Μπέλλες (Μάβι Γκιολ-Καρτάλι-Ομορφοπλαγιά-Πολυβολείο Ίτσιου)

Κυκλική διάσχιση με αφετηρία τα Άνω Πορόια και συγκεκριμένα στο ύψος της ταβέρνας με το πεστροφείο (υπάρχει σχετική σήμανση πάνω σ' ένα από τα τεράστια πλατάνια που κοσμούν την γύρω περιοχή).
Στο 1ο χιλιόμετρο της διαδρομής, το μονοπάτι κινείται κατά μήκος του μεγάλου ρέματος των Άνω Ποροΐων, πνιγμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση, που ευθέως παραπέμπει σε ζούγκλα.
Στη συνέχεια, το μονοπάτι εγκαταλείπει την κοίτη του ρέματος και ανηφορίζει στην δασωμένη αριστερή πλαγιά του.
Στα 2,5 χιλιόμετρα (920 μέτρα υψόμετρο), έχοντας πλέον φτάσει στο δασοόριο της οξιάς, κινούμαστε σε φαρδύ μονοπάτι, ώσπου βγαίνουμε σε δασικό δρόμο.
Μετά από 1,5 χιλιόμετρο, ο δασικός δρόμος θα μας οδηγήσει στο υπέροχο οροπέδιο Μαβί Γκιολ ή Ασπρόλιμνη, που απλώνεται σε υψόμετρο 1.050 μέτρων περίπου.
Στα 4,7 χιλιόμετρα (1.060 μέτρα υψόμετρο), αφήνουμε τον δασικό δρόμο και ανηφορίζουμε στ’ αριστερά μας σε φαρδύ μονοπάτι και στη συνέχεια σε δασικό δρόμο, που σταδιακά θα μας βγάλει στο αλπικό τμήμα του βουνού.
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε, τόσο η βλάστηση αραιώνει, ώσπου φτάνουμε πια σε υψόμετρα όπου κινούμαστε ανάμεσα σε φτέρες και θαμνόκεδρα.
Λίγες απαιτητικές δρασκελιές ακόμα και πατάμε στην κορυφογραμμή του Μπέλλες και στο κολωνάκι της κορυφής Καρτάλι, που στέκει στα 1.819 μέτρα υψόμετρο.
Κατηφορίζοντας από την κορυφογραμμή, θα περάσουμε από ένα εγκαταλειμμένο στρατιωτικό φυλάκιο στα 1.740 μέτρα υψόμετρο και θα συνεχίσουμε την κατάβαση, προσπαθώντας -ελλείψει σήμανσης- να εντοπίσουμε το πιο βατό πέρασμα ανάμεσα στη χαμηλή, θαμνώδη βλάστηση, χωρίς επιτυχία πάντα.
Στα 1.560 μέτρα υψόμετρο μπαίνουμε στη ζώνη του δάσους, ακολουθώντας κάποιες διάσπαρτες κορδέλες στα δέντρα, στην πλειοψηφία τους μαυρόπευκα.
Κατηφορίζουμε την «Ομορφοπλαγιά» με προορισμό το Πολυβολείο Π8 του λοχία Ίτσιου.
Στα 1.400 μέτρα υψόμετρο, διασχίζουμε κάθετα δασικό δρόμο και για πρώτη φορά βλέπουμε μεταλλική ταμπέλα που μας υποδεικνύει την κατεύθυνση προς το Πολυβολείο, το οποίο είναι λίγο παρακάτω.
Από εκεί, ακολουθώντας ένα δίκτυο υλοτομικών και δασικών δρόμων, βγαίνουμε στο μικρό οροπέδιο Κουρί Γκιολ, με την μεγάλη ποτίστρα.
Αφού κινηθούμε για λίγο στον κύριο δασικό δρόμο που ανηφορίζει στο οροπέδιο από τα Άνω Πορόια, μπαίνουμε εκ νέου στην καρδιά του δάσους της οξιάς, ακολουθώντας -ατυχώς- κάποια σημάδια που βρήκαμε τυχαία και τα οποία δεν είχαν συνέχεια.
Μονοπάτι ουσιαστικά δεν υπάρχει. Έχει κλείσει από την πυκνή βλάστηση και την πτώση δέντρων και κλαδιών.
Για μια ακόμη φορά σε βουνό της Μακεδονίας -πρέπει να τα λέμε κι αυτά- αναγκαστήκαμε να κινηθούμε με κατεύθυνση και πάντα με την χρήση του gps.
Στόχος μας να εντοπίσουμε το μονοπάτι που ακολουθήσαμε στην ανάβαση, που θα μας κατέβαζε στην αφετηρία.
Ευτυχώς, πιο χαμηλά η κατάσταση βελτιώθηκε. Βρήκαμε σημάδια και στα 600 μέτρα υψόμετρο φτάσαμε στη διασταύρωση με το μονοπάτι της ανάβασης, μέσα στο ρέμα των Άνω Ποροΐων.
Η επιστροφή στην αφετηρία έγινε απροβλημάτιστα, ολοκληρώνοντας μια μεγαλειώδη κυκλική διάσχιση 18 περίπου χιλιομέτρων.