Παραλία Καλά Νερά - σπηλιά Κενταύρου Χείρωνα - Μηλιές - Γέφυρα Ντε Κίρικο - Βυζίτσα - καταρράκτης Καταφίδι (κυκλική)

Parking στο χωριό Καλά Νερά

Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Aγίων Aνάργυρων

Η κεντρική εκκλησία του χωριού Καλά Νερά.

Σπηλιά του Κενταύρου Χείρωνα

Σπηλιά του Κενταύρου Χείρωνα Πρόκειται για μια σπηλιά 1.000 τετραγωνικών μέτρων και ύψους 10 έως 15 μέτρων, η οποία προσφερόταν για κατοικία και στο εσωτερικό της εντοπίστηκαν δείγματα ανθρώπινης παρουσίας. Μπροστά από αυτή υπάρχει ένα πλάτωμα σαν αυλή και το μικρό άνοιγμά της είναι καλυμμένο με ροδιές. Ο Χείρωνας, ο οποίος ήταν μέντορας του Ιάσονα ζούσε στο Πήλιο και συγκεκριμένα στην σπηλιά η οποία ανακαλύφθηκε. Επίσης, υπάρχει ένα μικρό μονοπάτι που οδηγεί στην αμμώδη παραλία. Ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά αναφέρονται στα ορφικά κείμενα. Ανηφορίζοντας προς τη σπηλιά, διαπίστωσε ότι από κει φαινόταν ένα φυσικό λιμανάκι. Ο ερευνητής χαρακτηρίζει την Αργοναυτική εκστρατεία ως ιστορικό γεγονός, επισημαίνοντας ότι η «Αργώ» πραγματοποίησε την πρώτη της στάση στη θέση Βαθοσπηλιά της Μηλίνας και βάσει των ερευνών του, οι οποίες στηρίζονται στα αρχαία ορφικά κείμενα, το πλοίο ήταν διήρης σαραντάκοπος με κουκέτες, συνολικού μήκους είκοσι μέτρων.

Μηλιώτικο γεφύρι

Ένα πέτρινο γεφύρι που ενώνει το μονοπάτι πάνω από το Μηλιώτικο ρέμα. Λίγο πριν το γεφύρι στα δεξιά υπάρχει ένα μονοπάτι που κατεβαίνει κάτω στο ρέμα όπου μπορείτε να βρείτε μικρά καταρακτάκια και βάθρες για να κολυμπήσετε!

Βρύση

Μία πετρόκτιστη βρύση στο μονοπάτι Μηλιές σπηλιά κένταυρο Χείρωνα με πόσιμο νερό.

Βρύση

Μια πανέμορφη πέτρινη βρύση κάτω από κιόσκι που βρίσκεται στο πετρόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί από το σιδηροδρομικό σταθμό Μηλεών στην πλατεία του χωριού.

Άγιος Γεώργιος Νηλείας Μαγνησίας

Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας του Νομού Μαγνησίας είναι παλαιό κεφαλοχώρι του Πηλίου. Παλαιότερα αποτελούσε ανεξάρτητη κοινότητα. Το 1998 έγινε δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Μηλεών ενώ από το 2011 εντάχθηκε στο Δήμο Νοτίου Πηλίου. Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας βρίσκεται χτισμένος σε υψόμετρο 700 μ. περίπου σε μία αμφιθεατρική τοποθεσία με θέα τον Παγασητικό, περίπου 20 χλμ. ανατολικά από τον Βόλο, ανάμεσα στον Άγιο Βλάσιο και τις Πινακάτες. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 οι κάτοικοι του οικισμού του Αγίου Γεωργίου ανέρχονται στους 142. Ωστόσο, σύμφωνα με την ίδια απογραφή, οι κάτοικοι του Δημοτικού Διαμερίσματος (πρώην Κοινότητα) του Αγίου Γεωργίου Νηλείας φτάνουν τους 963 (απογρ. 2001: 1.092) και κατανέμονται σε πέντε οικισμούς ως εξής: Άγιος Γεώργιος (υψόμ. 800 μ.) 142 κάτ. Δυο Ρέματα (υψόμ. 500 μ.) 23 κάτ. Αγία Τριάδα (υψόμ. 350 μ.) 141 κάτ. Άνω Γατζέα (υψόμ. 150 μ.) 297 κάτ. Κάτω Γατζέα (παραθαλάσσιος οικισμός) 360 κάτ. Σύμφωνα με την παράδοση ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας χτίστηκε περί τον 15ο αιώνα από βοσκούς που βρήκαν σε έναν θάμνο την εικόνα του στρατηλάτη αγίου. Οι δύο βοσκοί έχτισαν εκκλησία προς τιμή του αγίου και γύρω από την εκκλησία χτίστηκε το ομώνυμο χωριό. Στον Άγιο Γεώργιο υπάρχει και δεύτερη εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Αθανάσιο, την οποία έκτισε ο μάστορας Δήμος Ζηπανιώτης ή Ζαπανιώτης το 1795 και αποτελεί ένα από τα ωραιότερα δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα Επειδή οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν βοσκοί και επειδή ο χειμώνας είναι βαρύς στο υψόμετρο όπου είναι χτισμένο το χωριό οι Αϊγιωργείτες είχαν τη συνήθεια να διαμένουν στον Άγιο Γεώργιο το καλοκαίρι και τον χειμώνα να κατεβαίνουν στα καλύβια τους που είχαν σε χαμηλότερα σημεία (Αγία Τριάδα, Άνω Γατζέα και Κάτω Γατζέα). Ακόμα και η κοινοτική Αρχή μετακόμιζε δύο φορές τον χρόνο: στις 10 Απριλίου το κοινοτικό κατάστημα ανέβαινε στον Άγιο Γεώργιο και στις 10 Νοεμβρίου κατέβαινε στην Άνω Γατζέα. Η συνήθεια αυτή διατηρήθηκε μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα, όταν και η Κοινότητα του Αγίου Γεωργίου διαλύθηκε. Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι του Αγίου Γεωργίου ξεσηκώθηκαν αλλά το 1822, ο Δράμαλης κατέπνιξε την επανάσταση και έκαψε το χωριό. Για τον λόγο αυτό τα πιο παλαιά σπίτια του χωριού, όσα διασώζονται, είναι του ύστερου 19ου αιώνα Το προσδιοριστικό προσωνύμιο «Νηλείας» μπήκε στην ονομασία του χωριού με την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, όταν συστάθηκε ο Δήμος Νηλείας. Η Νηλεία ήταν αρχαία πόλη που βρίσκονταν πιθανότατα κοντά στον σημερινό Βόλο. Το χωριό γνώρισε ιδιαίτερη ακμή από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας, χώρος εύφορος και με πολλά νερά, πλούτισε από την παραγωγή και το εμπόριο ελαιών και μήλων. Πολύ χρήμα εισέρεε επίσης από Αϊγιωργείτες που είχαν ξενιτευτεί στην Αίγυπτο και αλλού. Κατά την περίοδο της Κατοχής και κατά τον κατοπινό Εμφύλιο Πόλεμο το χωριό γνώρισε δύσκολες ημέρες. Πολλοί κάτοικοί του αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν εξαιτίας των επιδρομών των Γερμανών και της παρουσίας ντόπιων παραστρατιωτικών ομάδων. Με το τέλος του Εμφυλίου ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας άρχισε να παρακμάζει. Πολλοί κάτοικοί του σταμάτησαν την μετακόμιση για να μείνουν μόνιμα πλέον στους χαμηλότερους οικισμούς της ίδιας κοινότητας. Σήμερα στον Άγιο Γεώργιο διαμένουν λίγοι κάτοικοι αλλά πολλά σπίτια έχουν αναστηλωθεί από πλούσιους ξένους που τα χρησιμοποιούν ως εξοχικές κατοικίες. Το Θέατρο «Αλώνι» στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας: Οι λιθόκτιστες κερκίδες του έχουν θέα τον Παγασητικό. Από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας κατάγονται ο νεομάρτυρας Σταμάτιος (μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη το 1680 και η μνήμη του εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά τις 16 Αυγούστου), οι ζωγράφοι Γιάννης Πούλακας (1863-1942) και Χρυσούλα Ζώγια (1914-1992), ο γλύπτης Νικόλας (Νικόλαος Παυλόπουλος, 1909-1990) και ο λαογράφος Κώστας Λιάπης (1935-2019). Ο προτελευταίος δώρισε ένα μεγάλο μέρος από τα έργα του στην τότε Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Νηλείας, καθώς και μεγάλο χρηματικό ποσό, και έτσι σήμερα στο χωριό λειτουργεί το Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα. Λίγο έξω από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, στο παλιό αλώνι του χωριού, υπάρχει και το υπαίθριο Θέατρο «Αλώνι», το οποίο ιδρύθηκε το 1995 με στόχο την πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής του Πηλίου. Στο μοναδικό αυτό υπαίθριο διαμορφωμένο θέατρο του Νομού Μαγνησίας κάθε καλοκαίρι παρουσιάζονται σημαντικές θεατρικές παραστάσεις και μουσικές συναυλίες. Επίσης, στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας βρίσκεται η περίφημη Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Πηλίου, μία εκ των μεγαλυτέρων γυναικείων μοναστηριών στον Ελλαδικό χώρο, με πλούσια δραστηριότητα και δικό της ραδιοφωνικό σταθμό με μεγάλη εμβέλεια για τα δεδομένα της επαρχίας.

