Stationsmarathon van Namen naar Dinant (via GR 126)

De smaak van de wat langere wandelingen heb ik sinds kort te pakken en qua inspiratie heb ik dit exemplaar van een website voor trailruns gevonden. Je kan het dus evenzeer als wandeling gebruiken, want dit traject hanteert voor een groot stuk de GR126 hoewel er hier en daar stukken worden overgeslagen. Deze wandeling is een moddereditie geworden, zelfs in die mate dat het de wandelervaring op veel stukken tot het absoluut vriespunt herleidt.

Rond kwart de klok van kwart na negen stap ik uit het station van Namen en na een rondje door het centrum, stuit ik al snel op de citadel. De kleine klim naar boven biedt meteen een mooi uitzicht over deze Maasstad. En dan volgt er asfalt, heel veel asfalt wat gelukkig af en toe wordt onderbroken met natuurpaden. Via enkele straten beland ik bij een onverhard pad dat naast de groteske huizen in de buurt loopt en gaat na een korte passage door opnieuw asfalt naar pittoreske velden waar het leuk toeven is op de lokale veldweg. Dit patroon van asfaltwegen en natuurpaden wisselt zich af tot ongeveer vijftien kilometer, al zijn de verharde wegen wel in de meerderheid. Niet dat ik dit erg vind, want de bospaadjes zijn weer voorzien met een (niet zo) heerlijk laagje smeuïge modder. De veldwegen zijn verrassend genoeg niet zo rijk voorzien met modder.

De eerste vijftien kilometer zijn dus niet de meest inspirerende kilometers van deze wandeling, al zijn er hier en daar wel een paar trekpleisters zoals een levensgrote Lara Croft mannequin dat verscholen zit achter glas of het curieuze puntdak van de kerk van Bois-Villers. Het natuurgehalte schakelt een versnelling hoger in wanneer ik na vijftien kilometer het uitkijkpunt van La Sibérie bereik. Hier gaat het via zigzaggende paadjes naar beneden en ik moet toch goed opletten dat ik met deze modder en plassen geen uitschuiver maak. Het gaat redelijk steil naar beneden en ik ben toch wel een beetje blij wanneer ik zonder kleerscheuren ben gedaald. In het bos is het opnieuw modder vreten, maar dit wordt afgewisseld met leuke moddervrije paadjes en een mooi uitkijkpunt.

Al die modder is nog niks vergeleken met wat me nu te wachten staat. Een holle weg die akelig steil daalt, is niet bezaaid met modder, het is simpelweg verzopen met modder. De hoeveelheid modder hier is echt niet meer normaal. En ik heb onderweg al wat modder gezien, maar niets kon me voorbereiden op dit. Ik denk dat dit de meest inspannende daling is van de dag en dat allemaal omdat de modder overal met dikke lagen ligt. Dit heeft weinig meer met wandelen te maken en mijn ongeloof is groot wanneer ik zie dat dit een officiële weg is van de GR 126. Misschien dat in de zomermaanden deze steile daling vlot te doen is, maar hier is het echt een mirakel dat ik niet ben gevallen. Wel een stuk of tien keer bijna gevallen omdat ik steeds uitschijf, maar bizar genoeg geen valpartij.

Dan volgt er een lang stuk langs de Maas over verhard wegdek. Precies wat de wandeldokter heeft voorgeschreven! Normaal bestempel ik dit als saai of monotoon, maar nu ben ik zielsgelukkig dat ik enkele kilometers op verhard wegdek kan wandelen. De Maas is overigens een redelijk wandeldecor, dus daar kan ik eigenlijk ook niet over klagen. Ik ben al 24 km onderweg wanneer ik de roze kerk van Godinne kruis en via een piepklein spoorwegtunneltje passeer ik het station van Godinne. Je kan hier dus ook opstappen om de trein terug te nemen, maar ik moet nog een kleine twintig kilometer verdergaan.

