Minett Trail: Pétange Gare - Differdange Gare

De Minett Trail verkent de voormalige mijnstreek van het Groot-Hertogdom Luxemburg in tien etappes waarvan de route tussen de stations van Pétange en Differdange de langste is met ruim vijftien kilometer. Bovendien is het ook een vrij gevarieerde etappe met uiteraard het mijnverleden als rode draad, maar ook kleine kloven, graslanden, opvallend veel water en helaas toch ook wel wat verharde wegen op het einde.

Het station van Pétange kent een uitgebreide parking, maar tot mijn verrassing is die bijna volledig bezet wanneer ik er mijn stalen ros wil neervleien. Dat is helaas dus niet mogelijk, maar er is een (betalend) alternatief aangezien er in het centrum van Pétange eveneens een parking is op het markplein. Gemakkelijker is echter om het openbaar vervoer van het Groot-Hertogdom te gebruiken aangezien dit toch gratis is. Bij het begin is het even zoeken naar de juiste weg, want de GPX die ik heb geplukt van de officiële site leidt me door het station waar ik via een tunnel aan de overkant geraak. Via een begraafplaats gaat het omhoog en de eerste significante helling van de dag is meteen de meest steile. Hier zie ik een oude spoorweg die vroeger werd gebruikt voor het vervoer van stenen, maar nu enkel fungeert als mijmering naar lang vervlogen tijden.

Via het geologisch circuit krijg ik meteen een presentatie van wat de Minett Trail zo typeert: de koperen kleur van de grond verraadt dus dat hier ijzererts aanwezig is en dit contrasteert fel met de groene graslanden die op deze zonnige lentedag ijverig bloeien. In het bos kan ik hier en daar het paars ontdekken van boshyacinten die de dominantie van de groene natuurkleur doorbreekt. Op deze wandeling is er ook een vleugje cultuur te ontdekken, want ik stap langs de voormalige ingang van de ijzermijn en de vele informatieborden op deze route vertellen meer over het verleden van de mijn alsook over de geologische lagen die je hier aantreft. Het natuurgebied Prënzebierg kijkt uit over een mooie plas water en de rode kliffen die je hier ziet, verwacht je niet onmiddellijk in de Benelux.

Het uitzichtpunt Giele Botter is niet erg hoog, maar het panorama blijft niettemin een foto waard. De volgende kilometers is het bos mijn voornaamste wandelpartner en ik wandel zowel over brede, dubbelsporige paden als kleine paadjes waar vooral kleine planten opvallen omdat ze het bos een groen tapijt aanmeten. Na ongeveer vijf kilometer bestaat er voor wie geïnteresseerd is een mogelijkheid om even te stoppen om iets te eten of te drinken in een voormalig stationnetje. Hier bevindt zich eveneens een trein uit 1900 die af en toe uitrijdt als attractie. In de volgende kilometers worden de bospaden wat breder en het intieme karakter van het bos gaat daardoor helaas toch een beetje verloren. Na acht kilometer moet ik ietwat verrassend afdalen via een voetbalveld, maar al snel besef ik waarom ze deze route zo hebben uitgetekend.

Enkele fraaie waterpartijen heten me welkom en deze mooi aangelegde vijvertjes zijn toch wel een plezier voor de natuurliefhebber. Het doet me wat denken aan een Japanse tuin. Deze vijvertjes worden daarna opgevolgd door een erg grote vijver dat zich in een park bevindt. Een plankenpad brengt me naar de mooiste plekjes bij het water. De mooiste scène is toch wel een vreedzaam eilandje dat zich in deze grote plas bevindt en waarop enkele kleine bomen groeien. Zoiets noem je dus idyllisch. De pittoreske Sint-Barbarakerk van Lasauvage bevindt zich vervolgens aan mijn linkerkant en is vernoemd naar Barbara, de patroonheilige van de mijnwerkers.

Na tien kilometer volg ik een beek langzaam stroomopwaarts, maar ik mis een paadje om naar links af te slaan. Het brede pad dat ik volg, loopt parallel met het andere, dus dat maakt in principe weinig uit. Of dat dacht ik althans totdat ik een grote plas water aantref op de weg waar geen ontkomen aan is. Met mijn tippen ga ik door het water, maar helaas zijn natte voeten toch mijn deel. Een klein beetje water is in mijn schoenen binnengedrongen, maar ik heb er gelukkig weinig last van. De laatste vijf kilometer van deze route is wat minder goed omdat verharde wegen hier meer hun opwachting maken. Er is weliswaar nog wel bos hier en daar, maar asfaltwegen zijn hier toch in de meerderheid.

Soms zie ik echter nog wel fraaie plaatjes zoals koolzaad dat in bloei staat en een mooi kleurenpatroon vormt met het groene gras en de blauwe hemel. Na veertien kilometer duikt er nog een onverwachte bosweg op en dat maakt het einde toch wel meer gevarieerd. De laatste kilometer gaat door het centrum van Differdange en daar kan ik dus weinig over zeggen, behalve dat ik door een levendig dorp ga. Dit is overigens iets wat me wel opvalt in dit gedeelte van het Groot-Hertogdom Luxemburg: de dorpen en steden zijn best wel relatief groot en druk, zeker als je het vergelijkt met dorpen in andere delen van het land.

Deze etappe heeft me aangenaam verrast door haar variëteit waar het Land van de Rode Aarde het kloppend hart is van deze wandeling, maar persoonlijk vind ik de waterpartijen en grote vijver tussen kilometers acht en tien het mooiste aspect van deze wandeling. Helaas eindigt de route een beetje in mineur omdat er toch wel wat asfaltkilometers aanwezig zijn op het einde. Ik ervaar het een beetje als storend, maar de eindconclusie is toch dat dit zeker een leuke wandeling is.