Θέα

Ένα όμορφο σημείο με υπέροχη θέα στο πετρόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί από το σταθμό Μηλεών στην πλατεία του χωριού.

Σπίτι Δανιήλ Φιλιππίδη

Δανιήλ Φιλιππίδης Ο Φιλιππίδης προέρχονταν από ευκατάστατη οικογένεια των Μηλεών Πηλίου με καταγωγή από την Εύβοια. Από την πλευρά του πατέρα του, Φιλίππου Αργυρίου, ήταν εξάδελφος του Άνθιμου Γαζή, ενώ από την πλευρά της μητέρας του, Αλεξάνδρας Παπαθεοδώρου, ήταν εξάδελφος του Γρηγορίου Κωνσταντά. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο χωριό του κοντά στον ιερέα Άνθιμο Παπαπανταζή. Σε πολύ νεαρή ηλικία χειροτονήθηκε ιερομόναχος και κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στο Άγιο Όρος (Αθωνιάδα Σχολή), στην Χίο και το Βουκουρέστι. Το 1774 εγκαταστάθηκε στο Ιάσιο για να διδάξει ελληνικά και άλλα μαθήματα στην εκεί Αυθεντική Σχολή. Το 1790 ήρθε σε επαφή με τον κύκλο των διαφωτιστών του Δημητρίου Καταρτζή. Μαζί με τον εξάδελφό του Γρηγόριο Κωνσταντά ξεκίνησε την συγγραφή της Γεωγραφίας Νεωτερικής, ο πρώτος τόμος της οποίας κυκλοφόρησε στην Βιέννη το 1791. Από το 1790 μέχρι το 1794 έζησε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα μαθηματικών και φυσικών επιστημών. Το 1794 επέστρεψε στις Μηλιές και κατόπιν πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, σε μία πυρκαγιά, έχασε όλα του τα υπάρχοντα, μεταξύ των οποίων και το χειρόγραφο για τον δεύτερο τόμο της Γεωγραφίας Νεωτερικής, με αποτέλεσμα το έργο αυτό να μείνει ανολοκλήρωτο. Το 1796 πήγε ξανά στο Ιάσιο για να εργαστεί πρώτα ως οικοδιδάσκαλος πλουσίων ελληνοπαίδων και, από το 1803, ως διδάσκαλος μαθηματικών, φυσικής και χημείας στην τοπική Ηγεμονική Σχολή. Το 1805 κλονίστηκε η υγεία του και έτσι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ηγεμονική Σχολή και να επιστρέψει στην παράδοση μαθημάτων κατ' οίκον σε παιδιά πλουσίων ελληνικών οικογενειών. Από το 1810 έως το 1818, επισκέφθηκε διάφορες μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις: Παρίσι, Στρασβούργο, Μόναχο, Βιέννη και Λειψία, όπου έζησε για δύο χρόνια. Κατά την περίοδο αυτή, ο Φιλιππίδης έγραψε την Ιστορία της Ρουμουνίας (sic) (Λειψία, 1816), το Γεωγραφικόν της Ρουμουνίας (Λειψία, 1816) και την Απόπειρα Αναλύσεως του Νοουμένου (Λειψία, 1817). Μετέφρασε επίσης έξι επιστημονικά συγγράμματα στα ελληνικά, εκ των οποίων τα δύο δεν εκδόθηκαν ποτέ. Από την Λειψία επέστρεψε στο Ιάσιο για να βοηθήσει στο στήσιμο της Σχολής των Μηλεών και να μυηθεί και στην Φιλική Εταιρεία (1819). Ο Φιλιππίδης κληροδότησε όλη του την περιουσία στην Σχολή των Μηλεών, αλλά ο ίδιος δεν μπόρεσε να την δει από κοντά, γιατί, με την έκρηξη της Επανάστασης του 1821, η Σχολή διέκοψε την λειτουργία της. Εξαιτίας των γεγονότων, ο Φιλιππίδης δεν μπόρεσε ποτέ να επιστρέψει στον ελλαδικό χώρο και άφησε την τελευταία του πνοή στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες (1832). Το έργο του Φιλιππίδη διακρίνεται για τον πρωτοποριακό για την εποχή του χαρακτήρα, που εκφράζεται με την χρήση της δημοτικής και τον παραμερισμό των στείρων μεθόδων απομνημόνευσης. Τα ενδιαφέροντά του δεν περιορίζονταν στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες, αλλά έφταναν μέχρι την φιλοσοφία. Μάλιστα από το 1820 και μετά ασχολήθηκε με τον γερμανικό ιδεαλισμό και τον Καντ, έργα του οποίου σχολίασε εκτενώς.

