LAKOSTA 2021 MTB 43km

Sint-Paulus Bekeringkerk

Het vierhoekige marktplein van Langemark wordt gedomineerd door de driebeukige neogotische hallenkerk Sint-Paulus, gebouwd in 1923-1925 door architect Thierry Nolf uit Torhout. De kerk heeft een zware westertoren en staat te midden van een omhaagd en met linden omzoomd grasperk. Doordat in de oorlog alles verloren is gegaan bevat de kerk, behalve de glasramen, geen grote kerkschatten. In 2002, toen de parochie negenhonderd jaar bestond, werd de liturgische ruimte met altaar, lezenaar en stoelen, heringericht. Regelmatig wordt de kerk gebruikt voor concerten, voordracht, lezingen. Sinds 2009 werd de kerk verrijkt met het hedendaagse kunstwerk "Kruisweg van liefde": 5 krachtige doeken verbeelden Golgotha en de kruisdood, maar ook de kruisafname en de verijzenis van Jesus. Het werk is van de Brusselse materieschilder Luc Hoenraet.

Auteur:

Kasteel van Langemark

Het kasteel werd gebouwd in het begin van de 19° eeuw door burggraaf François Guillaume de Pattin, schatbewaarder van het Gulden Vlies. In het kasteel, dat omgebouwd werd tot gemeentehuis, en in gebruik is sedert 1959 prijken de wapenschilden van de adellijke families die het gebouw destijds hebben betrokken. Dit zijn de enige overblijfselen die in de toekomst getuigenis zullen afleggen van de herkomst van het goed.

Auteur:

Duits Kerkhof - 'Studentenkerkhof

In Langemark tref je een grote Duitse begraafplaats aan uit WOI. Deze begraafplaats wordt ook het ''Studentenkerkhof’ genoemd, omdat hier 3000 studenten-vrijwilligers die in 1914 voor Langemark sneuvelden hun laatste rustplaats vonden. Op deze begraafplaats liggen in totaal 44.061 slachtoffers.

Auteur:

Duits Militair Erekerkhof

Het ‘Deutscher Soldatenfriedhof’ in Langemark is bijzonder aangrijpend door de kracht van de eenvoud. Achter de monumentale poort van roze Weserberg-zandsteen liggen ruim 44.000 Duitsers begraven, van wie bijna 25.000 in een massagraf. Meer dan 3.000 studenten-vrijwilligers van het 22ste t.e.m. 27ste Reservekorps vonden hier hun laatste rustplaats. Ze sneuvelden in oktober en november 1914 tijdens herhaalde aanvallen in de Eerste Slag bij Ieper. Door het grote aantal studenten onder deze vrijwilligers, kreeg de begraafplaats de naam 'Studentenfriedhof'.

Auteur:

Duitse Militaire Begraafplaats Langemark

De Duitse militaire begraafplaats in Langemark is een van de 4 Duitse verzamelbegraafplaatsen in België. Deze begraafplaats wordt ook wel het ‘Studentenfriedhof’ genoemd. Een aantal jonge Duitse vrijwillige soldaten sneuvelden hier tijdens de Eerste Slag bij Ieper in 1914. Nu liggen hier meer dan 44.300 Duitse soldaten begraven. Meer dan de helft rust samen in het kameradengraf nabij de ingang van de begraafplaats. Ongeveer 17.000 soldaten uit dit massagraf konden geïdentificeerd worden. Hun namen vind je terug op de blokken rondom het kameradengraf. Extra info: Dagelijks geopend van zonsopgang tot zonsondergang. Gratis toegankelijk.

