Ορβηλος

Όρβηλος…
Κυνηγώντας τον χειμώνα στις κάτασπρες πλαγιές του Όρβηλου.
Ο Όρβηλος, είναι ένα από τα βουνά της χώρας μας, το οποίο είναι βυθισμένο στην αφάνεια. Απόμακρο και μοναχικό, κρατάει στις πλάτες του τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας-Βουλγαρίας και μοιράζει την παρθένα άγρια ομορφιά του μεταξύ των νομών Δράμας και Σερρών. Αποτελεί το ψηλότερο βουνό της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, με ψηλότερη κορυφή Τσολιάς, με υψόμετρο 2.212 μέτρα. Στα δυτικά, το βουνό ενώνεται με τα όρη του Άγκιστρου Σερρών τα οποία έχουμε επισκεφτεί την περασμένη Άνοιξη. Στα νότια, υψώνονται τα όρη Βροντούς και το Μενοίκιο Όρος, ενώ στα ανατολικά απλώνονται οι λόφοι και οι πεδιάδες του Κατάφυτου και του Νευροκοπίου που χωρίζουν τον Όρβηλο από το Φαλακρό. Η βουλγάρικη ονομασία του βουνού είναι Σλαβιάνκα και η ψηλότερη κορυφή του Βράχος Γκότσεβ. Οι τοπικοί αναφέρουν τον Όρβηλο και ως το «αλύπητο βουνό», γιατί δεν είναι λίγες οι φορές μου έχει συνδεθεί με θανάτους ανθρώπων που εκτέθηκαν στις αντίξοες συνθήκες των παγωμένων χειμωνιάτικων νυχτών. Σε μας όμως φάνηκε να ήταν γενναιόδωρο και να μας χάρισε απίστευτες στιγμές που είχαμε καιρό να τις ζήσουμε. Ξεκινήσαμε από την Θεσσαλονίκη αρκετά νωρίς με την πεζοπορική μας «οικογένεια» που αυτή την φορά μεγάλωσε και βρεθήκαμε στους πρόποδες της δυτικής πλευράς του. Μια Κυριακή, με υπέροχες συνθήκες για μια τέτοιου είδους εξόρμηση. Απολαύσαμε την Ανατολή του ηλίου καθώς ταξιδεύαμε και κατά την διάρκεια της προετοιμασίας μας, με τις υπέροχες αποχρώσεις του κόκκινο-πορτοκαλί που γέμιζε τον ουρανό, και αρχίσαμε να χανόμαστε στα σπλάχνα αυτού του ορεινού όγκου. Ξεκινώντας με διάσχιση της Κοιμισμένης ρεματιάς. Κάτω από τον βαρύ ίσκιο των ελάτων και των πεύκων και με ελιγμούς ανάμεσα από μεγάλους και απότομους βράχους στολισμένους με βρύα. Το παραμύθι έχει αρχίσει να το ζούμε ήδη. Η Κοιμισμένη ρεματιά μας έβγαλε πάνω σε μια ράχη που «συναντήσαμε» το σύνορο. Βρισκόμασταν πλέον στα 1350-1400μ υψόμετρο και μπροστά μας το λευκό πέπλο του χειμώνα έχει σκεπάσει απαλά τα πάντα. Περπατώντας πάνω του, σε ένα μικρό ξέφωτο, αντικρίσαμε μετά από λίγο, να υψώνεται μια απότομη πλαγιά, ντυμένη από έλατα και διάσπαρτα ρομπόλα φορτωμένα χιόνια. Εικόνες μαγικές, που ούτε ο καλύτερος ζωγράφος θα μπορούσε ποτέ να ζωγραφίσει, αποκάλυπταν την μεγαλοπρέπεια του χιονισμένου βουνού. Νιώθεις ευλογημένος να μπορείς να τις ζεις. Ήταν ώρα να κάνουμε μια γρήγορη στάση για να φορέσουμε τις γκέτες μας και γεμάτη όρεξη αρχίσαμε να την σκαρφαλώνουμε, ζώντας την μαγεία του χειμώνα. Ο ήλιος όμως, δεν είχε πολύ ώρα που μας έκανε παρέα, αλλά κρύφτηκε πίσω από τα γκρίζα σύννεφα, αφήνοντας μας να