Κεντρική πλατεία Μηλεών - Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Ο Ιερός Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα των Μηλεών. Βρίσκεται στο κέντρο του χωριού πάνω από την κεντρική πλατεία και είναι εύκολα προσβάσιμος τόσο για τους επισκέπτες που έχουν έρθει οδικώς, όσο και για αυτούς που επισκέπτονται τις Μηλιές με το ιστορικό τρενάκι του Πηλίου, τον "Μουτζούρη". Χωρίς να είναι γνωστή η ακριβής χρονολογία κατασκευής του - όπως επίσης άγνωστοι είναι ο σχεδιαστής, ο κατασκευαστής και ο αγιογράφος - αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κτίσματα του χωριού. Σε επιγραφή όμως που βρίσκεται πάνω από την πύλη που υπάρχει στα πλάγια του ναού, πληροφορούμαστε ότι ανακαινίστηκε το 1741. Ο ναός είναι αφιερωμένος στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες αλλά και στους Αγίους Πάντες. Ο ρυθμός του είναι τρίκλιτη βασιλική με δώδεκα εσωτερικούς τρούλους και αποτελείται από τον πρόναο και τον κυρίως ναό. Τα δύο μέρη του ναού χαρακτηρίζονται από τις υπέροχες και εντυπωσιακές αγιογραφίες, όπως του Αγίου Σισώη των Χριστιανών Κοπτών της Αιγύπτου μπροστά στο λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου, του Αγίου Χριστοφόρου με τη μορφή προβάτου, του Ζυγού της Δικαιοσύνης, του Βελζεβούλ στις Πύλες της Κολάσεως αλλά και του Ζωδιακού Κύκλου στον πρόναο, ενώ στον κυρίως ναό ξεχωρίζει το καταπληκτικό ξυλόγλυπτο τέμπλο, περίτεχνα σκαλισμένο στο χέρι, καλυμένο με φύλλο χρυσού και αγιογραφημένο από διάφορους αγιογράφους και με διάφορες τεχνοτροπίες. Στην εσωτερική κατασκευή του ναού χρησιμοποιήθηκαν επαναστατικές και πρωτοποριακές λύσεις ώστε να έχει εξαιρετική ακουστική και συγχρόνως να περιοριστεί ο ήχος προς τα έξω. Έτσι κάτω από το δάπεδο του ναού υπάρχει ένα σύστημα από τέσσερα πηγάδια στις γωνίες και ένα στο κέντρο που επικοινωνούν με χιαστούς διαδρόμους - κανάλια τα οποία εξασφαλίζουν την στεγανότητά του, ενισχύοντας παράλληλα τους μπάσους ήχους, ενώ στις βάσεις των θόλων υπάρχουν ενσωματωμένα σαράντα οκτώ αναποδογυρισμένα πιθάρια, τέσσερα σε κάθε τρούλο τα οποία ενιχύουν τους πρίμους ήχους. Το όλο ακουστικό σύστημα αποδείχθηκε εξαιρετικό και αναγνωρίστηκε διεθνώς. Μάλιστα το 2000 οργανώθηκε με ειδική έγκριση του υπουργείου Πολιτισμού στο εσωτερικό του ναού εκδήλωση του χορωδιακού φεστιβάλ Μπαχ με φωνητικά έργα θρησκευτικής μουσικής. Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις Μηλιές Πηλίου Εξωτερικά ο ναός αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, κατασκευα-σμένος με τρόπο που να μην προδίδει την αληθινή φύση του κτιρίου, λόγω της τουρκικής κατοχής, χωρίς καμπαναριό, με συμβατική στέγη, με την απουσία παραθύρων, και άλλων εκκλησιαστικών δειγμάτων. Πέραν των άλλων ο Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών έχει και ένα ακόμη αξιοπρόσεκτο ιστορικό σημείο, αφού εδώ στις 7 Μαΐου του 1821, ο Ανθιμος Γαζής ύψωσε τη σημαία της επανάστασης και σήμανε την εξέγερση κατά του Τουρκικού ζυγού. Η σημαία σώζεται μέχρι και σήμερα στη βιβλιοθήκη Μηλεών "Ψυχής Ακος", στο πάνω μέρος της πλατείας. Αντίγραφο της σημαίας υπάρχει στο Λαογραφικό Μουσείο Μηλεών.

Μικρό γεφύρι

Πέτρινο γεφύρι πάνω στον Πετρόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί από το σταθμό Μηλεών στην κεντρική πλατεία του χωριού. Τα καταρακτάκια που σχηματίζει το Μηλιώτικο ρέμα από την δεξιά πλευρά αλλά και η θέα από την αριστερή πλευρά είναι υπέροχα.