Auteur:

34th British Division

Monument ter herinnering aan de 34ste Britse divisie en de rol die ze hier speelde tijdens de gevechten van oktober-november 1917 (Derde Slag bij Ieper). De 'Guards Division' ondernam in augustus 1917 (tijdens de Derde Slag om Ieper) verschillende pogingen om de versterkte Broenbeek over te steken. Deze aanvallen strandden steeds door het mitrailleursvuur, afkomstig uit Duitse versterkingen. Ook een poging van de 29ste divisie (die de 'Guards division' afloste) om de beek over te steken, mislukte op 16 augustus. Ondertussen was de Broenbeek door aanhoudende regen en artilleriegeschut in een moeraslandschap geschapen. Een nieuwe poging van de 'Guards' op 27 augustus faalde opnieuw. Pas op 9 september konden ze de blubber en de vijand met hun 'pill boxes' overwinnen. Een verdere doorstoot was niet meer mogelijk. De versterkingen werden ingeschakeld als voorposten, die door de 'Irish Guards' werden bemand. Robert Lawrence, broer van 'Lawrence of Arabia' (T.E. Lawrence), zou deze Duitse bunker na haar verovering ingericht hebben als 'Advanced Dressing Station' (vooruitgeschoven hulppost). Een Duitse tegenaanval op 13 september door het 65ste Duitse Reserve-Infanterie-Regiment dwong de 'Guards' om zich opnieuw achter (ten Z van) de Broenbeek terug te trekken. De Broenbeek zou pas de volgende maand overgestoken kunnen worden. De artillerie- en genie-eenheden van de '34th British Division', voor wie het gedenkteken bij de bunker werd opgericht, hadden het bijzonder moeilijk om de brede stroom, die de Broenbeek geworden was, met artilleriestukken over te steken. De nabijgelegen bunker werd door de '34th Division Artillery', de '152nd Field Artillery Brigade ' en '160th Field Artillery Brigade ' en de 'Divisional Ammunition Column' gebruikt als hoofdkwartier. In september 1918 werd deze bunker ingericht als vooruitgeschoven medische post ('Advanced Dressing Station').

Auteur:

Hoeve Boskasteel

Benaming volgens bewoners verwijzend naar verdwenen kasteeltje in de onmiddellijke omgeving. Kwaliteitsvollere wederopbouwhoeve, qua stijl de doorsnee-wederopbouwhoeven van de streek overstijgend, en aansluitend bij het bouwprogramma, aangegeven door de architecten Théodore Raison en T. Ronse in hun boek "Fermes-types et constructions rurales en West-Flandre", Brugge, 1918. Heropgebouwd in 1924, volgens jaarankers op stalgevel, echter niet op de oorspronkelijke plaats. Wederopbouw, buiten de eerder uitzonderlijke opstelling, teruggrijpend naar de regionale hoevebouw, zie opstelling: U-vormige evenwel gesloten opstelling van boerenhuis, stal- en schuurvleugel, respectievelijk ten noorden, ten oosten en ten zuiden van geasfalteerd erf; ten westen erfoprit gemarkeerd door hekken aan de straat; aanplanting: oprit afgezoomd met notelaars; boomgaard ten noorden; materialen: verankerde rode baksteenbouw; onderbroken zadeldaken (mechanische pannen), met overstekende dakrand, meermaals doorbroken door dakvensters; streekeigen bouwelementen: tuitgevels voorzien van aandak en muurvlechtingen aanwezig bij zijgevels, dakvensters en de dwarsbeuk met jaarankers middenin de stalvleugel; steunberen ter hoogte van de woonvleugel; korfboogdeuren en -poorten in strekse omlijsting; rechthoekige vensters onder korfbogige ontlastingsboog, bij het boerenhuis met houten kruiskozijnen, kleine roedeverdeling en beluikte benedenvakken; brede korfboogvensters ter vervanging van drie gelijkvormige wagenhuispoorten en aangepast drielichtvenster in behouden strekse "drielob"-omlijsting, in schuurzijgevel; indeling: van links naar rechts, boerenhuis met inspringende inkompartij, stallingen met voederhok in dwarsbeuk, dwarsschuur met centrale dorsvloer en rechts deels verbouwd wagenhuis.

