Stationsstapper Hamoir - Barvaux (GR57)

Oorspronkelijk wilde ik deze stationsstapper vorige week doen, maar de trein naar Luik dacht er anders over en dat betekende dat ik de voorziene wandeling niet meer in de daguren kon uitvoeren. Nu is het dus tijd voor een herkansing en wat ben ik blij dat ik door het treinleed heb gebeten. Wat een schitterende wandeling is dit. De omgeving tussen Hamoir en Barvaux wordt omschreven als het wildste stuk van de GR57 en wat mij betreft is dat helemaal waar. Deze wandeling is puur genieten, al was er wel een serieuze kink in de kabel onderweg...

Rond de klok van negen vertrek ik bij het station van Hamoir en wanneer ik het dorpje uitstap, krijg ik meteen een gratis scan voor de zuurtegraad van de benen gepresenteerd van Wandeltoerisme Wallonië. Via een quasi verscholen singletrack pad gaat het behoorlijk steil naar boven en het obligate uitkijkpunt mag dan uiteraard niet op de afspraak ontbreken. Even later wordt deze scan voor een tweede keer gepresenteerd en deze helling is zo mogelijk nog pittiger. Met behulp van de trappen is het wel gemakkelijker om naar boven te wandelen. De vele linten aan de bomen verraden dat er hier binnenkort een trailrun wordt georganiseerd en die zullen de luxe van het wandelen niet kunnen smaken. Dat wordt eerder een lopende doodsstrijd naar boven. Ook hier zijn er enkele uitkijkpunten, maar met het grijze weer zit een mooi panorama er momenteel niet in.

Het is op dit punt dat ik aanknoop met de GR57. Hoewel ik grotendeels de GR57 volg bij deze stationsstapper doe ik dat niet altijd en het beginstuk is één van de delen waar ik de GR57 niet volg. Na de twee pittige beklimmingen wandel ik via een weide richting Sy naast de Ourthe. De rotsen van Sy zijn wereldberoemd in België en hier en daar zit daar ook een grot bij zoals na ruim vijf kilometer. Hier bevindt zich ook de beroemde klimrots Rocher de Vignobles. Goed voor een foto, maar ik ga nu niet naar boven wandelen. De rest van het parcours heeft al meer dan genoeg hoogtemeters. In Sy gaat het via een opnieuw redelijk pittige klim naar boven en de passage door het bos bereidt me voor op de paadjes die steeds meer modderig worden. Hoe mooi de rotsen ook zijn, bij de daling is het toch het heidegebied dat mijn hartje steelt, ook al ligt het er vrij kaal bij in deze winter.

De afdaling naar Bomal zet de toon van deze schitterende wandeling verder en de blikvangers hier zijn het lokale kasteel en de kerk. Een verrassende passage langs de Ourthe weet me enorm te charmeren en er komt een kleine glimlach op mijn gezicht wanneer ik een piepkleine tunnel zie die door een rots is geboord. Even verder is er de grot van Coléoptère. Na 15,5 kilometer is het echter abrupt gedaan met de pret. De voetgangersbrug van Juzaine heeft zich uit de voeten gemaakt. Deze passerelle werd namelijk meegesleurd met de overstromingen in 2021 en een bord waarschuwt me dat de weg gesloten is en dat ik de omleiding moet volgen naar Mont-des-Pins. Dat kan wel zo zijn, maar ik zie wel geen omleiding. Dan kan je twee dingen doen: de wandeling inkorten door onmiddellijk naar Bomal te gaan of je kan een verlenging inbouwen om alsnog tot bij Mont-des-Pins te geraken. En die omweg wordt een vrij stevige zeven kilometer. Voor de goede orde: in de zomerperiode zal je wellicht door de Aisne kunnen stappen, maar de rivier stroomt simpelweg veel te hard in de winter.

Eerst vreet ik bijna drie kilometer asfalt om me te begeven naar de dichtstbijzijnde brug die buiten Bomal te vinden is en die bevindt zich dus nabij de steengroeve van Aisne. Hier besluit ik al improviserend door het landschap te stappen. Dat betekent dus eerst langs een veld wandelen, maar het veld gaat over in bos waarvan het pad bij elke verdere meter degradeert in kwaliteit totdat het een potje bushcrafting wordt. Na wat zoeken kan ik me een weg banen door de ruigtes en bos, maar de hellingen zijn hier niet de minste en ik blijf me op de heuvelrug begeven. Ik volg een tijdje een steenslagweg en ik gebruik mijn verstand om de bestaande paden te volgen. Grapje! Het is nu tijd voor rondje nummer twee van bushcrafting, al is het in dit geval eerder fieldcrafting. Op velden en in het bos volg ik een aantal jachtkansels, maar uiteindelijk maak ik bijna een volledige lus om zo een pad te vinden dat me terug naar de GR57 leidt door al dit natuurgeweld.

