Naar de witte menhir (originele wandelingen)

In het hartje van de Ardennen vind je een witte menhir die volgens de overlevering de toegang tot het centrum van de aarde afsluit waar de duivel woont. Aangezien naar het centrum van de aarde wandelen toch wat ver is, bestaat er ook een alternatief in de vorm van een wandeling door de mooie omgeving van Erezée.

Ik was vrij vroeg gearriveerd in Erezée waar ik mijn wagen parkeerde aan het kerkje van Erezée. De wandeling begint echter net een tikkeltje verder bij een plein waar je ook je wagen kan parkeren. Ik verwachtte dat ik eenzaam door de bossen rondom Erezée zou dwalen, maar dat was allerminst het geval. Dit is namelijk een populair wandelgebied en met name het gebied rond de witte menhir is een populaire trekpleister. Populair in de zin van ik ben hier een aantal wandelaars tegengekomen. Bij terugkomst van mijn wandeling stond de parking aan het kerkje vol, hoewel er in de onmiddellijke omgeving in principe genoeg plaats is om te parkeren.

Deze wandeling is niet zwaar, maar kent best wel veel hoogtemeters met toch wel drie beklimmingen van de iets stevigere variant. De eerste staat al na anderhalf kilometer op het programma en dat leverde toch wel stramme beenspieren op. Voor het zo ver is, steek ik nog het fraaie beekje Estinale over en daarna duik ik opnieuw het bos in om de eerste beklimming van de dag te bedwingen. De eerste kilometers gaan bijna uitsluitend door bos en sommige stroken van de paden zijn drassig en modderig. Toch zijn de paden op deze wandeling nooit erg nat en dat is wellicht ook de reden waarom deze wandeling maar twee blokjes krijgt op de site van Originele wandelingen. Veel avontuurlijke paden zijn er op deze wandeling niet te vinden.

Na ongeveer vier kilometer volgt er een lange afdaling richting het dorpje Fanzel. Dit gebeurt via een brede grindweg waar ik word getrakteerd op een prachtig panorama over Fanzel en omgeving. De weilanden en het heuvelachtige landschap zijn hier op z'n mooist en in de verte zie ik de bossen waar ik wat later mag door stappen. Op een bepaald moment stap ik door een graspad naast een grote weide waar de koeien compleet gek worden. Ze loeien zo hard dat honden honderden meters ver beginnen te blaffen en ze volgen me zoals de ratten dat doen in de sage van de rattenvanger van Hamelen. De koeienvanger van Fanzel, het heeft wel een zeker cachet.

Na een passage langs het kerkje van Fanzel volgt er opnieuw een stevige beklimming richting de witte menhir die door het bos gaat via holle wegen. De beklimming oogt imposant op papier, maar in praktijk verloopt deze klim relatief gemakkelijk voor mij. Het gaat weliswaar naar omhoog, maar het hellingspercentage is relatief laag omdat het wordt gespreid over 2,5 kilometer. De beenspieren lijken ook geolied te zijn, want de stramme beenspieren van de eerste klim van de dag zijn nu helemaal weg. De bosrijke omgeving vind ik op dit stuk van de wandeling toch wat eerder monotoon.

Bij de helft van de wandeling vind ik eerst de steen Lit du diable en een korte, maar felle klim later sta ik bij de witte menhir (Pierre haina). Dit is een mooi moment om even te pauzeren want dit is ongetwijfeld één van de betere panorama's in de Ardennen en dat is toch wel een fotostop waard. Dan volgt er een afdaling door eerst het bos en daarna langs een kiezelpad. Na ongeveer elf kilometer stap ik door de bedding van een bron en hier is het toch even goed zoeken naar het juiste pad als je dat al zo kan noemen. Dit is het meest ongerepte stukje natuur bij deze wandeling en af en toe moet ik toch zoeken naar de juiste weg.

Na ruim twaalf kilometer sta ik bij de voormalige steengroeve La Carrière. Wanneer je een zijuistapje maakt, kan je deze steengroeve bezoeken, maar dat heb ik niet gedaan. Wat later volgt er een forse afdaling en de wandeling bereikt hier zijn toppunt met dank aan het prachtige herfstdecor. De grond wordt eerst bedekt met vergeelde bladeren en daarna rode bladeren. Als men spreekt over de kleuren van de herfst kan een kleurenconsulent dit decor tonen als schoolvoorbeeld.

De wandeling gaat grotendeels door bossen en in mindere mate weilanden, maar er zijn ook korte passages bij waar ik langs een weg stap. Na vijftien kilometer is dit het geval waar ik tweehonderd meter de Rue Warichay bewandel om vervolgens terug richting het bos te stappen waar ik aan de rechterkant enkele dolmen zie. De omgeving van Wéris is gekend omwille van zijn vele dolmen en dit zijn er een paar van, maar vermoedelijk niet de mooiste. Wanneer ik de Aisne een tweede keer overbrug, waag ik me aan de zwaarste beklimming van deze wandeling. Het gaat zo'n honderdtwintig meter naar omhoog gedurende zevenhonderd meter en dat kostte me toch wat moeite. Na al dat hard wandellabeur kan ik wel genieten van een mooi panorama over Erezée.

Daarna gaat het opnieuw naar beneden via een kiezelweg en passeer ik het gehucht Oster. Verdwaald in deze bossen zie ik plots een tennisveld en dat had ik absoluut niet verwacht. Het is wel een mooie plek om te rusten want bij de bosrand zijn er enkele mooie velden waar je kan rusten. Enkele mensen maken hier dankbaar gebruik van om op deze schitterende herfstdag te picknicken. De laatste helling bevindt zich op negentien kilometer waar het zo'n zestig meter naar omhoog gaat via het laatste bospad van deze route. De laatste meters gaan door de dorpskern van Erezée waar ik na vier uur en een kwartier de twintig kilometer heb afgehaspeld.

Dit is voor mij een erg deugddoende wandeling geworden, maar dat heeft meer te maken met een schitterend zonnetje, mooi weer en prachtige herfstdecor dan de route zelf. Deze route kent buiten de witte menhir niet meteen passages waarvan ik zeg "Wauw". Het eenheidsworst noemen gaat misschien wat te ver, maar de vele kilometers door het bos verliezen na verloop van tijd toch wat van hun glans. Toch zou ik deze wandeling aanbevelen als herfst- of zelfs winterroute omdat de goed begaanbare wegen en paden niet meteen natte voeten opleveren wanneer het onlangs geregend heeft.