Stationsstapper De Panne - Nieuwpoort via GR5A

Zat ik vorig weekend nog in het Land van de Rode Aarde, dan is het dit weekend de beurt aan het Land van de Losse Aarde. Zo kan je namelijk de duinenomgeving in de Westhoek noemen. Deze stationsstapper verkent tal van (kleinere) duingebieden en voegt daar verrassend veel bos aan toe met als afsluiter een mooi stukje strand. Deze etappe van de Kustroute die langs de GR5A gaat wordt wel eens de meest gevarieerde van allemaal genoemd en het is gemakkelijk te zien waarom.

Ik noem dit traject dan wel een stationsstapper, maar eigenlijk is dat de waarheid een klein beetje geweld aandoen. Ik mag dan wel vertrekken bij het station van De Panne, maar de eindstreep ligt bij de Cardijnlaan in Nieuwpoort, een halte van de Kusttram. Met de vroegst mogelijke trein ben ik vertrokken en die brengt me omstreeks tien uur bij De Panne. Het begin is een oefening in geduld, want de eerste anderhalve kilometer verorberen mijn voeten voornamelijk beton. Plotseling moet ik rechts afslagen, maar ik mis mijn afslag met een dertigtal meter. Hoe erg kan dat zijn? Vrij erg, is het antwoord, want bij het begin van het pad denk ik nog vrolijk "Dit pad lijkt wel een klein beetje op een beek" terwijl ik enkele honderden meters tot de conclusie kom: "Potverdekke, dit is eigenlijk een beek". Er rest me dan niks anders dan gedurende een kilometer me door de plaatselijke wildernis van de Krakeelduinen te begeven. Klaarblijkelijk was ik niet de enige met dit briljante idee, want door struiken, bosjes en struwelen kan ik een pad ontwaren dat ik volg totdat ik terug een normaal wandelpad tegenkom in het Calmeynbos. Nou, dan was dat kilometertje betonvreten nog zo erg niet in het begin.

Het Calmeynbos is overigens een mooie locatie, want hier en daar zie ik boshyacinthen in mijn blikveld verschijnen. Zo talrijk als in het Hallerbos is het niet, maar anderzijds zijn hier ook veel minder wandelaars. Dat is trouwens iets wat me opvalt: met de regelmaat van de klok kom ik wel andere wandelaars tegen, maar dat duurt nooit lang en de route zelf heeft weinig last van omgevingsgeluiden. Dus hoewel de bewoonde wereld nooit veraf is, is deze wandeling verrassend rustgevend. Het eerste duinenlandschap kom ik tegen na bijna vijf kilometer in de vorm van de Oosthoekduinen. Dit natuurgebied is een overgang van duin naar polder en daarom uniek in België. Dit duinenlandschap is ook gezegend met een respectabele hoeveelheid bos waardoor duinen en bos elkaar regelmatig afwisselen. De Vlaamse verkavelingsdrang laat zich hier ook gelden en bebouwing is dus nooit ver weg. Toch moet ik zeggen dat dit op deze route ontzettend goed meevalt en overgangsstukken duren nooit erg lang. Dat merk ik wanneer ik bijna geruisloos van de Oostduinen naar de Noordduinen ga. In vergelijking met de Oostduinen is dit duinenlandschap een stuk groener met veel duingraslanden en duinstruwelen. Dat heeft het Agentschap van Natuur en Bos ook gezien en plaatselijke werknemers - enkele ezeltjes - zijn verantwoordelijk voor de groendienst hier. Hoe verder ik op deze route kom, hoe mooier het landschap wordt.

