Örnekköy'den Kızkalesi'ne ( 2013 09 )

Yavaş yavaş sonbahar geliyor. Bu değişime yabanın kendisinde tanık olmak ise bir başka güzel. Bahar da çiçeklerini gördüğümüz meyvelerin bazıları çoktan olgunlaşıp bitti bazıları ise yeni yeni tadına baktırmaya başlıyor.

Hala zamanı geleceklerde var. Yaz sonu bu anlamda tam bir hasat zamanı doğada. Böğürtlenlerin bir ay önceki tadı kalmadı mesela. Acele edenler ise yabani incirlerin tüm lezzetini damaklarında hissedebilir. Alıç ve cevizlerin ise tam zamanı. Bir aya kadar da kestanelerle muşmulalar ikramda bulunacak dağları dolaşana…

Biz ise güneşli ama sıcak olmayan bir havada, Serindere boyunca başlıyoruz yürümeye. Birazdan Kızkalesi’nin dibinde kucaklaşan Karpuzdere ve Müflisdere’ye yukardan şöyle bir bakacak ve yolumuzun üzerindeki karanlık tüneli heyecanla aşacağız. Zaten elfenerlerimizin ışığında belki bir de yarasa görürüz umuduyla adımlıyoruz bu karanlığı. Diğer uçtan dışarıya çıktığımızda ise içerisinin ne kadar serin olduğu anlaşılıyor.

Rahat bir tempoda, yürüdüğümüz yolların yeni kaşifleri olarak adımlıyoruz Karpuzdere boyunca uzanan patikayı. Bazen bir çınar yaprağının yanında soluklanıyor bazen de daha yakından görmek için bir peygamber devesinin etrafını çeviriyoruz. Küçük vadilerin sonunda oluşan şelaleler çocuk olduğumuzu hatırlatıyor bize. Kocaoğlanın izleri ise yabanda olduğumuzu unutmamamızı…

Kızkalesine varıp, onu sarmalayan dik yamaçlardan aşağıya, vadi tabanına bakıldığında hissedilen boşluk etkiliyor insanı. Hemen önünüz de buluşan ve her iki vadiyi saran yeşilin derinliği ile solumuzda kalan Büyükkaya’nın azameti ise tam anlamıyla gözalıcı… Keyifli bir mola veriyoruz burada.