Μετόχια Βουτύρηδων- Άγιος Νικόλαος- Παραλία Ανωγείων

Μικρή βόλτα σε βατό χωματόδρομο στην ξεχασμένη περιοχή της παραλίας των Ανωγείων. Ναι και όμως υπάρχει παραλία Ανωγείων και είναι στον Πάνω Μεραμπέλλο, σε μια απομονωμένη γωνιά της βόρειας Κρήτης λίγα μόλις χλμ από τη Μίλατο.

Το παρακάτω,είναι δανεισμένο από το έγκυρο Cretanbeaches (https://www.cretanbeaches.com). Επειδή περιγράφει πολύ εύστοχα τον τόπο το παραθέτω αυτούσιο:
"Περπατώ απάνω στις πέτρες και στους σκορπισμένους από τον αέρα ξερούς πια αγκαβάνους. Ανυδριά και αέρας δέρνουν αυτή την πιο άγονη, την πιο ξερή ίσως γωνιά ολάκερης της Κρήτης. Κάπου στην άκρη του τόπου και του κόσμου, κάπου στα πιο δικά μου μέρη τα τόσο κοντινά στην καρδιά μου. Κοιτώ ολόγυρα το ξερό Απάνω Μεραμπέλο και νοιώθω αυτό τον τόπο σαν το σπίτι μου. Κι ας είναι αφιλόξενος και έρημος, κανένας τόπος δε γέμισε πιότερο την καρδιά μου με χρώματα. Μια ανάσα μονάχα από τον Αμυγδαλόλακκο που κάποτε έσφυζε από ζωή και αμυγδαλιές. Τα πεντανόστιμα αμύγδαλα που έβγαζε δεν υπήρχαν πουθενά αλλού στον κόσμο. Μεραμπελιωτάκια τα λέγανε τότε μα τώρα δεν έχει ούτε ζωή μα ούτε και αμυγδαλιές.

Μετρώ στα δάχτυλά μου τα χρόνια που πέρασαν από την μέρα που έφυγε για τον άλλο κόσμο ο τελευταίος κάτοικος της περιοχής. Του είχα μιλήσει αρκετές φορές γιατί το ένιωθα πως θα φύγει. Και πως μαζί του θα χαθεί ένας ολάκερος κόσμος που ποτέ ξανά δεν θα γυρίσει. Και λίγο πριν φύγει μου άνοιξε την καρδιά του και μου έδειξε το μεγάλο μυστικό της περιοχής που ήτανε λέει ο τελευταίος που το ήξερε. Ένα από τα συγκλονιστικότερα θαύματα της Κρητικής φύσης, καλά κρυμμένο στην δική του αφάνεια, τα Χριστοπατήματα. Το βράχο ολόκληρο με την μεγάλη του ιστορία, το βράχο που κάθε σημάδι του είναι και άλλο πρόσωπο της ίδιας ιστορίας που αν τα βάλεις κάτω όλα μαζί έχεις την ιστορία απλωμένη μπροστά σου. Χρόνια και χρόνια μετέπειτα πήγαινα στα Χριστοπατήματα προσπαθώντας να επαναλάβω την ιστορία για να μην χαθεί από μέσα μου, να μην φύγει από τον κόσμο μέχρι την ημέρα που κι εγώ θα φύγω. Νοιώθοντας το βαρύ φορτίο αυτό της ιστορία που όταν φύγω θα φύγει κι αυτή μαζί μου. Πέτρα και λιγοστό κοκκινόχωμα. Ρουσσά το λένε οι ντόπιοι. Αρά και που μέσα από τις ρωγμές της ρουσσάς ξεπροβάλλει κανένας αγόγλωσσος να διαλαλεί το θαύμα της επιβίωσης. Θυμάμαι μια γριά, πολύ γριά. Θα έχει από καιρό φύγει που μου τον έδειχνε με το γεμάτο ρουσσόχωμα τσαπράζι της και μου έλεγε ‘’αγόγλωσσο τονε λες εσύ στο Ηράκλειο μα επαέ τονε λέμε και αυγόλοχο, τονε ψήνουμε με τα αυγά για κειονά το λόγο".

Σαλεύουν τα πόδια μου απάνω στα φύλλα τους και κοιτάζω ακόμα μια φορά τον έρημο πια οικισμό των Βοτύρηδων.. Μονάχα πέτρες.. Ερείπια που μαρτυρούν ζωή μέσα σε τούτη την ερημιά που τηνε δέρνουνε όλοι οι αέρηδες. Καμάρες και αγκωνάρια μαζί με καμαρωτά τζάκια με τις πελεκημένες σιδερόπετρες τους να δείχνουν το μεγαλείο που πέρασε. Αλώνια με έρημους σήμερα γυραλωνίτες που πια δεν μετράνε τους κύκλους του θεριστή. Όσες πέτρες και αν έκλεψαν οι περαστικοί τυχοδιώκτες από εδώ πάλι απόμειναν μερικές να δηλώνουν το δικό τους παρόν. Οι υπόλοιπες κατέληξαν να στολίζουν ξενοδοχεία και traditional taverns των παραπέρα παραλιών. Μίλατος, Σίσι, Ελούντα και πάει λέγοντας.. Κάποτε πέρασε από εδώ η ζωή. Κάποτε πιο παλιά η φλέγα της ζωής φούσκωνε και σε αυτή την ερημιά. Όχι πια. Κάποτε μονάχα, δεν ξέρω πως μα κι από εδώ επέρασαν άνθρωποι. Ολόκληρες γενιές και χαμόγελα ανθρώπων αφήσανε και δω το στίγμα τους. Κάνανε σε αυτούς τους τετράγωνους τοίχους μέσα κρυμμένοι κοπέλια μπόλικα που δε χορτάσανε ποτές το ψωμί. Κάνανε μεγάλο κάματο μα νομίζω πως στο τέλος της ημέρας αντίκρισαν την δικαίωση. Τετράγωνα χαλάσματα παντού που κάποτε έμοιαζαν σπίτια. Τοίχοι που πια γεμίσανε σκιλοκρομμύδες δίνοντας μια άλλου είδους συνέχεια στην ζωή του τόπου. Μπροστά από τα σπίτια η θάλασσα.. Δίχως παραλία με τον κοφτό εγκρεμό να σε χωρίζει από το γαλάζιο. Και λίγο πριν την μεγάλη βουτιά στο θαλασσόγκρεμο να το πηγάδι. Κάπου εκεί στην άκρη της γης υπήρχε το πηγάδι που μάζευε το πολύτιμο νερό τις λιγοστές φορές που η βροχή επισκεπτότανε αυτό τον τόπο. Φράξανε σήμερα