Na bijna tien kilometer mag ik de grootste Belgische duin beklimmen: De Hoge Blekker. Deze duin is 33 meter hoog en daarmee de hoogste duin van de Belgische kust. De kleine klim naar boven kost net wat meer moeite dan anders door het mulle zand, maar zoals zo vaak wacht er boven een mooie beloning met een panorama. Ik kijk uit over twee mooie vijvers vooraleer ik mijn weg verderzet. Kan het nog mooier denk ik dan, en jawel hoor, natuurgebied Doornpanne is misschien wel het mooiste natuurgebied van allemaal op deze route. Het ziet er net wat allemaal wat grootser en wilder uit dan bij de vorige natuurgebieden. De Doornpanne wordt gekenmerkt door een mozaïek van bos, dichte struikvegetatie en open duinvegetatie waardoor het best wel een gevarieerd landschap is. Daarnaast zijn de paraboolduinen hier net dat tikkeltje pittoresker dan de vorige duinen. Op dit punt bevind ik me ook halverwege de wandeling en dat is voor mij een uiterst geschikt moment om mijn krachten bij te tanken met een broodje.

Bij het volgende natuurgebied, Plaatsduinen, volg ik de kleine paadjes aan de rand van het gebied waardoor ik de aansluiting met de GR5A - die ik quasi altijd volg - verlies. Maar met een klein beetje improvisatie sluit ik later terug aan op de route. Wat me hier opvalt, is de ietwat bombastische Sint-Niklaaskerk die opgetrokken is in een neogotische stijl en je bent er voor of tegen. Een tussenweg is niet mogelijk. Ik ben in ieder geval geen fan. In de kilometers die volgen blijft het duinenlandschap me imponeren, maar ik ben ook wel blij wanneer ik eens over een graspad kan dartelen zoals na bijna zestien kilometer wandelen. Op weg naar Ter Yde, alweer een ander natuurgebied, volg ik een fietspad door het bos en kom ik onderweg ook meer verharde wegen tegen. Toch valt dit bijzonder goed mee en voelt dit soms zelfs aangenaam aan na het vele stapwerk door het losse duinzand. Het duinengebied van Ter Yde is een herhalingsoefening van de vorige natuurgebieden, maar weet zich toch te onderscheiden met de meest indrukwekkende duinpannen van deze wandeling.

Na bijna negentien kilometer zijn de duinen definitief verleden tijd en is het tijd voor een strandwandeling. Voor het zover is, zie ik een bunker die deel uitmaakt van de Atlantikwall, de meer dan vijfduizend kilometer lange verdedigingslinie die Nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft aangelegd. Op het strand van Nieuwpoort zie ik voornamelijk personen die aan het kitesurfen zijn en daar is het weer ideaal voor: de wind tiert namelijk weelderig. Wanneer ik de keuze krijg om over de zeedijk te wandelen, neem ik dat aanbod met veel plezier aan, want het vele zand ben ik nu toch wel een beetje beu. Gedurende één kilometer wandel ik langs de typische appartementen aan de Belgische zeedijk. Het is een noodzakelijk kwaad om tot bij het eindpunt van deze wandeling te komen: de monding van de IJzer in de Noordzee. Een pier steekt ettelijke honderden meters uit in de zee en dat lijkt me een mooie gelegenheid om enkele foto's te nemen waarvan de kleine vuurtoren toch het pièce de résistance is. De laatste kilometers gaan naast deze monding en een mooi zonnetje bezorgt deze wandeldag alsnog een klein beetje een zomergevoel. Na bijna vijfentwintig kilometer is deze kustwandeling afgerond en heb ik van elke minuut genoten!

De Belgische kust mag dan misschien maar 67 kilometer lang zijn, dat betekent niet dat er geen geweldige kustwandelingen mogelijk zijn. Deze wandeling tussen De Panne en Nieuwpoort weet uit te pakken met prachtige landschappen waar duinen, graslanden, bos, struiken, struwelen en strand naadloos in elkaar overvloeien. Bovendien is deze wandeling tot mijn grote verrassing verrassend kalm, ondanks talrijke wandelaars en de vele verkavelingen onderweg. Dit kan geïnterpreteerd worden als een negatief punt, maar zelf had ik er geen last van. Zijn er dan andere negatieve punten? Wellicht wel, maar ik kan ze zo eventjes niet bedenken. Dit is dus met andere woorden een heerlijke wandeling.