Stationsstapper La Hulpe - Bosvoorde

Met twijfelachtig weer in het vooruitzicht op deze zondag zocht ik een niet te lange stationsstapper zodat ik regenweer voor was dat in de middag voorspeld werd - en uiteraard nooit kwam. La Hulpe en Bosvoorde behoren tot de (uitgebreide) Groene Gordel rondom Brussel met het Zoniënwoud als absolute smaakmaker. Deze herfstwandeling straalt dan ook groen uit, al zal je dat met al de bruine herfstkleuren zeker niet zeggen.

Het begin is nochtans allesbehalve groen, want de aanlooproute tot het park van het Gewestelijk Domein Solvay duurt twee kilometer en op die twee kilometer zie ik enkel straten. Gelukkig wordt het centrum van La Hulpe ontweken en wandel ik via verkeersluwe straten naar het park. Niet erg mooi, maar dat ben ik snel vergeten wanneer ik door het park slenter. Hier is de natuur echt wel mooi, ook al zijn de aangelegde vijvers zeker niet natuurlijk. De lokale fauna kan het weinig schelen, want eenden, reigers en andere watervogels voelen zich hier zeker thuis. De paden worden hier gedeeld met mountainbikers, maar in de vroege ochtend is het hier opvallend rustig.

In het park kan je overigens iets eten of drinken als je wil bij brasserie La Taverne de l'Homme Bleu. Voor mij is dat echter veel te vroeg en ik ga rustig verder. Waar het park ophoudt en het Zoniënwoud begint, is me niet geheel duidelijk. Wat me wel duidelijk is, is dat de rest van de wandeling gedomineerd wordt door dit woud. De paadjes zijn een mengeling van diverse soorten paden: grote dreven, wat kleinere dubbelsporige paden waar ook mountainbikers komen en de single-tracks als mijn favoriete habitat. Vallende bladeren maken het herfstlandschap compleet en ik trek met een brede glimlach door het bos. Die glimlach verdwijnt echter wanneer de Sint-Jansberglaan nadert, want deze drukke weg werkt helaas toch wel storend met het luide verkeerslawaai.

Bij de oversteek duurt het zeker een kilometer voordat het verkeerslawaai begint te liggen en de anderhalve kilometer rechtdoor werkt ook niet echt inspirerend. Wat wel inspirerend werkt, is het paadje dat nu volgt en me naar een beekvallei leidt. Dit is ongetwijfeld het Zoniënwoud op zijn mooist en het is een plezier om hier op het kleine paadje te wandelen. Ik denk het wandelrijk voor mij alleen te hebben, maar dat wordt onmiddellijk rechtgezet wanneer ik een hele hoop wandelaars in tegenovergestelde richting tegenkom. Het is inmiddels tien uur en er zijn duidelijk meer wandelaars op pad. Hoewel de omgeving van Brussel druk is, zijn er toch vele passages bij deze wandeling waar ik alleen heb gewandeld. Wellicht een kwestie van vroeg genoeg te beginnen.

Het meest opvallende bij deze wandeling zijn toch wel de vijvers die ik hier en daar in mijn blikveld zie verschijnen. Het vormt een mooi contrast met het bos en zorgt voor leuke panorama's met watervogels. Na kilometer tien gaat het op en af in het glooiend landschap, maar dit mag onder de noemer vals plat worden gecategoriseerd. De meters omhoog en omlaag zijn niet erg lang noch steil, hoewel sommige trailrunners onderweg daar wellicht anders over denken. In het laatste kwart van de wandeling volg ik een tijdje de GR126 over een mooi paadje dat door een beekvallei loopt. Moeilijk om te geloven dat ik vlakbij Brussel ben als ik hier zo rustig door een Ardennen-achtige omgeving wandel.

Ik maak een kleine afslag bij het Natuurreservaat van de Verdronken Kinderen waar ik opnieuw naast twee vijvers loop op een klein, maar mooi pad. De wandeling is zelfs zo mooi dat ik probeer om er nog een klein verlengstuk aan te breien en dat doe ik door een kort stukje rechtdoor te lopen in plaats van links af te slaan. De verlenging is nog geen tweehonderd meter lang... Op het laatste moet ik nog enkele trappen overwinnen en ik zie de stratenjungle van het Brusselse gewest opduiken. De app van de NMBS zegt me dat ik perron drie moet nemen om terug te keren naar Brussel. Dat doe ik naar aloude NMBS-traditie met een trein die veel te laat is en vervolgens een trein die geannuleerd wordt. Traditie moet er zijn!

Als ik al zelf begin te knutselen met paden om de wandelroute te verlengen dan weet je dat je met een prachtige stationsstapper te maken hebt. Deze route is niet erg bekend, maar is wat mij betreft de mooiste stationsstapper die ik al heb gedaan. Het Zoniënwoud in de herfst is een prachtige locatie en veel paden op deze route zijn opvallend rustig. De aanlooproute van twee kilometer is om snel te vergeten, maar het boslandschap dat daarop volgt maakt alles goed. Hoewel er ook een aantal vijvers te vinden zijn onderweg is dit niet de meest diverse wandeling. Toch heb ik enorm genoten dankzij het prachtige herfstlandschap. Een aanrader.