Auteur:

Station Westrozebeke

Z.nr. Voormalig station op de in 1873 aangelegde lijn Torhout-Ieper, sinds 1950 beperkt tot goederenverkeer, en heden sporadisch nog gebruikt voor de kazerne in Houthulstbos. Bewaard decoratief betonnen hekwerk. Recent gerenoveerd station uit de jaren 1920, nu gemeentelijke ontmoetingsruimte. Laag roodbakstenen gebouw op sokkel van baksteen en arduin, onder onderbroken pannen wolfsdaken (n // straat). In r.zijgevel, opschrift "westroosebeke". Gekoppelde getoogde muuropeningen; vernieuwd houtwerk. R. van het stationsgebouw, voormalig toilettenblokje (?) onder zadeldak (n straat).

Auteur:

Inkom militair domein

Dienst Opruiming en Vernietiging Ontploffingtuigen (ontmijningsdienst of DOVO) van het Belgisch leger in de kazerne van Poelkapelle, "Steenstraat" genaamd. Historische achtergrond De Dienst Opruiming en Vernietiging Ontploffingtuigen is een uitvloeisel van de handel in oude munitie en schroot na de wapenstilstand op touw gezet in het Vrijbos door de Britse ex-militair Pickett. In 1920 kreeg het Belgisch leger belangstelling voor zijn bedrijf. Het wilde er een opslagplaats oprichten voor oude, maar ook nieuwe munitie. De gemeente Poelkapelle tekende verzet aan. De protesten volgden elkaar op tot in 1929, maar haalden niets uit. De kazerne werd gebouwd, het bos onteigend en de opslagplaats was een feit. Er werkte een 300 man, burgerlijke arbeiders en gestrafte Belgische militairen, onder Brits commando. Ook talrijke militairen vervulden er hun dienstplicht. Af en toe gebeurden er ongevallen, soms met dodelijke slachtoffers. Tengevolge van de herstructurering van de Krijgsmacht in 1995, werd het Intermachten Territoriaal Commando (ITC) opgericht. Er werd beslist om alle ontmijningsdiensten verantwoordelijk voor de territoriale ontmijningsaangelegenheden, te hergroeperen onder één commando. De hergroepering werd op 1 juli 2000 effectief. Vandaag telt de eenheid een effectief van 14 officieren, 115 onderofficieren, 83 korporaals en 42 burgers, dus een totaal van 254 man waarvan 146 ontmijners. DOVO bestaat uit 3 compagnieën met elk een eigen verantwoordelijkheid naar een bepaald gebied toe en bepaalde taken. De Staf is gelegen te Oud-Heverlee in het Meerdaalwoud, evenals de 'Compagnie Meerdaal' samengesteld uit een peloton interventie en een peloton 'EOD-school'. De Compagnie heeft ook een ploeg (3 ontmijners) in elk oefenkamp (Vogelsang, Elsenborn en Leopoldsburg). Ze is grosso modo verantwoordelijk voor heel België, met uitzondering van de gebieden van Compagnie Poelkapelle en Zeebrugge. Ze is tevens verantwoordelijk voor alle bompakketten. De 'Compagnie Zeebrugge' bestaat uit een peloton interventie en een peloton duikschool en is grosso modo verantwoordelijk voor de regio van West-Vlaanderen boven de E40 en Oost-Vlaanderen. De 'Compagnie Poelkapelle' omvat een peloton interventie en een peloton toxische munitie en is grosso modo verantwoordelijk voor de regio van West-Vlaanderen onder de E40 en een deel van Henegouwen. Het betreft hier voornamelijk WOI en toxische munitie. Sommige delen van "het kamp" liggen op grondgebied Houthulst, anderen op Westrozebeke, de kazerne en de administratiegebouwen op grondgebied Poelkapelle. De werking van de twee diensten, munitiedepot en ontmijning, gaat onverminderd door. Als er munitie gevonden wordt, wordt DOVO verwittigd. Binnen de week wordt de munitie opgehaald (of wordt ze ter plekke vernietigd). De munitie gaat naar de 'identificatiekamer' waar bepaald wordt of het 'normale' of 'toxische' munitie betreft. Naargelang het type wordt de munitie vervolgens onschadelijk gemaakt of wordt de munitie opgeslagen voor latere ontmanteling. Voor de toxische munitie werd een heuse installatie opgericht. In de zomer wordt nog 2 maal daags gevonden munitie uit WOI tot ontploffing gebracht. DOVO krijgt een ca. 300 ton munitie per jaar binnen, waarvan ca. 200 ton in Poelkapelle, wat neerkomt op 8 à 9 aanvragen per dag. Bovendien heeft Poelkapelle nog te maken met een voorraad vanaf de jaren '80 die men aan het afbouwen is. Het Kwartier werd 'Steenstraat' genoemd, naar de plaats van de eerste gasaanval (22 april 1915).

