ΟΛΙΓΥΡΤΟΣ: Λαύκα- Σκίπιζα - Λαύκα

Όμορφη μονοήμερη ανάβαση με χαλαρό ρυθμό με την κόρη μου.

Ξεκινήσαμε την πορεία από την πλατεία του χωριού Λαύκα παράλληλα με το ρέμα ( πήραμε το δρόμο της Α όχθης, ο οποίος. αφου περασει μέσα απο την κοίτη του ενώνεται με το δρόμο της Δ όχθης στο τελευταίο σπίτι του χωριού). Στην κορυφή της πρώτης "φουρκέτας" του σκυρόστρωτου δρόμου, στα 800μ περίπου από την εκκίνηση, βρίσκουμε την (χωρίς σήμανση και δυσδιάκριτη) είσοδο του μονοπατιού. Μετά την είσοδο το μονοπάτι είναι σχετικά ευκρινές, αν και πλέον η βλάστηση έχει αρχισει να το "σβήνει" σε κάποια σημεία, ενώ αφού περάσει μέσα απο την κοίτη του ρέματος βρίσκουμε και την πρώτη σήμανση (κόκκινο χρώμα). Το μονοπάτι συνεχίζει με ήπια κλιση, μέσα απο ένα μικτό δάσος, παράλληλα με την Α πλευρά του ρέματος, και με εμφανή φρεάτια του δικτύου υδροδότησης. Στα 1,8χλμ, περίπου, απο την εκκίνηση συναντάμε τον δασικό δρόμο (προέκταση του σκυρόστρωτου δρόμου του χωριού), τον οποίο το μονοπάτι ακολουθεί παρακάμπτοντας ανεπάλληλα τα ζικ-ζακ του μέχρι ένα κιόσκι, το οποίο εμείς συναντήσαμε στα 55' πορείας, οπότε ήταν και ιδανικό σημείο για το προβλεπόμενο 10λεπτο διάλειμα... Το μονοπάτι συνεχίζει απέναντι απο το κιόσκι και θα συνατήσει ξανά το χωματόδρομο λίγο πριν το ξωκλήσι της Αγ. Σωτήρας.

Κανονικά θα έπρεπε να συνεχίσουμε στον χωματόδρομο για το εκκλησάκι και 200μ παραπάνω απο αυτό, αλλά πλησιάζοντας διαπιστώσαμε απειλητικές διαθέσεις απο 3 σκυλιά, οπότε κρίναμε ως προσφορότερο να οπιθοχωρήσουμε λίγο και να παρακάμψουμε και αυτό το τμήμα του δασικού κινούμενοι εκτός μονοπατιού, επι γενικής κατεύθυνσης, μέσα απο το δάσος το οποίο ήταν κυρίως μεγάλης ελάτης και παρουσίαζε καλή βατότητα. Η κατεύθυνση που ακολουθήσαμε ήταν ακριβής και βγήκαμε απέναντι απο την διασταύρωση του μονοπατιού με το δασικό, οπότε έκλεισε χωρίς περιπέτεια η παράκαμψή μας.

Απο εδώ και πάνω το μονοπάτι ανηφορίζει έντονα γίνεται λίγο ασαφές καθώς το έδαφος είναι μαλακό χώμα όπου διαμορφώνονται διάφορες "γραμμές", πλήν όμως ψάχνωντας τις σημάνσεις (κυρίως αυτές της κατάβασης, οι οποίες είναι πιο εμφανείς σε αυτό το τμήμα) οδηγούμαστε ξανά σε πετρώδες τμήμα το οποίο ανεβαίνει την χούνη ανάμεσα στο Γκριμπίνι και στη Σκίπιζα. Σταδιακά αραιώνουν τα δέντρα και σε λίγο βλέπουμε την είσοδο στο οροπέδιο του Ολύγυρτο, πάνω απο την οποία υπάρχει Σταυρός εις μνήμην δύο ορειβατών που έχασαν τη ζωή τους στην περιοχή τον Μάρτιο του 1991.

Προχωράμε λίγο στο οροπέδιο και αφού κάναμε την τρίτη στάση μας (3Ω απο την εκκίνηση) βλέποντας την "ανοιχτή" χούνη που οδηγεί στο διασελάκι δίπλα απο την κορυφή, αφήσαμε το μονοπάτι (το οποίο "κανονικά" ανεβαίνει προς το διάσελο Σκίπιζας-Χιονότρυπας, πριν στραφεί τραβερσαριστά για το διασελάκι της Σκίπιζας) και κινηθήκαμε ελεύθερα στην κόντρα με κοφτά ζικ-ζακ μέχρι την κορυφή.

Η κατάβαση προς το οροπέδιο έγινε πάλι με ελέυθερη πορεία, διαμορφώνοντας το ίχνος όπως φαινόταν ευκολότερο για τα πόδια μας αλλά και με στόχευση ώστε να αποφύγουμε ένα κοπάδι πρόβατα, με τσομπανόσκυλα χωρίς βοσκό, το οποίο κινούταν μέσα στο οροπέδιο. Μετά το οροπέδιο η επιστροφή έγινε ακολουθώντας το αντίστροφο ίχνος απο την ανάβαση.