Unesco werelderfgoed tussen de heuvels van Herve

https://files.viewranger.com/image/ac6ac36cafe90bc49ae0ead514a1f1ae.jpg
Het leukst is wel, om de wandeling te starten met een klimmetje naar de top van de terril, waardoor je een blik op de omgeving kan werpen.
Bij helder weer kan je erg ver zien, en ook een aantal terrils in Limburg ontdekken.
Daarna vertrek je via de Chemin de Malvaux in westelijke richting.  Je verlaat de verharde weg al snel voor een pad dat door de landerijen voert.  Je steekt de Rau de Bolland over, en blijft dat stroomje even volgen.  Wanneer het pad opnieuw overgaat in een verharde weg, moet je even opletten: wat verderop steek je via een brugje opnieuw de Rau de Bolland over, en vervolgens loop je een heel stuk doorheen weides... Wij vonden dit één van de mooiere gedeelten van de route.  De Rau meandert mooi tussen oude bomen door...
Je verlaat de weilanden via de Rue Balthazar Ernotte, maar nauwelijks 150 m verderop ga je opnieuw de weilanden in.  Een laatste brugje over de Rau de Bolland, en dan bergop door het weiland naar het huis bovenaan de helling, waar je rechtsaf een pad volgt dat je met een bocht tot achter de basisschool van het dorpje brengt.  Hier maakten wij een iets grotere bocht omheen, want er waren grote bouwwerken bezig.  
Vanaf de parking van het schooltje steken we de weg over, om even door bebouwing te wandelen.  Ga even kijken bij de 300 jaar oude eik bij een klein kapelletje.
Aan het einde van de Cité Wauters neem je een landbouwweg naar rechts, die je al snel aan een bosrand brengt. Die volgen we een eind in zuidelijke richting.  Hier en daar kan je aan je linkerkant een glimp opvangen van de terril waar we vandaan komen.
Wij kozen ervoor (zie gpx) om op een bepaald punt een pad rechtsaf door het bos te nemen. Kies je daar ook voor, hou dan even goed de kaart in de gaten: het pad is vooral in het begin moeilijk te vinden.  Het pad is hier en daar flink steil, tredzekerheid is dan een must.
Heb je het liever iets eenvoudiger, blijf het oorspronkelijke pad dan rechtdoor volgen.  Het buigt op een bepaald ogenblik rechts af, om uiteindelijk op een bredere zandweg die de oever van La Julienne volgt.  Volg die rechtsaf, al snel zit je opnieuw op 'mijn' route.
Hier in het dal van La Julienne hebben we opnieuw heel erg genoten, vooral nadat we via een brug het stroompje overstaken en de route al snel weer door weilanden liep.
Op een bepaald ogenblik moet je La Julienne via stapstenen oversteken, maar die liggen voldoende dicht bij elkaar zodat dat zelfs voor mijn korte benen geen probleem vormde.
Aan de vijvers van La Julienne ligt de taverne Ô bois, en dat kan een ideale plek zijn voor een rustpauze (er staan vlakbij ook verschillende picknicktafels die wij gebruikten voor onze lunch.
Na de vijvers buigt het pad al snel weer omhoog het bos in.  Aan het eind van de klim moet je opnieuw goed opletten! de afslag naar links is niet goed te zien als je er niet op let!
Uiteindelijk bereik je het dorpje Saint-Remy, waar je voor je de kerk bereikt één van die vergezichten hebt die het land van Herve zo aan de rolling hills van Zuid-Engeland doen denken.  Vanaf Saint-Remy voert een weggetje omzoomd door hagen je naar het noorden.  Als er wat drukker verkeer zou zijn, zou dit ook weer zo'n echt zuid-engels weggetje kunnen zijn...
Je arriveert in Fenneur, en steekt daar de Rue de Trembleur over om rechtdoor tussen twee huizen door te gaan.  Even lijkt het of die 'oprit' doodloopt, maar dan merk je dat er een smal en weinig gebruikt pad links afbuigt.  Een eind verderop moet je je door een paar smalle hekjes wringen... Als er niet duidelijk een GR-markering zou staan, zou ik twijfelen of dit echt wel het pad is...
Al snel bereik je de Rue de Tongres, en vanaf hier is de route een heel eind zonder enig probleem via gps te volgen.  
Pas als je het gehuchtje Chenestre bereikt is het opnieuw even opletten:
Zogauw je de eerste huizen van Chenestre bereikt, moet je uitkijken naar een pad rechtsaf.  Dat voert je naar de hoofdstraat (Chenestre) waar je rechtsaf gaat tot aan de volgende splitsing.
Als je dit paadje over het hoofd ziet is dat geen probleem, ook met het doorgaande pad bereik je de weg, maar dan moet je iets verder teruglopen naar rechts, en is er één extra splitsing in de hoofdweg.
Maar ik ga ervan uit dat je het paadje hebt opgemerkt.  Aan de hoofdweg ga je naar rechts, en aan de splitsing een tiental meter verder hou je rechts aan.  Vlak de weg lichtjes naar rechts buigt, duikt het smalle pad dat we zullen volgen het struikgewas in.
Vanaf hier mag de route je geen problemen meer opleveren...
Een kilometer verder komen we op een breder pad, waar een landschap zich voor ons ontvouwt dat ons de kreet ontlokt dat er alleen nog een landhuis in een park ontbreekt om ons in Engeland te wanen... om iets verder door een poort plots een vijver te zien waarachter zich een landschapspark ontvouwd dat we met een beetje (veel) overdrijving aan Capability Brown kunnen toeschrijven.  En de gebouwen die we vervolgens bereiken zien er aan de kant waarvan wij ze benaderen wat sjofel uit, maar als we wat verder lopen, ligt daar het Château Cortils in al zijn glorie, en de Engeland-illusie is compleet.
We zitten intussen in de laatste kilometers van de wandeling... de Drève de Cortils door, aan het einde linksaf en meteen rechts het bos in via de Rue de l'Abbé.  Een hele tijd rechtdoor, en een klein stukje voorbij de twee huizen rechtsaf, een brugje over en dan almaar rechtdoor tot je tenslotte de Rue Andernack bereikt. Die volg je linksaf tot aan de rotonde.  
Aan de overkant kan je rechtdoor gaan en bereik je de parkeerplaats, ofwel neem je het pad dat in de richting van de terril leidt, en loop je nog door een leuk stukje bos tot aan de mijngebouwen.