ΣΕΛΑΚΑΝΟ: κυκλική διάσχιση Σελακανιώτικου φαραγγιού - Ψαρής μαδάρας 'Τω γ-κουζουλών η στράτα'

Επίπονη, πολύωρη, αλλά συναρπαστική ορειβατική διαδρομή και εμπειρία. Έντονος ήταν ο πόθος μας για να διασχίσουμε το αποκαλούμενο από τους ντόπιους "ρέμα του Κοντύλη", Σελακανιώτικο ρυάκι, ρέμα Ψωριάρη, που μας γοήτευε σφόδρα η θωριά του από μακριά, και μάς καλούσε να το διαβούμε, καθώς το θωπεύαμε από το Ε4, στην πορεία μας από Σελάκανο προς Λιμνάκαρο. Αποτέλεσε, από όσο μάθαμε ρωτώντας τους Σελακανιώτες και μερικούς ορειβάτες, την πρώτη γνωστή ανάβαση ολάκερου του Σελακανιώτικου ρυακιού, μέχρι τις απαρχές του, κάτω από την κορφή του αφέντη - Χριστού και του διάσελού του με τη Ψαρή Μαδάρα, καθώς και την πρώτη γνωστή και καταγραμμένη κυκλική διαδρομή της Ψαρής Μαδάρας μέσω Σελακανιώτικου ρέματος. Ωστόσο θεωρούμε ότι οι όροι ρέμα και ρυάκι δεν αποδίδουν την πραγματικότητα: Εδώ πρόκειται για ένα φαράγγι της Κρήτης, κι ασφαλώς από τα ομορφότερα. Για αυτό και στο εξής θα το λέμε "Σελακανιώτικο φαράγγι". Οι τρεις πρώτες ώρες της διαδρομής είναι εύκολες και απολαυστικές, καθώς προχωράμε στο δάσος και στο πρώτο, ομαλό τμήμα του φαραγγιού. Στην τρίτη ώρα στο ρυάκι εμφανίζεται, για λίγο, τρεχούμενο νερό και στη συνέχεια χάνεται στα κροκαλογενή πετρώματα, μέσα Σεπτέμβρη. Οι επόμενες τρεις ώρες επεφύλασσαν εκπλήξεις, αφού συχνά χρειάζεται δύσκολο σκαρφάλωμα στις ρεχτάρες, χωρίς, ωστόσο, να απαιτείται η χρήση σκοινιών. Μια ρεχτάρα δεν έχει πιασίματα και παρακάμπτεται από τα πλάγια. Η γοητεία της πορείας απερίγραπτη. Μετά την έξοδο από το φαράγγι συναντήσαμε τα παράρυακα, που ξεκινούν από τον απλωμένο χαλικιά, κάτω από την κορφή του Αφέντη. Ακολουθήθηκε νοτιοανατολική πορεία, ευθεία αριστερά, πάνω, προς την κορυφογραμμή της Ψαρής Μαδάρας, σε πεδίο με έντονη κλίση και χαλικιάδες, που παρέχει, πάντως, τη μόνη επιλογή για να ξεκορφίσει ο ορειβάτης με σχετική ασφάλεια στην Ψαρή. Στις επτά ώρες πορείας πατήσαμε τη μαγική σέλα της. Η διάσχιση της κορυφογραμμής της είναι εύκολη, καθώς το πεδίο είναι ομαλό. Η θέα ανυπέρβλητης ομορφιάς: Αφέντης, Σπαθί, Λάζαρος, ολάκερο το Σελάκανο, Ιεράπετρα, όλοι οι νότιοι γιαλοί μέχρι τα Αστερούσια, ο θεϊκός Κόφινας... Η πιο όμορφη διάσχιση, κατά την αισθητική μας, από όλες τις διασχίσεις της Δίκτης. Ακολούθως κατηφορήσαμε ανατολικά, ώστε να βρούμε έξοδο επιστροφής στο Σελάκανο. Ακολουθήσαμε ένα παραφάραγγο, το οποίο, όμως, λίγο παρακάτω φαίνεται να σχηματίζει μεγάλους καταρράκτες και τα κλίτη του είναι πανήψηλα και προκαλούν δέος. Δέος προκαλεί κι όλη η γύρω περιοχή των δασομένων μεγάλων γκρεμών. Ήταν αδύνατη η κατάβαση πλέον μέσω του φάραγγα. Αναγκαστικά οπισθοδρομήσαμε για λίγα μέτρα κι έπειτα προχωρήσαμε πλάι-πλάι από αιϊδόστρατα, ώσπου συναντήσαμε ομαλή ρυακίδα μεγάλης κλίσης, την οποία αποφασίσαμε να κατέβουμε, διακινδυνεύοντας να βρεθούμε σε τέλμα, ενώ βράδιαζε πια. Σταθήκαμε τυχεροί, ευτυχώς, και, ώρα μια, φτάσαμε σε χωματόδρομο. Με την ώρα μας...Μετά από πέντε λεπτά χρειαζόταν φακός. Με λίγη δυσκολία εντοπίσαμε το σαφές και σηματοδοτημένο μονοπάτι μέσα στο δάσος, το οποίο και ακολουθήσαμε, μέχρι που φτάσαμε στο καφενείο του Σελάκανου. Η παράτολμη πορεία μας, ύστερα από δεκατρείς ώρες είχε αίσιο πέρας. Η εμπειρία σφράγισε τις ψυχές μας με ανεξίτηλη βούλα. Η πορεία αυτή μπορεί να ακολουθηθεί μ ό ν ο από ορειβάτες με εμπειρία σκαρφαλωμάτων χωρίς τη χρήση βοηθητικών μέσων και εξοικειωμένους στο πολύωρο δύσκολο περπάτημα σε πεδίο τραχύ, με επτά ώρες συνεχούς ανάβασης και εν πολλοίς επικίνδυνο.