Polonezköy ( 2016 03 )

Planladığımızdan iki hafta sonra da olsa Polonezköy’deyiz. Hava açık ve ılık bir bahar havası var. Cemrelerin ilk ikisi havaya ve suya düştü çoktan şimdi sonuncusu da toprağa düşecek. Ama elbette bu devinim sürekli bir değişimi de getiriyor doğada. Yaklaşık bir ay coşkuyla tüm parkuru kaplayan kardelen yok ortada mesela. Son kalanlar bize veda ediyor. O zaman yeni yeni kendini gösteren mor renkli çuhalara devrediyorlar ormanı süsleme görevini. Onlar ilk habercileri doğada ki uyanışın, sonra renk renk cıvıl cıvıl bir şenlik başlayacak dağda taşta.

Biraz kalabalığız bu sefer ama parkurumuz rahat. Peşpeşe dizilip vadi boyunca bir yılan gibi kıvrılarak ilerliyoruz. Sağ tarafımızda kalan dere ince bir şırıltıyla akıp gidiyor. Zaman zaman yıkılmış ağaçlar çıkıyor önümüze geçmek zor olmuyor. Arada birkaç baştankaranın sesi karışıyor sesimize. Denk geldiğimiz küçük birkaç dereyi yardımlaşarak aşmak ise büyük keyif veriyor.

Parkuru bitiriyoruz birkaç saat sonra. Ne var ki içindeki enerji hala fazla gelen kalabalık bir grup çıkıyor içimizden. Biz dönüp öğle yemeği hazırlıkları ile uğraşırken onlar aynı yolu tekrar geri yürümeye karar veriyorlar. Yemek yiyeceğimiz yer geniş, yemyeşil bir alan. Hafif hafif esen rüzgara çarpılmamaya dikkat edip artık içimizi ısıtan güneşin kollarına bırakıyoruz kendimizi.

Yavaş yavaş karnımızda acıkıyor. Neyse ki mangalımız büyük, çayımızda bol. Polonezköy’ü dolaşanlar ve yürüyüşü ekstradan uzatanlarda dönünce hep beraber küçük çaplı bir ziyafet çekiyoruz kendimize. Bizim için yeni olan bir dünyayı keşfetmenin verdiği keyifle dönüyoruz evlerimize…