απολαύσουμε μόνο κοντινά πλάνα. Αλλά δεν μας πτόησε καθόλου, γιατί το άγνωστο έχει την χάρη του. Αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση στο βουνό όμως, ήταν η έντονη παρουσία των «κατοίκων» του. Η άγρια ζωή. Λαγοί, ζαρκάδια, αγριογούρουνα, λύκοι και αλεπούδες. Τα ίχνη τους πάρα πολλά στα οποία νιώσαμε μέσα μας πολλές φορές να μας κοιτάνε από κάπου. Μοναδικό αίσθημα το οποίο ήταν η πρώτη φορά που το νιώσαμε σε τέτοιο βαθμό. Σημαντικό, σε όλο αυτό σίγουρα παίζει και η γεωγραφική του θέση, η έλλειψη επενδυτικού ενδιαφέροντος, ίσως η τύχη… ώστε το βουνό να καταφέρει να μείνει αλώβητο και να διατηρήσει την αρχέγονη βιοποικιλότητα του. Χωρίς να έχουν χαράξει πάνω στην σάρκα του, χωματόδρομους οι οποίοι θα οδηγούσαν κοντά του κινδύνους. Βγήκαμε στην κορυφή της πλαγιάς και νιώθαμε χαμένοι σε ένα κάτασπρο τοπίο, από όποια κατεύθυνση και αν έριχνες την μάτια. Με την ομάδα σε τέλεια κατάσταση, με τέλειο ρυθμό, χαρούμενη και γεμάτη ενέργεια συνεχίσαμε να διασχίζουμε αυτή την φορά την κορυφογραμμή μέχρι το ψηλότερο σημείο της. Αν και χρειάστηκε να πέσουμε κάποια υψομετρικά για να ανέβουμε ύστερα στην κορυφή Τσολιά. Το χιόνι σε σημεία να ξεπερνάει το μισό μέτρο και να κοιτάς το χαρακτηριστικό γαλάζιο χρώμα του πάγου μέσα στην μάζα του που τρυπούσαν τα μπατόν μας. Για καλή μας τύχη να μην έχει ισχυρούς ανέμους, αλλά η θερμοκρασία να είναι υπό το μηδέν και με την βοήθεια της υγρασίας να κάνει τα μαλλιά μας να μοιάζουν με κανταΐφι, παγώνοντας την πάνω τους. Βγήκαμε φωτογραφίες χωρίς να χάνουμε πολύ χρόνο και πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Ακολουθήσαμε μέχρι ένα σημείο τα ίχνη μας και μετά θα αλλάζαμε πορεία. Η συνέχεια θα γινόταν σε μια απότομη πλαγιά που το χιόνι την έκανε αρκετά διασκεδαστική, παρότι τους κινδύνους που έκρυβε. Κάποια στιγμή το απόγευμα, που ο ήλιος μας έκανε την χάρη να μας χαιρετήσει πριν χαθεί, μερικοί είχαμε την τύχη να δούμε δύο ζαρκάδια να μας κόβουν το δρόμο πετώντας. Ενθουσιάζοντας μας με τον καλπασμό τους πάνω στο χιόνι. Στον ορίζοντα μάχονταν το σκοτάδι με το φως. Αλλά δεν άργησε το βαθύ σκοτάδι να το «πνίξει» και να μας αναγκάσει να ανοίξουμε τους φακούς μας και τα γνωστά της παρέας… νυχτερινό περπάτημα κάπου «χαμένοι» και κρατώντας το «φως» μέσα μας μέχρι να φτάσουμε στα αυτοκίνητα. Ευχαριστούμε πολύ όλη την ομάδα και ιδιαίτερα τον Παναγιώτη που τέτοιους θησαυρούς δεν τους κρατάει για τον εαυτό του και τους μοιράζεται με όσους περισσότερους μπορεί! Να τονίσουμε εδώ, πως η καλή παρέα είναι σημαντικός παράγοντας στην ορειβασία και συνήθως οι ορειβάτες δεν είναι άνθρωποι που πάσχουν από ψυχική ηρεμία. Αντιθέτως, στα βουνά συναντάς αληθινούς ανθρώπους με αλληλεγγύη και «αδελφοσύνη»!