή μέχρι το τέλος έγινε χωμάτινη (δεν ξαναπατήθηκε άσφαλτος) και η ανάβαση έγινε πιο έντονη. Στο 12ο χιλιόμετρο έγινε μια παράκαμψη προς τα βόρεια-ανατολικά, για να γίνει επίσκεψη στην εκκλησία της Παναγίας και για να προσεγγιστεί ο Πυξαριάς. Άλλα δύο χιλιόμετρα ανηφόρας μεγαλύτερης κλίσης και η άφιξη στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής είχε επιτευχθεί. Η εκκλησία της Παναγίας νεόκτιστη, σταυροειδής με τρούλο και ψηλό καμπαναριό, δέσποζε από μακριά. Η θέα ήταν απίστευτη, προς τα δυτικά ο επιβλητικός Πυξαριάς, προς τα βορειο-δυτικά ένα πέπλο σκέπαζε το Αιγαίο, προς τα δυτικά ο Παρνασσός, και τα νότιο-δυτικά τα μεταλλεία της Λάρκο.
Μετά από αυτή τη στάση, ξεκίνησε η κατηφόρα κάνοντας τα δύο χιλιόμετρα για την επιστροφή από την παράκαμψη. Τα επόμενα δυόμιση χιλιόμετρα σε βόρεια κατεύθυνση και μέχρι την διασταύρωση με άλλο χωματόδρομο όπου ακολουθήθηκε δυτική πορεία, ο δρόμος ήταν εγκαταλελειμμένος, «κομμένος» από κατολισθήσεις σε τρία μέρη, σε αρκετά σημεία καλυμμένος από χόρτα και σε μερικά σημεία ένοιωθες την εγκατάλειψη όταν «έκοβες» ιστούς αράχνης που δεν φαινόντουσαν.. Στην αρχή της δυτικής πορείας, οι φτέρες έκαναν έντονη την παρουσία τους, φτιάχνοντας πράσινο χαλί (ανοιχτόχρωμο) και σε συνδυασμό με το σκούρο πράσινο των ελάτων και το γαλάζιο του ουρανού, ήταν απλά πανέμορφα. Στη συνέχεια της δυτικής πορείας (και μέχρι το τέλος της διαδρομής), το κύριο χαρακτηριστικό της διαδρομής ήταν τα ρυάκια και τα ποταμάκια που τα συναντούσε και τα έκοβε ή πήγαινε παράλληλα με αυτά. Τέλος, κατά την νότια πορεία υπήρχε μια σύντομη ανηφόρα για να υπενθυμίσει ότι ακόμα δεν είχε τελειώσει αυτή η υπέροχη διαδρομή.
Περισσότερα εδώ: https://dboskovits.blogspot.gr/2018/04/blog-post_20.html
και https://dboskovits.blogspot.gr/2018/04/blog-post_27.html