Ξωκλήσι

Ένα όμορφο ξωκλήσι.

Πετρόκτιστη βρύση

Μια πετρόκτιστη βρύση στο ξενοδοχείο παλαιός σταθμός με πόσιμο νερό.

Σιδηροδρομικός σταθμός Μηλεών

Τρενάκι Πηλίου Ο σιδηρόδρομος Βόλου-Μηλεών, ή το τρενάκι του Πηλίου, όπως είναι γνωστότερο, ή αλλιώς Μουντζούρης, είναι ένα τρένο-τουριστικό αξιοθέατο των χωριών του Πηλίου. Ο σιδηρόδρομος κατασκευάστηκε σε δύο στάδια, μεταξύ του 1894 και του 1903. Αποτέλεσε για 80 χρόνια, σημείο αναφοράς για την περιοχή. Στις μέρες μας το τρενάκι συνεχίζει να ανεβαίνει στα χωριά του Πηλίου, έχοντας κάνει μια διακοπή στο διάστημα 1971-1996. Ιστορία Κατασκευή: Η εταιρεία Σιδηρόδρομοι της Θεσσαλίας υπέγραψε συμβόλαιο με το Ελληνικό Δημόσιο, το 1895, για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής, η οποία θα ένωνε το Βόλο, με τις ακτές του Παγασητικού κόλπου, και αυτές με τη Λάρισα, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα. Η γραμμή θα είχε πλάτος 60 εκατοστά. Ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο (πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο) ανέλαβε το σχεδιασμό και την επίβλεψη των έργων στην περιοχή του Πηλίου. Το Δεκέμβριο του 1896, ξεκίνησαν οι εργασίες χάραξης και κατασκευής της γραμμής Βόλου-Λεχωνίων, η οποία εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 1897. Η γραμμή αυτή είχε μήκος 13 χιλιόμετρα και στηριζόταν πάνω στην πρώτη γέφυρα στην Ελλάδα από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν αρμέ) (στο ύψος του χειμάρρου του Βρύχωνα, λίγο έξω από τα Λεχώνια). Τον Ιούλιο του 1903, η γραμμή επεκτάθηκε έως τις Μηλιές, με απόφαση, που είχε ληφθεί τρία χρόνια νωρίτερα (1900) και είχε μήκος 16 χιλιόμετρα (δηλαδή, 29 χιλιόμετρα συνολικά). Το έργο αυτό, χρειάστηκε αρκετά μεγάλο διάστημα, για να υλοποιηθεί, καθώς ήταν αναγκαία η ανοικοδόμηση εννέα πέτρινων γεφυριών (δίτοξων, τρίτοξων, τετράτοξων και μιας πεντάτοξης), μιας μεταλλικής και πολλών τοίχων αντιστήριξης, δύο σηράγγων, αντερεισμάτων και εναέριων πεζογεφυρών. Η μεταλλική γέφυρα, ονομάζεται, τώρα πια, "Γέφυρα ντε Κίρικο" (προς τιμήν του σχεδιαστή της), βρίσκεται στο ύψος του χειμάρρου Ταξιάρχη και έχει την ιδιομορφία της καμπύλωσης της γραμμής στον ευθύγραμμο δρόμο. Η αρχιτεκτονική των έργων αυτών, ήταν άριστα εναρμονισμένη με την άγρια φύση της περιοχής. Οι εργάτες, οι οποίοι συνεισέφεραν στο χτίσιμο είχαν καταγωγή είτε από το Πήλιο, είτε από την Ιταλία. Καλντερίμια: Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ο όρος, ο οποίος τέθηκε στο συμβόλαιο με την εταιρεία Σιδηρόδρομοι της Θεσσαλίας: η εργολάβος εταιρεία ήταν υποχρεωμένη να επισκευάζει ό,τι ζημιά συνέβαινε στα χωμάτινα μονοπάτια από τα μουλάρια, τα οποία κουβαλούσαν υλικά, με αντάλλαγμα την ελεύθερη βοσκή των ζώων αυτών στα χωράφια των ντόπιων. Αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας ήταν η δημιουργία των λεγόμενων καλντεριμίων. Δεκαετία του '40: Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ο γερμανικός στρατός χρησιμοποιούσε το συρμό για μεταφορές. Κατά την αποχώρησή τους, οι Γερμανοί ανατίναξαν ένα μεγάλο μέρος του τροχαίου υλικού, ζημιά η οποία αποκαταστάθηκε. Χρησιμότητα, απόσυρση και επαναφορά: Το τρενάκι κατάφερε να ενώσει το πολυσύχναστο εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο του Βόλου, με το εύφορο και ταχύτατα αναπτυσσόμενο, τότε, δυτικό Πήλιο, ενώ βοήθησε και το ανατολικό Πήλιο, ως προς την ανάπτυξη και τις συγκοινωνίες του. Έως το 1950, ο συρμός εξυπηρετούσε τις ανάγκες αστικής συγκοινωνίας της πρωτεύουσας του νομού Μαγνησίας. Ωστόσο, η ανάπτυξη του τοπικού οδικού δικτύου κατά τη δεκαετία του '60, σε συνδυασμό με την αύξηση της κυκλοφορίας σε κεντρικά σημεία του Βόλου, τα οποία διέσχιζε ο συρμός, επέφερε την απαξίωσή του, ως μεταφορικό μέσο, μέχρι που τέθηκε εκτός λειτουργίας την 1η Αυγούστου του 1971. Αυτό οδήγησε τους ντόπιους να καταβάλουν τεράστιες προσπάθειες, για την επαναλειτουργία του, με τη μορφή τουριστικού σιδηρόδρομου, ώστε να προβληθεί η φυσική ομορφιά της περιοχής. Κατά τη δεκαετία του '80, ξεκίνησε να εμφανίζεται περιστασιακά στην περιοχή. Το 1994, ο Ο.Σ.Ε. άρχισε εργασίες αποκατάστασης της γραμμής, ώσπου, στις 25 Μαΐου του 1996 έκανε το πρώτο επίσημο δρομολόγιο, 25 χρόνια μετά την απόσυρσή του. Η σημερινή διαδρομή του: Σήμερα, με τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας, ο Μουντζούρης δε σταματά να ταξιδεύει στα χωριά του Πηλίου, με ταχύτητα 25 χιλιομέτρων την ώρα. Ο σιδηρόδρομος ξεκινά από τα Λεχώνια και κάνει μια ολιγόλεπτη στάση στην Άνω Γατζέα. Ακολουθούν: Αγία Τριάδα, Άγιος Αθανάσιος Πινακάτων, Αργυρέικα και Μηλιές. Η κατεύθυνση της μηχανής αναστρέφεται χειροκίνητα και παίρνει φορά, για την επιστροφή στα Λεχώνια, στο σταθμό των Μηλεών. Τη διαδικασία αυτή, μπορεί να τήν παρακολουθήσει κανείς από την ειδική πλατφόρμα, η οποία βρίσκεται στο άκρο του σταθμού. Η στάση στις Μηλιές διαρκεί μερικές ώρες. Από εκεί, οι ταξιδιώτες μπορούν να πάρουν το μονοπάτι (καλντερίμι), το οποίο οδηγεί στην κεντρική πλατεία του χωριού, όπου και βρίσκεται το σπουδαιότερο κτίσμα του: ο Ναός των Παμμέγιστων Ταξιαρχών, με τις εντυπωσιακές αγιογραφίες και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του. Ο Ναός των Ταξιαρχών έχει πολύ σημαντική ιστορική σημασία, καθώς, την 7η Μαΐου του 1821, ο Άνθιμος Γαζής ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η σημαία αυτή, βρίσκεται στη βιβλιοθήκη Ψυχής Άκος, των Μηλεών.