Na bijna 24 km sluit ik terug aan op de GR57 en ik ben blij dat ik door Mont-des-Pins stap, want dit is simpelweg een alleraardigst stukje natuur. Mooie paden, maar de modder is minder mooi en die is hier bijna omnipresent. Er is hier ook een soort van bloemenpad en zelfs in deze kale winter is het fantastisch om hier door te lopen. Verscheidene bordjes kondigen aan welke planten en bloemen hier groeien. Als de planten hier in bloei staan, moet dit volgens mij een feest zijn voor de natuurliefhebber. Na dit pad komt er een kleine kentering in de wandeling: het blijft nog een mooie wandeling, maar het is toch een tikkeltje meer monotoon met steenslagwegen en veldpaden.

Die veldpaden zijn voor mij zelfs de grootste uitdaging van de dag door de combinatie van modder en het onbegaanbare karakter. Een diepe, maar nauwe geul maakt het onmogelijk om in het midden van dit kleine veldpad te stappen, terwijl je een halve spreidstand moet uitvoeren wil je over deze geul lopen. Tel daarbij nog een lastige hellingsgraad naar boven in de plakkerige modder en je weet dat de verwensingsfabriek in mijn hoofd overuren draait. Gelukkig duurt dit niet te lang en ik ben blij als ik een steenslagweg zie die me naar een hoeve piloteert. Hier wordt het allemaal wat monotoner, hoewel een erg knappe beekvallei in een weide voor een tikkeltje variatie zorgt. Na meer dan dertig kilometer weet de GR57 me nog steeds te verrassen.

De laatste kilometers loodsen me door Coucke City, in de volksmond ook wel bekend als Durbuy. Dit plaatsje eigent zich - onterecht overigens - de titel van kleinste stad van België toe en het kan leuk zijn om hier te flaneren door het toch wel toeristische centrum. Naast de Ourthe wandelen blijft sowieso therapeutisch, al is de grote aanwezigheid toeristen dat veel minder. Deze wandeling is overigens erg rustig buiten Durbuy, want vandaag ben ik maar een handvol wandelaars tegengekomen. Met uitzondering van Durbuy dus. Hier wacht nog een laatste pittige klim met behulp van enkele trappen. Vervolgens krijg je een mooi uitzicht voorgeschoteld. Of dat zou ik althans willen zeggen, maar helaas hinderen de vele bomen het zicht. Geen uitkijkpunt dus, wel de laatste kilometers naar Barvaux.

Deze kilometers zijn helaas een verplicht nummertje, want het is nog enkel asfalt dat op het wandelprogramma staat. Een kleine anti-climax dus voor deze wandeling, maar ik moet zeggen dat de rest van de wandeling me echt wel bijzonder goed is bevallen. Het station van Barvaux bestaat uit niet veel meer dan twee hokjes en één spoorlijn en aangezien ik nog ruim een uur moet wachten op mijn trein, maar ik rechtsomkeert om een welverdiende Duvel soldaat te maken in het plaatselijke café. Schol!

Dit is tot dusver één van de mooiste wandelingen die ik al in België heb gedaan en dat in een ietwat sombere periode. In de lente moet deze wandeling volgens mij nog een stuk prachtiger zijn. Jammer is wel dat de voetgangersbrug van Juzaine is verdwenen in de overstromingen en dus moet je ofwel de wandeling inkorten of verlengen zoals ik gedaan heb. Dat heb ik dus gedaan met een stevige portie bushcrafting wat deze GPX eigenlijk ongeschikt maakt voor de wandelaar die een rustige wandeling wil doen. Dan kan je beter andere GPX'en zoeken op het internet dan deze. Het einde is een tikkeltje monotoon, maar nog altijd oerdegelijk. Acht uren heb ik over deze wandeling gedaan, maar de tijd vloog razend snel voorbij omdat het zo goed was. Dit smaakt simpelweg naar meer.