Plankenkoorts aan de Baraque Michel

Mijn vorige Ardennenwandeling inspireerde me naar wat meer wandeluitdaging en een uitgebreide dagstapper in de Hoge Venen voldeed aan al m'n eisen. Na een speurtocht op de digitale snelweg belandde ik bij dit exemplaar dat een rondje doet rond de Baraque Michel, maar ook enkele beekjes en venen bezoekt onderweg en afsluit met een knappe passage langs de Hoëgne.

Deze wandeling begint bij Hockai niet ver van de kerk. Parkeren deed ik bij één van de lokale cafeetjes hier en via enkele verharde wegen trek ik vervolgens richting bos. Op deze februaridag heeft het de vorige nacht gesneeuwd en de venen zijn getransformeerd tot een wit sneeuwtapijt. De autowegen daarentegen zijn getransformeerd tot gladde spiegels zoals ik aan den lijve kan ondervinden. Amper enkele honderden meters ver ga ik pardoes onderuit wanneer het lichtjes naar boven gaat. Gelukkig is het de enige uitschuiver van de dag want de rest van het parcours is gevrijwaard van glibberpartijen, al dien je uit te kijken bij de rotsachtige bodem rondom de Hoëgne.

Na anderhalve kilometer heb ik de indruk dat ik een verlaten stuk wildernis ben beland. Hoewel de GR56 hier ook doorloopt, is "verdwenen"het enige adjectief dat aan dit pad kan toegedicht worden. In een mengeling van tractorsporen, modder en veengebied baan ik me van moddervrij eilandje naar moddervrij eilandje in een behoorlijk vermoeiende ploetertocht. Met de regenval en gevallen sneeuw is de modder alomtegenwoordig aanwezig en is het geen uitzondering dat je tot enkele tientallen centimeters ver kan wegzakken in de bruine smurrie. Al zigzaggend begeef ik me door dit veengebied, maar als wandelroute vind ik dit toch weinig verantwoord. Zeker avontuurlijk, maar (in de winter) toch niet helemaal zonder gevaar.

Op de brede paden tussen de bossen is het laveren tussen de modderplassen en waterdichte schoenen zijn toch echt wel een must op deze route. Na 2,5 kilometer maak ik een kleine zijuitstap naar het Croix Delvoie wat de moeite van het negeren absoluut waard is. Het veengebied begint zich in deze contreien al meer te tonen en ik moet bekennen dat het witte sneeuwtapijt over de venen een heel mooi zicht is. Dat maakt het wandelen ook wel wat moeilijker omdat niet altijd even duidelijk is waar je het best kan stappen. Op dit relatief vroege uur blijk ik de eerste wandelaar van de dag te zijn, want het knuppelpad ziet er nog maagdelijk wit uit wanneer ik er arriveer.

Anderhalf jaar geleden was ik al eerder in het veengebied van Négus, maar dit keer zag het er totaal anders uit door het witte karakter ervan. Hier als enige wandelaar door een wit veengebied stappen, geeft me wel een zeker joie de vivre. Na ruim zes kilometer volgt er een wat uitdagendere passage op een klein en erg modderig pad langs de Trôs-Marets waar je de wildstromende beek in volle actie ziet. Het is zo'n zevenhonderd meter modderstampen totdat het terug wat droger wordt, maar niet heus. Op een wat langer stuk rechtdoor gaat het langzaam omhoog en na 7,7 kilometer en twee uur stappen is het tijd voor een eerste rustpauze. Het ondergesneeuwde bankje doet daar prima dienst voor.

Na zo'n 9,5 kilometer gaat het plots naar rechts waar ik op een klein paadje naast de Hoëgne-Polleur loop. Opnieuw wat moeilijker, erg modderig en door flink wat plassen stappen, maar de natuurpracht verzacht deze omstandigheden met een ongeëvenaarde kracht. Met vijfhonderd meter is dit een eerder kort stukje, maar wel erg tof om te doen. Rond kilometer tien sluit ik terug aan bij de brede grindwegen die ik al eerder betrad. In een langzaam stijgende klim gaat het rond 11,5 kilometer wel erg steil naar boven. Achter een uit de kluiten gewassen pergola moet ik handen en voeten gebruiken om plots dertig meter naar boven te gaan. Een prachtig uitzicht over de Hoge Venen is de beloning.