Μονότοξη λίθινη γέφυρα

Μονότοξη λίθινη γέφυρα που από πάνω της περνάει το γραφικό τρενάκι "Μουντζούρης". Δεξιά από τη γέφυρα υπάρχει μονοπάτι το οποίο οδηγεί κάτω στο Μηλιώτικο ρέμα.

Γέφυρα του Ντε Κίρικο

Η γέφυρα του Ντε Κίρικο στο Πήλιο Η γέφυρα του Ντε Κίρικο απέχει μόλις 500 μέτρα από το σταθμό των Μηλεών και η πρόσβασή της γίνεται με τα πόδια. Η κατασκευή της είναι μοναδική στο κόσμο διότι οι ράγες κάνουν καμπύλη πάνω στο φορέα της γέφυρας που είναι ευθύγραμμος. Ονομάστηκε έτσι λόγω του σχεδιαστή της Εβαρίστο Ντε Κίρικο (πατέρας του καλλιτέχνη Τζόρτζιο Ντε Κίρικο), είναι και γνωστή ως Γέφυρα του Ταξιάρχη λόγω του χειμάρρου που περνά απο κάτω της και κατασκευάστηκε απο το γερμανό σιδηρουργό Σνάιντερ. Εσωτερικά των γραμμών υπάρχουν τροχιές αντιστήριξης οι αντιτροχιές που σε περίπτωση εκτροχιασμού κρατάνε το τρένο να μη παρεκκλήνει της πορείας του. Επίσης καταπληκτικά είναι τα έργα αντιστήριξης του βουνού με πέτρα εναρμονίζοντας το περιβάλλον με τη τεχνολογία με τεχνική αρτιότητα και εξαιρετική ευαισθησία για το περιβάλλον. Είναι το πρώτο πολυεθνικό έργο που έγινε στην Ελλάδα που εργάστηκαν άνθρωποι πολλών εθνικοτήτων για να ολοκληρωθεί ολόκληρη η γραμμή που περνά πάνω απ’ τη γέφυρα. Εργάστηκαν Ελληνες και Ιταλοί εργάτες, Βέλγοι και Γερμανοί μηχανικοί και Γάλλοι και Ιταλοί σχεδιαστές ολοκληρώνοντας όλη τη γραμμή 16 χιλιομέτρων μέσα σε 3 χρόνια!

Παρακλάδι του Μηλιώτικου ρέματος

Βγαίνοντας δεξιά από το μονοπάτι που οδηγεί από το σιδηροδρομικό σταθμό Μηλεών στην βίζιτα πολύ γρήγορα φτάνουμε σε ένα παρακλάδι του Μηλιώτη κουρέματος με όμορφα καταρακτάκια και βάθρες.

Πετρόκτιστη βρύση

Μια πολύ όμορφη πετρόκτιστη βρύση που βρίσκεται κάτω από ένα κιόσκι με πόσιμο νερό. Στην αριστερή πλευρά βλέπουμε δύο τεράστιους πλάτανους.

Ιερά Μονή Τιμίου Ιωάννη Προδρόμου Βυζίτσας

Ιερά Μονή Τιμίου Ιωάννη Προδρόμου Βυζίτσας Η Βυζαντινή μονή του τιμίου Ιωάννη προδρόμου βρίσκεται στη Βυζίτσα πηλίου 31 χιλιόμετρα από το Βόλο, σε υψόμετρο 550 μετρα μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Η μονή του Αγίου Ιωάννου χρονολογείται από το 19ο αιώνα, κτίστηκε από τον Ηπειρώτη Δήμο Ζαπανιώτη το 1789. Έχει εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο άμβωνα και πανέμορφες τοιχογραφίες που διατηρούνται μέχρι και σήμερα. Η μονή τα χρόνια εκείνα λειτουργούσε σαν αντρική μονή και αργότερα σαν προαιρετική. Λειτουργούσε μόνο τις Κυριακές, σε γιορτές και στη μνήμη του αγίου στης 29 Αυγούστου. Δίπλα στο μοναστήρι υπάρχει και παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού που κάθε χρόνο στη μνήμη τους τελείται Λειτουργεία. Μέχρι το 2000 η μονή του Αγίου Ιωάννου λειτουργούσε μετά παρέμεινε κλειστή και Λειτουργούσε μόνο στη μνήμη του Αγίου στις 29 Αυγούστου όπου και γίνεται μέχρι και σήμερα η φάβα από κουκιά. Αυτό το έθιμο γίνεται από τα παλιά χρονιά. Είναι μια παράδοση που ακόμη τιμάται και πηγαίνει από γενιά σε γενιά. Από τα παλιά χρόνια πλήθος κόσμου έρχεται στο Θρησκευτικό πανηγύρι για να προσκυνήσει την θαυματουργική εικόνα του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου. Μέχρι το 2000 η μονή του Αγίου Ιωάννου λειτουργούσε μετά παρέμεινε κλειστή και Λειτουργούσε μόνο στη μνήμη του Αγίου στις 29 Αυγούστου όπου και γίνεται μέχρι και σήμερα η φάβα από κουκιά. Αυτό το έθιμο γίνεται από τα παλιά χρονιά. Είναι μια παράδοση που ακόμη τιμάται και πηγαίνει από γενιά σε γενιά. Από τα παλιά χρόνια πλήθος κόσμου έρχεται στο Θρησκευτικό πανηγύρι για να προσκυνήσει την θαυματουργική εικόνα του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου.

