Ruta do Pai Eterno. (Mergúllate en...) Viana do Bolo.

Camiñada organizada por Surbia Natura dentro do programa "Mergúllate en Silbina" do GDR Sil-Bibei-Navea.
Neste caso é a Ruta do Pai Eterno (Quintela de Umoso, Viana do Bolo), polo santuario a carón do cal comeza/remata. É esta unha construción barroca na que destaca o sineiro de vertixinosa altura. Ao seu redor hai zona de lecer e esparexemento, ademais dunha vista magnífica sobre o canón do Bibei. Simetricamente, o sineiro é visible en toda a contorna sobresaíndo por enriba dos soutos e carballeiras. Destacar (negativamente) a persiana de alumninio que pecha a entrada principal de templo. Incríbel que se permitise colocar ese elemento nun monumento así! (Se fose un particular que quixese mudar unha fiestra a douscentos metros dunha igrexa calquera, había ter problema cos técnicos de Patrimonio. Aquí non están nin se espera por eles...)
A ruta, en fin, descorre por camiños veciñais tradicionais que van mormente á sombra de magníficos castiñeiros pluricentenarios. Nesta altura, ademais, están os soutos moi limpos para apañar as castañas xa a punto de caer. Só a parte alta é mais descuberta pero aínda así por treitos non moi longos.
Atravesa a aldea de Umoso, noutrora dominante polo poderoso "señorito" que aquí tiña o seu pazo rural. Actualmente está semirruinoso. Sorprende o arco, baixo o cal pasa o camiño, e que comunica a vivenda con construcións auxiliares coma o muíño propio. Ten unha magnífica capela.
No treito que vai ata a seguinte aldea, existe un desvío para visitar un estupendo exemplar de rebolo (ou carballo) que está á beira do mesmo río Bibei, polo que hai unha grande baixada para chegar ata el (e consecuente subida para retornar). Neste caso non fomos visitalo.
Tabazoa de Umoso é o seguinte núcleo. Aquí atopamos fermosos elementos da arquitectura tradicional mesturados con outros que non casan ben con eles. Destaca unha casa cun fermosos esgrafiados.
A outra aldea pola que pasa a ruta é Vilar de Goia. Esta é ben máis pequena pero é boniteira, rodeada por grandes exemplares de castiñeiros. Xa logo está o punto final de ruta.
É un percorrido doado aínda que ten un apreciable desnivel. Malia o que din os cartaces e esquemas da ruta, é preferible facela xirando á esquerda (sentido contrario aos punteiros do reloxo) para facer a subida máis puco a pouco. É unha ruta sinalizada e neste momento estaba moi limpa porque fora rozada para a ocasión. A ver se a segue mantendo así o Concello de Viana.
A actividade rematou cunha degustación de produtos locais na casa rural O Trancallo, na Mourisca. Un establecemento recomendable pola fermosa rehabilitación e adaptación dunha casa de labranza para uso hoteleiro. O xantar (pois iso foi realmente) estivo coidadosamente servido e os pratos, cada un un manxar... Os donos, persoas encantadoras, ensinan a casa, destacando a antiga cociña, moi ben consevada.