Dit gedeelte is misschien wel mijn meest favoriete passage van de dag omdat de vergelijking met een bergwandeling niet ver te zoeken is. Een loodrechte klif naar beneden vertelt me dat je op dit stuk toch geen hoogtevrees moet leiden. Er hangen hier weliswaar enkele touwen tussen de bomen, maar ik weet niet hoeveel houvast die bieden... Het weidse uitzicht over de omgeving gecombineerd met het smalle paadje op grotere hoogtes brengt ongetwijfeld iedere wandelaar in vervoering.

Na 12,5 kilometer wacht er een lang knuppelpad dat richting de Baraque Michel gaat. Op dit gedeelte van het traject bevinden er zich wel een heleboel wandelaars. Dat vertaalt zich ook in een goed onderhouden knuppelpad en dat is bij de vorige kilometers wel eens anders geweest. Daar was het namelijk geen uitzondering dat er volledige stukken waren verdwenen en om de zoveel meter ontbrak er wel een plankje. Hier is alles pico bello in orde. Iets na een weerstation gaat het via een brandgang naar rechts en steek ik vervolgens de rue de Botrange over. Het zonnetje begint er al wat meer door te komen en dit luidt het einde in van de aanwezige sneeuw. De doorbrekende zon zorgt eveneens voor een mooi panorama over het veengebied hier.

Een knuppelpad van een halve kilometer brengt me na ruim vijftien kilometer bij de Baraque Michel en één uur 's middags is het ideale tijdstip om de inwendige mens even te verzorgen. Niet goedkoop, maar voor twintig euro heb je hier wel deftig gegeten en gedronken. Als je hier stevig wil tafelen, kan je dat gerust doen want de volgende zeven kilometer van deze route zijn echt wel gemakkelijk om te doen. Via een combinatie van grindwegen, graspaden en tractorpaden gaat het langzaam naar beneden. Veel bezienswaardigheden kom je onderweg niet tegen tenzij je daar grensstenen of gedenkkruisen onder categoriseert. Onderweg kom ik ook een kleine uitkijktoren tegen, maar die heb ik genegeerd. Waarom? Zoals ik eerder zei: bitter veel is hier niet te zien.

Af en toe is het wel opletten voor de vele modder en loop ik langs aanpalende paden in het bos om de modder toch enigszins te ontzien. Deze kilometers een maat voor niks noemen, gaat misschien wat te ver want op het einde wacht er een prachtige rivier: de Hoëgne. Eerst is er het uitkijkpunt Belvédère dat al een mooi panorama biedt over de Hoëgne. Via een kronkelend, rotsachtig paadje gaat het naar de rivier zelf en hier tref je enkele watervalletjes aan. De rotsen maken het wat moeilijker om te wandelen hier, maar na het wat saaiere anderhalf uur ervoor is dit exact wat ik nodig heb.

Qua natuurpracht is dit misschien wel het mooiste stuk van de route met de diverse watervalletjes die uitnodigen om in overvloed foto's te nemen. De klim terug naar boven verloopt gestaag maar soms is het toch even opletten met kleine knuppelpaadjes en rotsen die toch enige slalomexpertise vragen. Een breder wordend pad kondigt de terugkeer naar Hockai aan. De laatste verrassing van de dag is een passage op een recent aangelegde RAVeL. Een voormalige spoorwegbedding is er omgeturnd tot wandel- en fietsweg en is een leuke afsluiter voor een veelzijdige wandeling.

Vraag me om een score te plakken op deze wandeling tot aan het punt van de Baraque Michel en het krijgt een dikke tien. De route weet namelijk op bijna elk punt goed te scoren: variëteit, landschap, uitdaging, natuur en rust. Het lange stuk rechtdoor na de Baraque Michel bezorgt het traject toch wel een significante dip, maar weet vervolgens wel in absolute schoonheid af te ronden met een prachtige passage langs de Hoëgne die je zeker niet mag missen. De zeven wat saaiere kilometer staan tegenover negentien kilometer die wel boeiend zijn en dat is toch wel een erg positieve balans!