Πετρόκτιστη βρύση

Μια όμορφη πετρόκτιστη βρύση με πόσιμο νερό στην είσοδο του χωριού βίζιτα.

Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής

Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής Μόλις φτάνει κανείς στην Βυζίτσα ξεχωρίζει ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής και τα γραφικά καλντερίμια όπου θα αφήσεις υποχρεωτικά το αυτοκίνητό σου και θα ανηφορίσεις με τα πόδια προς την πλατεία με τα αιωνόβια πλατάνια, τις γραφικές ταβέρνες και τα παραδοσιακά καφενεία που το 1967 η πλατεία του χωριού και η γύρω περιοχή ανακηρύχθηκαν μνημεία με την απόφαση (ΥΑ 10977/16-5-1967, ΦΕΚ B 352/1967). Η Βυζίτσα είναι γεμάτη πύργους πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, όπως του Κόντου, του Γερουλάνου, του Βέργου, του Κατσανάκη, του Καραγιαννόπουλου και του Δήμου, ενώ πολλά από τα παλιά αρχοντικά της λειτουργούν ως ξενώνες, προσφέροντας μια μοναδική ρομαντική πρόταση διαμονής, μέσα στη φύση. Ο πρώτος εποικισμός της Βυζίτσας υλοποιήθηκε περίπου το 1650 και μέχρι τότε ολη η περιοχή από την Βυζίτσα μέχρι και τα Καλά Νερά ήταν ακατοίκητη και οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Θράκες με την περιοχή στην οποία έμειναν λεγόταν Βυζηίς, γιά αυτο και το χωριό ονομάστηκε Βυζίτσα. Η Βυζίτσα γνώρισε τη μεγάλη της ακμή τον 18ο -19ο αιώνα όμως η νεότερη αναγέννησή της άρχισε το 1976, όταν ο ΕΟΤ την ενέταξε στο πρόγραμμα αποκατάστασης και διατήρησης της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, οπότε και αναπαλαιώθηκαν υποδειγματικά αρκετά αρχοντικά και παραδοσιακά σπίτια, τα οποία στη συνέχεια παραδόθηκαν στους ιδιοκτήτες τους και τώρα λειτουργούν ως ξενώνες. Μάλιστα έχει λάβει το βραβείο «Χρυσό Μήλο» ως ένας από τους πιο καλά διατηρημένους παραδοσιακούς οικισμούς στην Ελλάδα. Ο πρώτος ναός που κατασκευάστηκε στην Βιζίτσα ήτανε ο Ναός της Ζοωδόχου Πηγής το 1725 όμως το 1821 πυρπολήθηκε απο τους Τούρκους αλλά το 1823 επαναλειτούργησε όταν οι κάτοικοί της Βυζίτσας τον ανακαίνισαν εκ βάθρων. Το 1864 ένας μεγάλος σεισμός έπληξε το Πήλιο κι ο ναός έπαθε ανεπανόρθωτες ζημίες, όμως κάποιος ομογενής ανέλαβε όλα τα έξοδα κι έτσι ο ναος πήρε την σημερινή του μορφή αλλά οι περιπέτειές του δεν σταματούν εδώ. Το 1955 χτυπά και πάλι το Πήλιο καταστροφικός σεισμός ο οποίος πλήττει την στατικότητά του Ναού, η λειτουργία του συνεχίζεται μέχρι το 1957 οπότε έρχεται ένας νέος σεισμός ολοκληρώνοντας την καταστροφή. Ο ναός κλείνει και η ενορία συνεχίζει την ζωή της έχοντας ως κεντρικό ναό το καθολικό της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Βυζίτσης το οποίο ήταν όμως κλειστό λόγω έλειψης μοναχών. Το 1988 επι προεδρίας του αειμνήστου Γραμμένου Σακκελαρίου η κοινότητα Βυζίτσης αποφασίζει να προβεί στην μελέτη αλλα και θεράπευση των προβλημάτων του ναού και εν τέλει με πολύ κόπο και προσπάθειες ο ναός ανοίγει τις πύλες του το 2001. Ο ναός είναι τρίκλιτη βασιλίκη, τυγχάνει δισυπόστατος και πανηγυρίζει τόσο της Ζωοδόχου Πήγης όσο και στην Κοίμηση της Θεοτόκου ενώ αποτελεί διατηρητέο μνημείο πηλειορίτικης αρχιτεκτονικής και εντυπωσιάζει με τη λιτότητά της αλλά και τον περίτεχνο ξυλόγλυπτο άμβωνα . Όλα τα ξυλόγλυπτα έπιπλα (τέμπλο, άμβωνας, δεσποτικό και προσκυνητάρια) ειναι του 1865 και οι φορητές εικόνες είναι της περιόδου 1863 – 1865 ενώ αξιοσημείωτη είναι η εικόνα του Αγίου Δημητρίου που απεικονίζει τον Άγιο ένθρονο εν αντιθέσει με άλλες εικόνες που τον απεικονίζουν έφιππο αλλά και ο κρυστάλλινος πολυέλαιος του 1910. Στην οροφή του ναού και συγκεκριμένα στα δύο κλίτη υπάρχουν μικροί θόλοι οι οποίοι δεν είναι ορατοί απο την εξωτερική του πλευρά και στα “σπλάχνα” τους κρύβονται μικρά αναποδογυρισμένα πυθάρια τα οποία βοηθούν αποτελεσματικά στην ηχητική του ναού η οποία είναι εξαιρετική ενώ επίσης έχει διασωθεί, εμπρός απο την Ωραία Πύλη, μία λίθινη “Σφραγίδα” στο δάπεδο, απο την εκ βάθρων ανακαίνιση του 1863 . Σημείο αναφοράς αποτελεί ή τοποθέτηση στον ιερό Ναό τον Νοέμβριο του 2019, του άξιου έγγαμου κληρικού π. Γεώργιου Κορνούτο, απόφοιτο ιερατικής σχολής Καρδίτσας και συμβουλου ψυχικής υγείας του πανεπιστημίου Αγαίου, ο οποίος έδωσε μία νέα πνοή στην ενορία και καταβάλει ακούραστες προσπάθειες να ξαναδώσει την αίγλη που κάποτε είχε και αρμόζει στον υπέροχο αυτό Ναό. Στον Ναό σήμερα τελούνται κανονικά Θείες Λειτουργίες κάθε Κυριακή, στις μεγάλες εορτές, στους εορτάσιμους Αγίους καθώς επίσης λειτουργεί και κύκλος μελέτης αγίας Γραφής σε εβδομαδιαία βάση αλλά και κατηχητικό για όλες τις ηλικίες των παιδιών.

