مرنجاب به جزيره سرگردان-Maranjab Desert

می توان گفت نزدیکترین مسیر برای کویر پیمایی به تهران ، مرنجاب است. از چند مسیر می توان تا مرنجاب رفت که شاید ساده ترینش از کاشان باشد. اگر از کاشان به سمت آران و بیدگل برویم( که البته مسیر کوتاهی است ) و مطابق ترکی که در سایت قرار داده ام پیش برویم به ابتدای جاده ای خاکی می رسیم که تا مرنجاب ۴۰ کیلومتر فاصله دارد. جاده ای که اگر از موجهای کم دامنه و پر فرکانسش بگذریم مشکلی دیگری ندارد و براحتی می توان با ماشین سواری نیز آنرا طی کرد، ولی وجود موجها سرعت شما را کم میکند ( اگر دوست دارید اتاق ماشینتان به سر و صدا نیفتد) به نحوی که این مسیر ۴۰ کیلومتری بیش از یک ساعت طول خواهد کشید.
به هر حال برای ورود به این جاده باید ورودی پرداخت که از ۵۰۰۰ تا ۱۵۰۰۰تومان متفاوت است، بسته به ماشین شما!
در میانه مسیر از کنار درختان گز عبور خواهید کرد وبه احتمال زیاد شترهایی را هم خواهید دید. چند فرعی هم وجود دارد که آخرینشان به معدن نمکی می رود که چندان از کاروانسرای مرنجاب دور نیست.
کاروانسرای مرنجاب حجره هایی دارد که می توان اجاره نمود وشب را در آنها گذراند. اگر فصول سرد باشد با آنکه پتو موجود است ولی بهتر است کیسه خواب داشته باشید. بیرون کاروانسرا نیز محوطه ای فنس کشیده شده وجود دارد که امکان اقامت دارد، میتوان از منقل های موجود استفاده کرد (چای و غذا نیز هست) و یا در کنار آبگیر استراحت کرد.
جاده خاکی بعد از کاروانسرا نیز ادامه دارد که بعد از ۵ کیلومتر به "چاه دست کند" می رسد. کمی جلوتر نیز محل تپه های رملی است. اگر به بالای اولین این تپه ها برویم که البته بلندترینشان نیز هست در پشت آن تا چشم کار می کند تپه های رملی دیگر وجود دارند که البته کوتاه ترند. در سوی دیگر نیز دریاچه نمک قرار دارد . در حقیقت جاده خاکی بعد از کاروانسرا در حاشیه دریاچه قرار دارد . مسیر را پیاده پیش می گیریم و هدفمان کوههایی است در میانه دریاچه که با آن جزیره سرگردان نیز می گویند. از رملها تا جزیره حدودا هفت کیلومتر قاصله است، البته جاده ماشین رو نیز دارد. از میانه پلی گون ها عبور می کنیم و پیش می رویم تا جزیره و بعد از استراحتی و صرف غذایی این بار مستقیم از میان دریاچه به سمت کاروانسرا می رویم ، فاصله ده کیلومتر است و زمین زیر پایمان دایما در حال تغییر شکل است ؛ پل گون های نمکی، رسی، سطح مسطح پوشیده شده از گلوله های نمک و نهایتا خاک سفید رنگی از رویه نمکی که بوته هایی نیز در خود پرورش داده.