Dit is bekend terrein voor mij, want dag op dag bijna drie jaar geleden heb ik dit traject ook gedaan als stationsstapper. De bevindingen die ik heb neergepend op https://nl.wikiloc.com/routes-wandelen/stationsstapper-godinne-dinant-66610790 gelden drie jaar later nog evenzeer. Godinne is ondertussen getransformeerd tot trailrunland en veel boswegen en natuurpaden fungeren als leidraad om trailrunners naar hun juiste bestemming te piloteren. En meestal gaan die paden naar boven zoals ik aan den lijve mag ondervinden. De bosweg vlak na het station van Godinne brengt me gestaag naar boven, maar het harde werk wacht na 28 km. Vlak bij een steengroeve gaat het knallend hard naar boven en al puffend hijs ik me een weg naar boven. Ik ben overigens het enige genie dat geen wandelstokken bij heeft, want zonder uitzondering heeft iedere wandelaar die ik hier tegenkom wandelstokken bij. Met de aanwezigheid van de overvloedige modder eigenlijk een verstandig besluit.

Na wat zweten en zwoegen mag ik me opmaken voor een leuk stukje door bos met zelfs een minimaal stukje bushcrafting wanneer ik een ogenschijnlijk onbestaand pad volg, maar de sporen zijn nog steeds waarneembaar. Via enkele verharde wegen beland ik bij het natuurgebied Poilvache. Naar verluidt een mooi natuurgebied, maar de vele verharde wegen zijn toch wel een doorn in het oog. Enkel bij de lange passage naar beneden begeef ik me door bos. Vervolgens beland ik bij het dorpje Houx waar de beroemde kasteelruïne van het Kasteel van Poilvache over uitkijkt. Via een onverwacht paadje bij een boerderij klim ik opnieuw langzaam naar boven. En dan bereikt het wandelgenot nul Kelvin.

In de gemeentelijke bossen van Yvoir zijn de paden kapotgereden door tractoren en andere zware voertuigen waardoor er geen ontkomen meer aan is bij de modder en plassen. Drie jaar geleden noemde ik dit zwemvijvers en dat is tegenwoordig niet anders. Paden zijn in zo'n slechte staat dat het een zenuwslopende activiteit wordt om de ideale lijn te volgen zodat je zo weinig mogelijk modder en water in je schoenen krijgt. Spoiler: er bestaat geen ideale lijn, enkel een minst slechte lijn. Met wat geluk zit er af en toe een sleenslagweg bij, maar in het bos zijn die toch eerder een rariteit. Wat is dit een ongelofelijk kutstuk dat van geen ophouden weet. Het duurt en blijft duren. Groot is mijn opluchting wanneer ik na ruim 39 km eindelijk een asfaltweg zie. Met plassen, maar zonder modder!

De laatste paar kilometers lijken een maat voor niets te worden, maar hier zitten verrassend genoeg nog enkele knappe stukken bij. Bij de tweede steengroeve van de dag sla ik een piepklein paadje in wat één van de mooiste stukjes natuur van deze wandeling oplevert en ook de doorsteekpaadjes in Dinant hebben een zekere charme. Toch ben ik blij wanneer ik in de verte het station van Dinant zie. Want op treinen reist er geen modder mee, tenzij die zich op m'n schoenen bevindt.

Het traject tussen Godinne en Dinant heb ik grotendeels drie jaar geleden ook gedaan en toen was ik er allerminst enthousiast over. Met de gigantische hoeveelheid modder deze keer zo mogelijk nog minder. Het stuk tussen Namen en Godinne weet me enkel te overtuigen bij het mooie uitkijkpunt van La Sibérie maar ook hier wacht wat later een kanjer van een modderlaag bij de afdaling van een holle weg. Dus veel plezier heb ik hier ook niet aan gehad. De kilometers voor La Sibérie zijn veelal verhard en daarom niet bijster interessant. Af en toe zijn er wel leuke passages te bespeuren, maar het is toch allemaal wat pover om me te blijven boeien. Misschien is het mooiste stuk nog wel de lange passage waar ik de Maas volg. Een passage die ik anders als monotoon zou bestempelen, is dus nu het grootste pluspunt van de wandeling. De modder maakt ontzettend veel kapot aan deze wandeling, maar zelfs zonder deze smurrie zou ik dit traject niet bewieroken. Daarvoor heeft het veel te weinig natuur ondanks de mooie regio van de Condroz.