Κεντρική πλατεία Βυζίτσας

Βυζίτσα Μαγνησίας H Βυζίτσα είναι χωριό του δήμου Νοτίου Πηλίου, του Νομού Μαγνησίας, στη Θεσσαλία. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 255 κατοίκους. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 500 στις πλαγιές του Πηλίου. Απέχει 29 χιλιόμετρα από τον Βόλο και 2 χιλιόμετρα από τις Μηλιές Μαγνησίας. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός. Ιστορία: Σύμφωνα με τον Ν. Σ. Γραμμένο, η Βυζίτσα συνοικίστηκε περί το 1650 μ.Χ. από Ηπειρώτες, Μοσχοπολίτες, Αρβανίτες, Σλάβους και Βλάχους. Οι πρώτοι κάτοικοι υπολογίζεται ότι ήταν περίπου 30 οικογένειες, οι οποίες και εγκαταστάθηκαν κτίζοντας τα σπίτια τους. Τα σπίτια ήταν κοντά το ένα στο άλλο και σε σημείο αθέατο από τη θάλασσα. Οι οικογένειες εγκαταστάθηκαν ανά ομάδες με συγγενικούς ή φιλικούς δεσμούς. Μέχρι να κτιστούν τα αρχοντικά, οι οικογένειες ζούσαν σε παράσπιτα. Ο Ν. Σ. Γραμμένος εκτιμά ότι ο οικισμός ολοκληρώθηκε έναν αιώνα μετά τον πρώτο εποικισμό του. Σε αυτή την περίοδο κατασκευάστηκαν δύο ναοί, δρόμοι, η πλατεία και ένα σχολείο. Οι αρχικές καλλιέργειες, σιτάρι και άλλα δημητριακά, βρίσκονταν βόρεια του χωριού, σε περιοχή η οποία σήμερα είναι ακαλλιέργητη. Στη συνέχεια φυτεύτηκαν οπωροφόρα δέντρα, αμπέλια και ελιές. Επίσης αναπτύχθηκε η κτηνοτροφία και η εκτροφή μεταξοσκώληκα. Η τοπική οικονομία συνέχισε να βασίζεται στον αγροτικό τομέα μέχρι τη δεκαετία του 1950. Τα κύρια προϊόντα της περιοχής ήταν μήλα, αχλάδια, ροδάκινα, λεμόνια, αμύγδαλα, κάστανα, καρύδια, ελιές, τσάι και θυμάρι, με κύρια πηγή εσόδων το ελαιόλαδο. Στις αρχές του 20ού αιώνα, άρχισε η μείωση του πληθυσμού της Βυζίτσας λόγω της αστικοποίησης και τα κτίρια του χωριού σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείφθηκαν. Από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα σημαντική πηγή εσόδων γίνεται και ο τουρισμός. Το 1967 (ΥΑ 10977/16-5-1967, ΦΕΚ B 352/1967) η πλατεία του χωριού και η γύρω περιοχή ανακηρύχθηκαν μνημεία και το 1976 ολόκληρος ο οικισμός ανακηρύχθηκε παραδοσιακός. Το χωριό και πολλά σπίτια του χωριού ανακαινίστηκαν με πρόγραμμα του ΕΟΤ τη δεκαετία του 1980 και μετατράπηκαν σε ξενώνες και ξενοδοχεία. Η Βυζίτσα το 1883 εντάχθηκε στον δήμο Μηλεών, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1912, όταν ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας, στην επαρχία Βόλου. Η κοινότητα συμπεριλάμβανε μέχρι το 1927 τον οικισμό Καλά Νερά, ο οποίος ορίστηκε έδρα της κοινότητας Καλών Νερών, και το 1951 αναγνωρίζεται και προσαρτάται στην κοινότητα ο οικισμός Αργυραίικα. Το 1997, με το πρόγραμμα Καποδίστριας, η κοινότητα καταργήθηκε και η Βυζίτσα προσαρτήθηκε στον δήμο Μηλεών. Το 2010, με το πρόγραμμα Καλλικράτης, ο δήμος Μηλεών καταργήθηκε και η Βυζίτσα ενσωματώθηκε στον δήμο Νοτίου Πηλίου. Αρχιτεκτονική: Το χωριό αναπτύσσεται παράλληλα με τις υψομετρικές γραμμές έτσι ώστε να έχει τη μικρότερη υψομετρική διαφορά. Το κέντρο του χωριού βρίσκεται στην πλατεία, ενώ ένα δεύτερο κέντρο ανάπτυξης δημιουργήθηκε τον 18ο αιώνα γύρω από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Το παλαιότερο τμήμα του χωριού βρίσκεται δυτικά της πλατείας, καθώς δεν είναι ορατό από τη θάλασσα. Με την εξάλειψη της πειρατείας, το χωριό εξαπλώθηκε ανατολικά. Με το άνοιγμα του κεντρικού δρόμου, τη δεκαετία του 1970, ο οικισμός επεκτάθηκε εκατέρωθέν του, προς τα νότια. Συνολικά, στη Βυζίτσα υπάρχουν σήμερα πάνω από 300 σπίτια. Τα παραδοσιακά κτίρια της Βυζίτσας ανήκουν τυπολογικά στην πηλιορείτικη αρχιτεκτονική. Τα περισσότερα αρχοντικά είναι χτισμένα με ντόπια πέτρα και πλάκες. Η λιθοδομή και οι ξυλοδεσιές είναι ορατές. Διαθέτουν αυλές, είτε περιτειχισμένες είτε όχι, και μικρότερα παράσπιτα όπως φούρνο, σπίτι για τον επιστάτη και στάβλο. Τα κτίρια απέχουν μεταξύ τους και σπάνια δημιουργούν συγκροτήματα. Τα αρχοντικά της Βυζίτσας είναι συνήθως τριώροφα με περίπου τετράγωνη κάτοψη. Διαθέτουν εξώστες και χαγιάτια, καλυμμένοι με λευκό επίχρισμα. Συνήθως υπάρχει μεσότειχος, ο οποίος βοηθάει να γεφυρωθεί το άνοιγμα κάτω από τη στέγη. Οι στέγες αποτελούνται από ξύλινα δοκάρια και η τελική τους στρώση αποτελείται από ντόπιες σχιστόπλακες. Χαρακτηριστικό των κτιρίων είναι ότι η πρόσοψη άλλων είναι στον νότο και δεν έχουν ανοίγματα στον βορρά. Ο πάνω όροφος χρησιμοποιούταν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και γι'αυτό έχει πολλά παράθυρα και δεν έχει τζάκι. Τα υπνοδωμάτια βρίσκονται στη βόρεια πλευρά και στη νότια οι χώροι στους οποίους η οικογένεια βρισκόταν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σήμερα, τα αρχοντικά που κατοικούνται έχουν αποκατασταθεί και έχει διατηρηθεί το δομικό τους σύστημα, αν και πλέον οι επιμέρους χώροι έχουν χάσει την παραδοσιακή χρήση και λειτουργία τους. Παρομοίως διάφορα επιμέρους στοιχεία έχουν πλέον μόνο διακοσμητική χρήση, ενώ μερικές φορές αφαιρέθηκαν κατά τη διάρκεια των επισκευών. Υπάρχουν επίσης στον οικισμό και εγκαταλελειμμένα κτίρια. Από τα νεότερα σπίτια, πολλά επιχειρούν να μοιάσουν με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική με ποικίλη αποτελεσματικότητα. Κάποια αναμιγνύουν αρχιτεκτονικά στοιχεία παραδοσιακής, νεοκλασικής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής, φέρουν έντονα χρώματα και περίτεχνες εξωτερικές διακοσμήσεις. Υπάρχουν επίσης κτίρια που δεν ακολουθούν τον παραδοσιακό ρυθμό και πρόκειται συνήθως για πιο οικονομικές κατασκευές.

