Vervierse Vesder Vallei Verkenning en Hervé Hellingen in Andrimont

Na het Pakistaans berggeweld in augustus, mag het nu wat rustiger aan en daar komt deze wandeling in de regio van het land van Hervé zeker voor in aanmerking. De route is een symbiose van een wandeling door Verviers waar de Vesder wordt gevolgd terwijl in de omgeving van startplaats Andrimont vooral de weilanden worden opgezocht.

Met een warme nazomerdag van 28 graden is het leuk om de omgeving van het water op te zoeken, maar voor het zo ver is, moet ik eerst nog een uurtje door Andrimont gaan. Dit is een dorpje dat behoort tot de gemeente Dison, maar wel vlakbij Verviers ligt. Het dorp beschikt over een parking, maar daar mocht ik vandaag niet op parkeren. Er zijn echter meer dan genoeg parkeerplaatsen bij de nabij gelegen straten en daar heb ik dus mijn blikken doos achtergelaten.

De eerste kilometer gaat over asfalt en ik bereid me al voor op ruim drie uur asfalt vreten, maar ik ben aangenaam verrast wanneer dit over gaat in een aarden weggetje. Dit pad leidt me naar een beekvallei waar ik eerst de beek zelf moet oversteken met behulp van enkele geïmproviseerde stapstenen. Nu staat het waterpeil op een laag pitje, maar in de winter kan de beek een stuk feller stromen. Hoge wandelschoenen zijn dan misschien wel een must. Nu doe ik dat met lage wandelschoenen en dat vormt geen enkel probleem. De tocht door de beekvallei duurt niet lang en de daaropvolgende klim is ook kort, maar wel venijnig.

Het brengt me naar het eerste weiland van de dag dat doorkruist moet worden en dat verloopt zonder problemen. Ik ga door het klapdeurtje en volg een duidelijk spoor tot aan het einde van het weiland. Ik zie echter geen klapdeurtje, maar wel een poort die is vastgemaakt. Tijd om mijn betere klimkunsten te vertonen en om over de (lage) poort te klimmen. Niet moeilijk, maar het is wel een beetje vreemd dat hier geen hekje staat voor wandelaars. Via een klein pad vervolg ik mijn weg en hier is het soms even zoeken naar de juiste route. Naar rechts? Nee, het is het totaal overgroeide pad met brandnetels en varens dat ik door moet. Groot is mijn verbazing wanneer ik plotsklaps een groot bord zie waarop 'Cité de l'espoir' staat getiteld. Nou, de hoop dat dit pad ooit zal worden onderhouden, is volgens mij al lang weggevlogen.

Inmiddels ben ik al bijna bij het midden van de wandeling waar het een hele tijd langs de Vesder gaat. De wandeling volhardt wel in zijn consistentie want ook dit pad is overwoekerd, hoewel ik soms word getrakteerd op een blik van een bankje en een vuilbak waar een heel erg royale afvalberg naast ligt. Allerminst een appetijtelijk zicht. Dat verbetert wel wanneer ik centrum van Verviers bereik waar de mooie Église Notre-Dame-des-Récollets op mij staat te wachten om gefotografeerd te worden. Je kan deze kerk bezoeken, maar persoonlijk heb ik dat niet gedaan. In plaats daarvan zet ik mijn weg verder via een aantal trappen en even later passeer ik het fraaie kasteeltje Château d’Ottomont waar een huwelijksplechtigheid plaatsvindt.

Totnogtoe weinig weilanden, maar daar komt na een kilometer of tien verandering in. De passage door weiland die nu volgt, komt uit bij het erf van een boer maar in plaats daarvan moet ik naar beneden gaan om een autoweg te volgen. Gelukkig niet voor lang want het bordje van een streek-GR - wellicht GR573 die de streek van de Vesder en Hoge Venen verkent - spoort me aan om opnieuw door weiland te stappen. Voor de eerste keer met een hele hoop koeien en dan is het toch altijd even opletten. De loebassen doen niks, maar ik ben toch erg voorzichtig. Via de weilanden gaat het gestaag naar boven en de sporen zijn goed te volgen. Tenminste tot kilometer veertien...

Vanaf kilometer veertien stap ik via een poortje dat ik bijna niet opmerk en ik ga naar rechts waar ik een spoor zie. Uiteraard is dat de verkeerde richting. Links zie ik een spoor dat me naar boven brengt. Uiteraard is dat de verkeerde richting. Het is het stuk waar je geen enkel spoor ziet en ogenschijnlijk naar nergens leidt, dat ik moet volgen. Uiteraard. Nergens zijn er pijlen of bordjes te bekennen en dus kijk ik om de vijf seconden op de routekaart om te zien of ik nog juist loop. Dat gaat een halve kilometer goed totdat ik een afslag naar rechts mis. Dan zit er maar niks anders op om over de prikkeldraad te kruipen om zo terug de juiste weg te volgen. De gekende kwaal van het Land van Hervé waar je soms kan verdwalen in de weilanden duikt hier dus terug weer op.

Na vijftien kilometer beland ik gelukkig weer op een verharde weg die ik enkele honderden meters volg totdat ik opnieuw een weiland moet induiken om te verdwalen. Daar heb ik dus weinig zin in en volg de asfaltweg langs een kleine wijk. Dat maakt de route een halve kilometer langer, maar dat doe ik met veel plezier. De overdosis weilanden op het einde mag wel naar beneden. De laatste kilometer is een verplicht nummertje om terug tot bij mijn wagen te komen, maar daar maal ik niet om na al dat gras gezien te hebben.

Deze wandeling telt een redelijk aantal kilometers langs asfalt, maar daar heb ik weinig problemen mee. Het zijn voornamelijk kleine autowegen en je wandelt bovendien ook langs het centrum van Verviers. Het is integendeel de verdienste van Wandelgids Zuid-Limburg - de auteur van deze wandeling - dat ze nog zoveel groen hebben kunnen vinden in de buurt van Verviers. Wel meer problematisch zijn de soms overwoekerde paden (in de zomer) zodat een lange broek eigenlijk verplicht materiaal is. Zelfs dan is het soms worstelen met de netels en distels die op het pad liggen. Uiteindelijk is dit maar een fractie van wat je op je weg tegenkomt en zijn het vooral de vele weilanden op het einde die de wandeling (groen) kleuren. Misschien een beetje te zelfs, want op het einde verkoos ik toch het gemak van een asfaltweg in plaats van opnieuw een laatste keer door gras te stappen. Ondanks dat het geen echte natuurwandeling is, is het parcours ondanks de passage door Verviers wel verrassend groen en eveneens redelijk divers.