Όλυμπος

Μέρα 1η:

«Μετά την μπόρα, έρχεται η λιακάδα!»

Ο βροχερός Μάιος μας αποχαιρέτησε, αλλά άφησε τις βροχές του συντροφιά στον Ιούνιο και μας σε αναμονή για ηλιόλουστες μέρες για να μπορέσουμε να πεζοπορήσουμε στα μονοπάτια της ορεινής Ελλάδος.

Τώρα τα ορεινά έχουν μια ξεχωριστή ομορφιά!
Αρχίζουν όλα και ζωντανεύουν, παίρνουν ζωή και χρώμα. Τα χιόνια λιώνουν, αφήνοντας κάποιες μικρές χιονούρες για να αποδεικνύουν την παγωνιά που πέρασε πάνω στα αλπικά και οι θερμοκρασίες αρχίζουν κάπως να σταθεροποιούνται.

Ο προορισμός μας έμενε να ήταν η κατοικία των θεών. Αυτή την φορά όμως θα επισκεπτόμασταν την ανατολική και νότια πλευρά του. Ένας άγνωστος Ολύμπος για τους περισσότερους, αλλά εξίσου πανέμορφος που σου χαρίζει μοναδικές εικόνες αντικρίζοντας απέναντι το πολυσύχναστο οροπέδιο των Μουσών και το «ταβάνι» της Ελλάδας να αγγίζει τον ουρανό.

Ημέρα Κυριακή. Πενταμελές ομάδα φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη, παρέα με ψιλόβροχο, αλλά αποφασισμένοι να τα υποστούμε όλα αυτή την φορά και να μην ακυρώσουμε το ορειβατικό μας ραντεβού ξανά, για το Λιτόχωρο. Από κει ακολουθήσαμε έναν ασφάλτινο δρόμο που αργότερα γύρισε σε χωμάτινο, σε καλή κατάσταση όμως, εκτός του ότι ήταν σαν σκοτωμένο φίδι τα κλοθογυρίσματα του και μας έβγαλε στο εικονοστάσι του Αγίου Ιωάννη Ερημίτη το οποίο αποτελούσε την αφετηρία μας. Δεν αργήσαμε να ετοιμαστούμε, ζαλώσαμε τις τσάντες μας και μπήκαμε στο ρέμα Σκανδιαλιάρα για να βγούμε αργότερα πάνω στις ράχες Κωστή και Αχριάνη. Κάτω από τα ρομπόλα που ήταν φορτωμένα με νερό και σε δροσίζαν που και που, ο καθένας μας έδινε την δίκη του μάχη. Εμείς για να σκαρφαλώσουμε το βραχώδης πρόσωπο του Ολύμπου, αλλά και στον ουρανό ο ήλιος έκανε υπέρ προσπάθειες για να σκορπίσει τα σύννεφα. Αμίλητοι παρατηρούσαμε μέσα από τα αδιάβροχα μας και περιμέναμε να ρίξει ανά πάσα στιγμή πάνω μας τις ακτίνες του, για να στεγνώσουν τα βρεγμένα μποτάκια μας. Δεν άργησε και τα κατάφερε! Με το χαμόγελο το ίδιο έντονο όπως πριν συνεχίσαμε ακάθεκτοι την ανηφόρα μας.

Λίγο πιο κάτω από τα αλπικά… η ομάδα θα διχοτομούσε, σε αυτούς που θα συνεχίζαμε και σε αυτούς που θα έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής.

Με τον Παναγιώτη, είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να μείνουμε και έτσι κάναμε. Αποχαιρετίσαμε με μισή καρδιά τον Αντώνη, τον Εύθυμη και τον Θεόδωρο και βγήκαμε πάνω στα αλπικά. Και τα αλπικά για μας είναι συνδεδεμένα με τις πετροπέρδικες που με το φτερούγισμα τους τρελαίνουν το καρδιοχτύπι σου. Η ορατότητα μας όμως ήταν περιορισμένη και είχαμε την τύχη να έχουμε μόνο μια μικρή συνάντηση με αγριοκάτσικα.
Ομορφιά και ελευθερία παντρεμένα σε ένα σώμα!

Κάτω από την κορυφή Φράγκου Αλώνι, στη Λούτσα και σε υψόμετρο 2500 μέτρα στήσαμε την σκηνή μας.Η συννεφιά πύκνωσε και δεν μεσολάβησε πολύς χρόνος μέχρι να κλειστούμε στους υπνόσακους μας και να καληνυχτιστούμε με το λυκόφως να είναι ακόμη έξω από την σκηνή μας.

Ανασυγκρότηση δυνάμεων για την αυριανή ημέρα!