Εκκλησάκι Αγίας Μαρίνας

Το όμορφο εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας με υπέροχη θέα στο μονοπάτι που οδηγεί από την βυζίτσα στον καταρράκτη καταφίδι.

Καταρράκτης Καταφίδι

Ο εντυπωσιακός καταρράκτης ''Καταφίδι''. Εδώ είναι ένα πολύ όμορφο σημείο, ιδιαίτερα την άνοιξη που το ρέμα κατεβάζει πολλά νερά και σίγουρα θα σταθούμε αρκετή ώρα για να το απολαύσουμε. Το καλοκαίρι τα νερά στερεύουν, αλλά το σημείο παραμένει εντυπωσιακό.

Τσιμεντένιο γεφυράκι

Περνάμε το ρέμα από το τσιμεντένιο γεφυράκι που πατά σε πετρόκτιστες βάσεις.

Εκκλησάκι Τιμίου Σταυρού

Ένα όμορφο εξωκλήσι με υπέροχη θέα και πετρόκτιστη βρύση με πόσιμο νερό.

Πετρόκτιστη γέφυρα

Στον αραιό αγροτικό συνοικισμό του Αγίου Αθανασίου, περνάμε πάνω από την σιδηροδρομική γέφυρα της τουριστικής γραμμής άνω Λεχώνια - Μηλιές.

Πετρόκτιστη βρύση

Μια πετρόκτιστη βρύση με πόσιμο νερό στο μονοπάτι που οδηγεί από το χωριό Βυζίτσα στο χωριό Καλά Νερά.

Εκκλησία του Σταυρού

Μέσα στους ελαιώνες φτάνουμε στο συνοικισμό Παπαγιαέικα (Κρήνη) και συναντάμε την εκκλησία του Σταυρού με μία πετρόκτιστη βρύση με πόσιμο νερό.

Πετρόκτιστη βρύση

Μία πετρόκτιστη βρύση με πόσιμο νερό στο πετρόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί από το χωριό Βυζίτσα στο χωριό Καλά Νερά.

Πετρόκτιστη βρύση

Μία πετρόκτιστη βρύση με πόσιμο νερό στο πετρόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί από το χωριό Βυζίτσα στο χωριό Καλά Νερά.

Παραλία Καλά Νερά

Παραλία Καλά Νερά Ένα από τα δημοφιλέστερα παραθαλάσσια θέρετρα του Δυτικού Πηλίου είναι τα Καλά Νερά. Η περιοχή οφείλει το όνομά της στα άφθονα τρεχούμενα νερά. Τα πλατάνια και οι ευκάλυπτοι που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα δημιουργούν ένα εξωτικό σκηνικό που αξίζει να απολαύσετε Διαθέτει ωραία παραλία και υπόσχεται αλησμόνητες διακοπές και ώρες ξεγνοιασιάς. Στο νότιο άκρο της ομώνυμης παραλίας η οποία έχει τιμηθεί και με Γαλάζια Σημαία, βρίσκεται η θέση Μπελεγκρίνο όπου εκβάλει ο χείμαρρος Μπελεγκρίνο, ο οποίος αποτελεί το φυσικό όριο των Καλών Νερών με τον οικισμό Κορώπη. Η Τουριστική υποδομή είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αφού λειτουργούν πολλά καταλύματα, ταβέρνες, εστιατόρια, καφετέριες και μπαράκια.