Auteur:

Corbiedreef

Je wandelt nu in de Corbiedreef, die haar naam dankt aan de abdij van Corbie, een voormalig benedictijnenklooster in de Franse plaats Corbie in het dal van de Somme op zo'n 15 kilometer van de stad Amiens. In 826 schonk Adalardus, een neef van Karel de Grote, het Woud van Houthulst (dat toen Domaine de la Warnoise heette) aan de abdij van Corbie. Het beheer kwam in handen van de monniken van de abdij, die in het centrum van het woud een priorij optrokken als verblijfplaats. Omdat het uitgestrekte woud bloot stond aan houtdiefstallen deden de monniken een beroep op de graaf van Vlaanderen om het woud te beschermen. De graaf van Vlaanderen vroeg voor die bescherming tegenprestaties in de vorm van opbrengsten. Dat leidde tot een constante betwisting tussen de abdij en de graaf van Vlaanderen. Gedurende een periode van ongeveer 733 jaar is het Woud van Houthulst eigendom gebleven van de abdij van Corbie, eerst in zijn geheel en gedurende de 13e en de 14e eeuw onder gemeenschappelijk beheer met de graaf van Vlaanderen. Gedurende die periode werden de voornaamste dreven en de ringgracht (waerde) rond het bos aangelegd. Over het bosbeheer in die periode is weinig bekend.

Auteur:

Militair domein

Keer nu terug langs de Vossedreef. Na de Eerste Wereldoorlog kocht Defensie 216 hectare aan om er een munitiedepot en een ontmijningscentrum op te richten. Het Agentschap voor Natuur en Bos werkt nauw samen met Defensie voor het bos- en natuurbeheer. In het afgelopen decennium werden oude munitiegebouwtjes afgebroken, graslanden gemaaid, heide en plassen hersteld. Opbrengsten van houtverkoop van het militair domein worden opnieuw gebruikt voor natuurinrichtingen. Sla de eerste dreef rechts in en dan de eerste links.

Auteur:

Het Vrijbos

Het Vrijbos, dat je misschien kent van de roversbende van Bakelandt, werd in Wereldoorlog I voor de Duitsers het strategisch punt bij uitstek. Het bos was doorweven met een net van spoorwegen die aangesloten waren op de spoorlijn Staden-Westrozebeke. Hierdoor konden ze gemakkelijk hun zwaar materiaal en geschut vervoeren. Het bos werd stilaan omgebouwd tot een oorlogsarsenaal van het Duitse leger. In september 1918 zette men het offensief in tegen het Duitse leger. Van het woud van Houthulst bleven enkel nog kapotgeschoten stammen over. Momenteel is het bos een prachtig wandelgebied met ruim 5 km aan wandelpaden. Te bezoeken van zonsopgang tot zonsondergang

Auteur:

De Fabriekeput

In Houthulst trachtte men ook mee te doen met de opkomende industrialisering. Rond 1928, met de uitbouw van de nieuwe gemeente, werd er een bijhuis van de Eernegemse firma “L’Alimentaire Belge” (Alibel s.a.) gevestigd op de hoek van de Eugène de Grootelaan en de Stadenstraat. De firma, die goede samenwerking voorop stelde, stelde zich tot doel op georganiseerde wijze groenten te laten telen bij de lokale landbouwers, deze zelf te laten verwerken en in te blikken. Op deze wijze wilde de lokale gemeenteoverheid een lokaal alternatief creëren voor de seizoenarbeid. Het project te Houthulst mislukte, de fabriek werkte slechts enkele maanden (1 januari – 1 oktober 1930). De Fabrieksput is het enige dat herinnert aan deze firma. Contactgegevens: - De Fabriekeput - GSM: +32 495 48 73 94 - E-Mail: info@defabriekeput.be - Web: www.defabriekeput.be - Te bezoeken op afspraak.

Auteur:

Hoeve uit de wederopbouwperiode

Terreststraat nr. 6. Hoeve uit de wederopbouwperiode van de jaren 1920, aansluitend bij het traditionele langeveltype (stal aanleunend bij het boerenhuis). Oriëntatie parallel aan de straat met voorliggend begraasd erf. Volgens het kadaster wordt de hoeve samen met een kleiner achterliggend parallel volume gebouwd in 1923 door T. Spruytte-Schouteten. In 1949 wordt de hoeve uitgebreid met drie landgebouwen en wordt het achterliggend landgebouw vergroot. Lage geel/ oranje baksteenbouw. Boerenhuis van vier traveeën onder zadeldak (rode mechanische pannen) met brede, geknikte dakoverstek op uitgelengde klossen. Rechthoekige vensteropeningen onder korfbogige ontlastingsboog, houtwerk vermoedelijk vernieuwd naar oud model: twee- en drieledige kruisramen met beluikte benedenvakken. Rechts aansluitend, stal. Negen traveeën onder lager zadeldak (rode, mechanische pannen) met brede, geknikte dakoverstek op uitgelengde klossen. Korfbogige deuropeningen onder strek, rechthoekige onder betonnen latei, rechthoekige stalvensters onder korfbogige ontlastingsboog. Bewaarde bruingeschilderde staldeuren. Rechter zijgevel met beluikt korfbogig laadvenster. Achterliggend nutsgebouw, niet zichtbaar van op de openbare weg. KADASTERARCHIEF WEST-VLAANDEREN, 207: Mutatieschetsen, Zarren, 1923/55, 1953/58.

Auteur:

Duitse betonnen constructie '1' van de Eerste Wereldoorlog

Terrestdreef z.nr. Duitse betonnen constructie "1" van de Eerste Wereldoorlog (voor constructie "2", cf. Terrestdreef z.nr.), gelegen in de velden ten noordwesten van de Terrestdreef, op ca. 200 m van de andere constructie tegen een heuvelflank aan. De constructie ligt op ca. 3300 meter ten zuiden van Zarren, tegen de grens met de gemeente Houthulst, in een landelijke, heuvelachtige omgeving. De constructies zijn ook zichtbaar vanuit de Vlaestraat. Bovengrondse betonconstructie met rechthoekig grondplan van grosso modo vijf op zes meter. De randen van het dak zijn afgeschuind, evenals de hoeken van de constructie. Het beton is gegoten tegen een houten bekisting. Het dak lijkt gecementeerd te zijn. Vermoedelijk bevat de constructie één deuropening aan de oostzijde en twee andere openingen, die naar binnen toe verbreden aan de noord- en westzijde. De zuidzijde lijkt gesloten. Deze twee constructies maakten deel uit van de "Flandern II-Stellung". Op een Belgische stafkaart van 11 september 1917 is te zien hoe in de omgeving van deze twee overgebleven bunkers er oefenterreinen waren aangelegd voor Duitse troepen, evenals schietstanden, etc. De betonnen verdedigingswerken staan tot ca. 1935 in een bosje, samen met nog vier andere constructies, die evenwel afgebroken zijn. Informatie Dhr. Jos Demaree. INVENTARISATIE VAN RELICTEN UIT WO I IN DE WESTHOEK (Provincie West-Vlaanderen, "Oorlog en Vrede in de Westhoek", en Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, Afdeling Monumenten en Landschappen, 2002-2006). DEMAREE J., Een kwarteeuw Zarren. 1900-1925, Sint-Andries, 2002, p. 32, 56.

