Stationsstapper Oostende - Blankenberge

Een koude week werd met een plotse temperatuurstijging van tien graden toch warm afgerond en dat is een uitgelezen moment om nog eens een bezoekje te brengen aan de Belgische kust. Dat werd een stationsstapper tussen Oostende en Blankenberge die de routes volgt van de GR5A Kustroute en Streek-GR Kust.

Het portie cultuur is voorbehouden voor het begin van deze wandeling aangezien ik langs de Mercator stop (het schip, niet de persoon) en even later langs het Ford Napoleon. Ondertussen ben ik met een kleine overzetboot aan de andere kant van het water gebracht, zodat ik geen grote omweg moet maken. Deze wandeling heeft aardig wat verharde wegen in de vorm van geplaveide wegen langs duinen en strand en wat mij betreft is dat eigenlijk geen slechte zaak. Het mulle zand is immers een stuk zwaarder om in te stappen en de natuur is toch vlakbij. Richting Bredene stap ik ook langs zo'n verhard pad, maar het aanwezige strandzand heeft het pad zo hard verstuifd dat ik eigenlijk meer over zand dan over een pad loop.

In Bredene wil ik eigenlijk langs de duinen trekken, maar een onverwacht ingelaste sanitaire stop beslist er anders over. Die duinen kom ik in latere instantie wel tegen, maar zoals gezegd vaak over verharde paden zoals een grindweg en zelden een echt natuurpad. Zoals bij de twee andere wandelingen die ik eerder dit jaar heb gedaan aan de kust, gaat het zelden lang vlak. Er is altijd wel een duin of strand dat me naar boven of naar beneden brengt. Tijdens de gehele wandeling ben ik eigenlijk wel verbaasd over de diversiteit van het landschap bij deze kustwandeling. Het is niet zo ongerept als in de buurt van De Panne, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd met diverse landschapsstijlen. Ook de architectuur valt op bij deze route en zeker in het midden bij De Haan dat is gevrijwaard gebleven van hoogbouw.

Voor en na De Haan volgt er een verrassend lang gedeelte langs de Duinbossen van De Haan. Deze bossen zijn ruim een eeuw geleden aangelegd om zandverstuiving tegen te gaan. Zovele jaren later is het een populair oord om te wandelen en zijn er eveneens verscheidene speelzones voor de kleinsten onder ons. Op deze mooie herfstdag had ik veel wandelaars verwacht, maar dat valt verrassend goed mee totdat ik hier kom. Hier schiet het aantal wandelaars spectaculair de hoogte in, dus voor de rust moet je hier dus niet komen.

Het typische kustlandschap van duinen, polders en strand vind je nog het meest terug in Wenduine. Hier tref ik één van de zeldzame momenten aan waar het een tikkeltje zwaarder wordt op deze wandeling. Op een duin moet ik ruim tien meter stijgen door het moeilijk beloopbare zand en ook op het strand gaat het een tikkeltje langzamer. Ondertussen passeer ik Spioenkop dat letterlijk een hoogtepunt is aangezien deze kleine top uitkijkt over de omgeving. De avond valt wanneer ik bijna in Blankenberge ben en ik dreig te laat te komen om mijn trein te nemen. Daarom neem ik een kleine binnendoor via het stadscentrum om toch mijn trein te halen. Ik mis dus een klein stukje langs de Blankenbergse Vaart, maar volgens mij is het geen groot gemis.

Deze stationsstapper is een mooie route om te doen in de winter. Het biedt een heel scala aan landschappen, is gezegend met een portie cultuur en - belangrijk in winterse tijden - kent amper of geen modder onderweg. Het is misschien niet zo wild als mijn eerste etappe van de GR5A Kustroute tussen De Panne en Nieuwpoort, maar weet me zeker te bekoren.