Μέρα 2η:

«Τα παράθυρα βρίσκονται,
για να ταξιδεύουν την ματιά,
να αποκαλύπτουν ορίζοντες,
να υπόσχονται το παραπέρα…»

Οι ακτίνες του ηλίου χάιδευαν πλέον τον Όλυμπο. Εμείς έχουμε ξεκουραστεί πλήρως και ξεμυτίσαμε από τους υπνόσακους μας για να δούμε τον καιρό που επικρατούσε έξω. Η συννεφιά της προηγούμενης ημέρας έχει διαλύσει και ήταν αυτό που μας ένοιαζε περισσότερο.
Δεν χάσαμε χρόνο!
Ξεδιπλώσαμε τον χάρτη, ρίξαμε μια μάτια στις κορυφές πάνω από τα 2500μετρα και βγήκαμε έξω. Μόνοι σε ολόκληρο το βουνό.
Ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
Μόνο ο αέρας να μας ψιθυρίζει που και που κάτι δικά του. Αλλά, αφήσαμε την σκηνή και τα πράγματα όπως ήταν και αρχίσαμε για μία πεντάωρη περιήγηση στην αλπική ζώνη. Ο
Όλυμπος στα προσφέρει όλα!
Κατεβήκαμε στη σάρα για τα καζάνια του Γκόλια, περάσαμε τις χοάνες του Αναβρυκού με τις χιονούρες τους και πριν βγουμε στο μεγαλύτερο αλπικό λιβάδι του Ολύμπου, στη Μπάρα, ακούσαμε το μαγευτικό φτερούγισμα από μία πετροπέρδικα. Δεν θέλει πολύ, φτάνει ο καιρός που θα τις συναντάμε οικογενειακώς με τα νέα τους μέλη στις πλαγιές των βουνών. Μας έχουν λείψει αυτές οι συναντήσεις, πόσο μάλλον το κελάηδισμα τους;!
Στο λιβάδι σταθήκαμε για λίγη ώρα να απολαύσουμε την θέα που είχαμε απέναντι μας. Προφήτης Ηλίας, οροπέδιο των Μουσών, την μεγάλη Τούμπα, τα καταφύγια, κορυφές Σκολιό και Σκάλα, αλλά με λίγη υπομονή μπορέσαμε να δούμε το Μύτικα και το Στεφάνι, μετά άρχισαν τα παιχνίδια αναρρίχησης τα σύννεφα με κατάληξη να καβατζωθούν πάνω τους.
Βγάλαμε να κολατσίσουμε κάτι και δεν άργησε να ρθουν να μας τσεκάρουν οι οικοδεσπότες, τρία άγρια άλογα μας πλησίαζαν με δισταγμό και αβεβαιότητα.
Δείχναν να μην καταλαβαίνουν τι γυρεύουμε στα μέρη τους και ήρθαμε μεταξύ μας πολύ κοντά, μέχρι που κατάλαβαν πως έχουμε αρχίσει να τα «φακελώνουμε» με την φωτογραφική μηχανή και φύγαν αφήνοντας πίσω τους τον ήχο του υπέροχου καλπασμού τους. Φύγαμε και εμείς όμως για τις κορυφές Μικρή Μεταμόρφωση, Μεταμόρφωση και Φράγκου Αλώνι.

Επιστρέψαμε στην σκηνή, μαζέψαμε γρήγορα γρήγορα -η ζέστη πλέον έχει σφίξει- και συνεχίσαμε το ίδιο βιολί• ανεβοκατεβαίνοντας τις κορυφές Καλόγερο 1, Καλόγερο 2, Πάγου, Σημαιοφόρου με κατάληξη στο Λιβαδάκι.
Πλέον, έχουμε πάρει για τα καλά το δρόμο της επιστροφής μέσα από το παραμυθένιο δάσος Πελεκούδια, Τσουκνίδα. Σταθήκαμε αρκετές φορές και προσηλωμένοι κοιτάγαμε τα ψηλά δέντρα. Κάτω η φτέρη σαν καταπράσινο σεντόνι κάλυπτε όλη την επιφάνεια και έδινε το δικό της χρώμα στο εντυπωσιακό τοπίο που δημιουργούσε. Το απολαύσαμε και μετά από 13 ώρες φτάσαμε ανανεωμένοι στο αυτοκίνητο για επιστροφή στην καθημερινότητα.

Ένα μαγευτικό διήμερο στις -άγνωστε για πολλούς- πλαγιές του Ολύμπου. Δεν θα παραλείψουμε να πούμε το εξής όμως…
Το χειμώνα έχουμε ρωτήσει έναν γνήσιο ορειβάτη, τον κ Νίκο Πετρούδη, που έχει περπατήσει σχεδόν όλη την ορεινή Ελλάδα και έχει φάει τα βουνά με το κουτάλι, ποιο είναι για αυτόν το καλύτερο βουνό της χώρας μας.
Η απάντηση του ήταν σύντομη.
-1ο ο Ολύμπος
2ο κανένα
3ο όλα τα άλλα…
Αυτή την φορά καταλάβαμε τον λόγο που ο Όλυμπος κρατάει την πρώτη θέση μόνος του και ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα βουνά.

Όμως… κάθε βουνό έχει την χάρη του και γι αυτό τα λέμε στα επόμενα.