Auteur:

Duitse betonnen constructie '2' van de Eerste Wereldoorlog

Terrestdreef z.nr. Duitse betonnen constructie "2" van de Eerste Wereldoorlog (voor constructie "1", cf. Terrestdreef z.nr.), gelegen in de velden ten noordwesten van de Terrestdreef, op ca. 200 m van de andere constructie tegen een heuvelflank aan. De constructie ligt op ca. 3300 meter ten zuiden van Zarren, tegen de grens met de gemeente Houthulst, in een landelijke, heuvelachtige omgeving. Constructie "2" is noordelijker gelegen. De constructies zijn ook zichtbaar vanuit de Vlaestraat. Bovengrondse betonnen constructie met rechthoekig grondplan van grosso modo vijf op zes meter. De randen van het dak zijn afgeschuind, evenals de hoeken van de constructie. Aan de noordzijde steekt vermoedelijk een vrij grote ingang, met ernaast een vensteropening. Deze twee constructies maakten deel uit van de "Flandern II-Stellung". Op een Belgische stafkaart van 11 september 1917 is te zien hoe in de omgeving van deze twee overgebleven bunkers er oefenterreinen waren aangelegd voor Duitse troepen, evenals schietstanden, etc. De betonnen verdedigingswerken stonden tot ca. 1935 in een bosje, samen met nog 4 andere constructies, die evenwel afgebroken zijn. Informatie Dhr. Jos Demaree. INVENTARISATIE VAN RELICTEN UIT WO I IN DE WESTHOEK (Provincie West-Vlaanderen, "Oorlog en Vrede in de Westhoek", en Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, Afdeling Monumenten en Landschappen, 2002-2006). DEMAREE J., Een kwarteeuw Zarren. 1900-1925, Sint-Andries, 2002, p. 32, 56.

Auteur:

Samenstel van vier arbeidershuizen

Nrs. 127-133/ Handzamestraat. Samenstel van vier lage XX a-arbeidershuisjes van twee à drie trav.; nrs. 129 en 133, destijds cafés, resp. z.g. "De Kroon" en " 't Hof van Commerce" cf. overschilderde casementen. Rode baksteenbouw, verlevendigd d.m.v. banden en strekken van gele sierbaksteen en witgeschilderde puilijsten. Getoogde muuropeningen, met deels behouden houtwerk o.m. paneeldeuren met verdeelde bovenlichten. Referentie(s) LEMAHIEU M., (?) Stadense herbergen, (het Gebied van Staden, III, 1991, p. 198). LEHAMIEU M., (?) Over onze herbergen, (het Gebied van Staden, III, 1991, p. 198).

Auteur:

19de-eeuwse hoevesite

Hazewindstraat nr. 10. 19de-eeuwse hoevesite hersteld na de Eerste Wereldoorlog. Hoeve bestaande uit losse, lage bakstenen bestanddelen: een boerenhuis met geïncorporeerde stal en een vrijstaande stalling in elkaars verlengde, en een parallelle schuur. Georganiseerd rond een begraasd erf met mestvaalt en rondgaand grintpad, aan de straat afgesloten door een smeedijzeren hek tussen twee lindes. Ligging binnen een ruime boomgaard (hoogstamfruit) op een heuvelrug met omliggende weiden en akkers. Volgens kadastergegevens zijn de hoevegebouwen na beschadiging tijdens de Eerste Wereldoorlog heropgebouwd op exact dezelfde locatie. Vermoedelijk werden de gebouwen hersteld met behoud van verschillende muren (cf. bouwsporen) en recuperatie van materialen. Het oorspronkelijke boerenhuis en de naastliggende stalling zijn weergegeven op het primitief kadasterplan (ca. 1829) en op de Atlas der Buurtwegen (ca. 1844) (cf. illustratie). De schuur is volgens een kadastermutatie gebouwd in 1865. In hetzelfde jaar registreert het kadaster de uitbreiding van de stal en het woonhuis aan de zuidoost zijde. Ten noordoosten van het erf, boerenhuis met geïncorporeerde stalling. Drie huistraveeën en zes staltraveeën onder een doorlopend zadeldak (blauw geglazuurde mechanische pannen). Donkerrode, verankerde baksteenbouw boven gecementeerde plint. Straatgevel boerenhuis: rechthoekige muuropeningen onder witgeschilderde, gecementeerde latei met geometrische motieven; onderdorpels in grijsgesmoorde klompjes. Vernieuwd schrijnwerk, bewaarde blauwgeschilderde luiken. Bewaarde blauwgeschilderde staldeuren. Zijgevel met verlaagd rechthoekig raam en luikje. Bewaarde stoep van rode bakstenen op hun kant. Ten oosten van het erf, stalling van zes traveeën onder zadeldak (rode mechanische pannen). Verankerde constructie opgetrokken in verschillende baksteensoorten en met een duidelijke staande bouwnaad tussen eerste en tweede travee (oostelijk), verwijzend naar de uitbreiding van 1865. Rechthoekige vensters onder betonnen latei. Oostelijke zijgevel oorspronkelijk met drie muuropeningen onder strek, nu één gedicht en één verlaagd met betonnen latei. Ten zuiden van het erf, roodbakstenen dwarsschuur onder zadeldak (rode mechanische pannen). Poortopening (erfzijde) onder verhoogde dakoverstek; behouden strokenpoort met winket. Links, twee aangepaste rechthoekige openingen onder latei, ingevuld door blauwgeschilderd schrijnwerk. Recente aanbouw aan rechterkant erfzijde: een dubbele garage in cementstenen onder lessenaarsdak (golfplaten). KADASTERARCHIEF WEST-VLAANDEREN, 207: Mutatieschetsen, Handzame, 1885/34, 1921/101.

Auteur:

Wederopbouwhoeve

Groenestraat nr. 74. Wederopbouwhoeve bestaande uit een boerenhuis en schuur in haakse opstelling en recente loodsen ten westen. Perceel deels omhaagd met meidoorn. Volgens het kadaster is de hoeve in 1921 op dezelfde plaats heropgebouwd na verwoesting tijdens de Eerste Wereldoorlog. Bij de schuur worden muurresten van de vroegere schuur gerecupereerd (cf. aanduiding op mutatieschets). De oude hoeve is reeds weergegeven op het primitief kadasterplan (ca. 1829) binnen een ruime boomgaard die aan de overzijde van de straat verder loopt. Ten westen van het erf, boerenhuis met rechts geïncorporeerde staltravee. Lage verankerde rode baksteenbouw van zeven traveeën onder zadeldak (blauw geglazuurde pannen) met dakruiter met klokje, getrapte baksteenfries. Gewijzigde rechthoekige muuropeningen onder betonnen latei. Ten noorden van het erf, dubbele dwarsschuur. Verankerde, rode baksteenbouw onder zadeldak (rode mechanische pannen). Twee korfbogige poortopeningen met vernieuwde opgeklampte poorten. In rechter zijgevel luchtspleten. KADASTERARCHIEF WEST-VLAANDEREN, 207: Mutatieschetsen, Handzame, 1921/100.

Auteur:

Station Staden

Station Staden is een voormalig spoorwegstation in de gemeente Staden. Het lag aan spoorlijn 63, dat nu omgevormd is tot groene as: de Vrijbosroute.
Tijdens WO I werd spoorlijn 63 gebruikt om munitie naar de frontlijn te Ieper te transporteren. Tijdens de oorlog werd het stationsgebouw voor personenvervoer vernietigd. Het huidige gebouw fungeerde als opslagruimte voor goederen die per spoor werden aangevoerd.

Auteur:

Kerk (Staden)

De kerk en het centrum van Staden hadden zwaar te lijden tijdens Schuwe Maandag. Daarna wijzigde het uitzicht van de gemeente grondig. Gebouwen kregen een andere bestemming en de Duitsers brachten zelfs heel wat verfraaiingen aan.

Auteur:

Startplaats sportcentrum De Wankaarde Staden

Sportcentrum De Wankaarde Ooststraat 4 Staden Sporthal Parking Drankgelegenheid Douche (op aanvraag) Reinigen fiets (op aanvraag)

Auteur:

Stadenberg

Stadenberg maakt deel uit van de heuvelrug die zich uitstrekt van Klerken tot Westrozebeke en Moorslede. Stadenberg ligt op 45m hoogte en door deze hoogte heeft het een rol gespeeld tijdens Wereldoorlog I. Bij het volgen van de rode lus wordt de berg beklommen zowel langs de noordelijke als de zuidelijk flank. Er wordt op de heuvelrug gereden tot De Keuneleute.

Auteur:

Dorpsplein Westrozebeke

Westrozebeke bleek reeds een parochie in 950 volgens de overlevering. In 1066 werd de nederzetting reeds vermeld als Rosebeca (Rozebeke). In november 1382 werden de Vlaamse strijdkrachten van Filip van Artevelde te Westrozebeke verpletterd door een leger onder bevel van Filip de Stoute. Volgens de kroniekschrijvers waren de Vlamingen 50.000 manschappen sterk en lieten ze op het slagveld niet minder dan 20.000 doden achter. Deze slag betekende het einde van de macht van de gemeenten en het begin van het Bourgondische tijdperk. Een monument aan het voormalig gemeentehuis herinnert aan deze historische gebeurtenis.
Westrozebeke is ook bekend als bedevaartsoord met de vele Ommegangkapelletjes.
In het centrum van Westrozebeke zijn diverse drank- en eetgelegenheden.

Auteur:

Sint-Bavokerk

Westrozebeke is vooral gekend omwille van de Slag bij Westrozebeke (1382), waarbij de Vlamingen een verpletterende nederlaag ondergingen tegen de Fransen. Volgens de legende zou een rode draad rond het dorp de bewoners echter hebben beschermd tegen het oorlogsgeweld. Deze draad was op zeven plaatsen bevestigd, waarnaar tegenwoordig nog de zeven kapelletjes aan de Ommegang verwijzen. Sinds deze veldslag werd de verering van Onze-Lieve-Vrouw van Rozebeke zeer populair.

Over de bouwgeschiedenis van de kerk is weinig geweten, maar vermoedelijk stond er al in de 12de eeuw een stenen kerkje in Westrozebeke. In 1566 werd een deel van de kerk beschadigd tijdens de Beeldenstorm. Omstreeks 1740 wordt beslist om de toenmalige kerk af te breken en te vervangen een nieuw gebouw. Het is deze nieuwe kerk die tijdens de Eerste Wereldoorlog totaal vernield wordt. Het huidige kerkgebouw is een reconstructie opgetrokken in de jaren 20.

In het koor bevindt zich het beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Westrozebeke. Dit beeldje lokte doorheen de geschiedenis heel wat bedevaarders naar Westrozebeke. Het oorspronkelijke beeld zou in 1383, na de slag bij Rozebeke, overgebracht zijn van een boskapel naar de kerk. Het werd echter vernield tijdens de Beeldenstorm (1566). Het nieuwe beeld (16de eeuw) werd tijdens de WO I gelukkig tijdig in veiligheid gebracht en vond tijdens de wederopbouw van de kerk een tijdelijk onderkomen in de Sint-Michielskerk van Roeselare.