Le Jambon de la Semois (originele wandelingen)

Vandaag had ik wat zin in een zwaardere wandeling van de website Originele Wandelingen en deze route lost alle verwachtingen in. Geen enkele andere wandeling van Originele Wandelingen heeft zoveel hoogtemeters als deze, maar het zijn vooral de vijf kuitenbijters naar boven met hellingspercentages tot boven de vijfendertig procent die respect afdwingen.

Met een verwachte temperatuur van boven de dertig graden en een verplaatsing naar de andere kant van België moest ik dus wel erg vroeg opstaan. De wekker luidt om vijf uur en met frisse tegenzin stap ik uit mijn bed om naar Membre te rijden. Zodoende ben ik de aangekondigde onweersbuien in de namiddag voor en ook de temperatuur bevindt zich op een meer draaglijk niveau. De website Originele Wandelingen raadt aan om een parkeerplek te zoeken bij de kerk, maar daar is echt geen plaats. Ik parkeer mijn wagen daarom in de berm niet ver van de kerk en het voordeel van zo vroeg arriveren is dat ik het parkeerrijk voor mij alleen heb.

Nog voor half acht vertrek ik op wat de enige vlakke meters zijn in de eerste helft van dit parcours. Op een brug zie ik de Semois gemoedelijk kabbelen, maar dat beeld is onmiddellijk uit mijn belevingswereld verdwenen wanneer de eerste helling van de dag zich aandient na vijfhonderd meter. Bijna honderdzestig meter gaat het omhoog met hellingspercentages die variëren tussen de 25% en 35%. Het kronkelende paadje loopt tussen een heleboel bomen en dat zijn dus handige hulpmiddelen om even halt te houden of om de boomstam wat extra te knuffelen om zo naar boven te geraken. Als beloning is er een prachtig uitkijkpunt dat over de vallei van de Semois uitkijkt. Ik heb nog geen half uur gewandeld en mijn benen voelen aan alsof ik een bergetappe in de Tour de France heb afgewerkt. Heerlijk toch?

Het pad gaat daarna al even steil naar beneden, maar dat is nog het minste van mijn zorgen. De heuvelkam is hier vrij smal en soms denk ik dat ik totaal niet verder kan aangezien het pad plots ophoudt te bestaan. Eén blik op de kaart leert echter dat het pad dan links van een richel loopt en de afdaling hier verloopt toch wat technischer omdat de oneffen rotsen niet zo makkelijk te nemen zijn hier. Dit is zowat de enige sectie van deze wandeling die wat tredzekerheid vergt. Een grindweg brengt me terug naar de bewoonde wereld, al is het wel de tijdelijk bewoonde wereld. Op mijn weg kom ik enkele vakantiehuisjes tegen en ook kampeertenten vlakbij de Semois. Ook de schuren die vroeger werden gebruikt om tabak te laten drogen, zie ik hier en daar opduiken.

Na bijna vijf kilometer zou ik normaal gezien de Semois moeten doorwaden. Ik zie echter dat hier een - wellicht nieuwe - passerelle is gebouwd. Ik weet dus niet hoe lang deze brug zal blijven staan, maar op moment van schrijven (juli 2023) krijg je dus geen natte voeten op deze wandeling. Toch is het wellicht aangeraden om waterschoenen of sandalen mee te nemen, mocht deze passerelle er in de toekomst niet meer zijn. Aan de overzijde van de Semois loop ik over een geaccidenteerd oeverpad waar ik de eerste wandelaars van de dag tegenkom. Het groen in deze beekvallei tiert weelderig en dat geeft dit donkere bos toch wat extra charme.

Een kleine kilometer later is het tijd voor de tweede kuitenbijter van de dag om naar het uitkijkpunt te gaan wat de naam heeft gegeven aan deze wandeling: le Jambon de la Semois. Die heb ik eveneens twee jaar geleden gedaan bij de wandeling van "De Semois en zijbeken", maar deze keer is de beklimming minder zwaar. 't Is te zeggen, deze keer kruip ik niet op handen en voeten zoals ik dat twee jaar geleden wel heb gedaan, maar hellingspercentages halen ook nu weer vlot de dertig procent. Na hijgen en puffen beland ik bij het uitkijkpunt en dat ziet er fantastisch uit. De uitkijkpunten zijn toch steeds beloningen om naar uit te kijken (pun intended) wanneer ik zo'n steile helling neem.

De daaropvolgende afdaling verkent de vallei van Le Sautou en dit is wellicht mijn meest favoriete gedeelte van deze wandeling. De wandeling is hier op zijn wildst qua natuur en het is een plezier om langs deze beek te wandelen. Op Originele Wandelingen wordt Le Sautou omschreven als een potentiële kolkende bergrivier, maar op deze warme dag bevatte de beek amper water. Ik cirkelde zowat rond de beek, maar het is aangeraden om links van de beek (dus Le Sautou aan je rechterzijde houden) omdat het pad aan de rechterkant niet echt een pad blijkt te zijn en plots ophoudt.

Ik volg de beek totdat die in de Semois stroomt en dan is het tijd voor het betere voetenwerk op een geaccidenteerd pad dat eerst naast de Semois loopt, maar daarna steil omhoog gaat. Door de rotsachtige bodem is het wat moeilijker om te wandelen hier, maar zeker niet technisch. Een langzaam stijgend graspad komt net als geroepen om te recupereren van deze krachtinspanning. Deze wandeling heeft overigens heel erg veel graspaden, maar misschien komt dat ook omdat het zomer is en het gras zich graag laat zien op paden die er in de herfst of winter er anders kaal bijliggen. Ongeveer in de helft van de wandeling gaat het naar beneden om koers te zetten richting Bohon. Dit is een gezellig dorpje waar je iets kan drinken, maar de aangekondigde onweersbuien nopen me ertoe aan om voort te gaan.

Na Bohon volgt de derde grote helling van de dag, maar deze is wat vriendelijker voor de benen. Niet dat ik er iets van merk, want het zweet loopt gretig van mijn voorhoofd. Een groepje Nederlanders loopt voor mij uit en ik gebruik hen als te volgen voorwerp. We komen ongeveer gelijktijdig aan bij het uitkijkpunt en hier neem ik toch de eerste significante pauze van de dag want de vermoeidheid begint toch zijn tol te eisen. Water en wat extra suiker in de vorm van cola bezorgen me een nieuwe energieboost voor de rest van de wandeling. Waar de eerste helft van de wandeling bijna geen vlakke meter kent, zijn er hier wel langere paden die amper stijgen of dalen en dat maakt het wandelen in de tweede helft toch wat gemakkelijker.

Zo volg ik opnieuw een graspad en plots blijkt dat ik naar rechts moet. Er is slechts één probleem: ik zie totaal geen pad. Als ancien van Originele Wandelingen weet ik dat dit betekent dat er in het bos ergens wel één of ander pad is dat nu quasi verdwenen is. Dit wordt dus een stukje bushcraften en aangezien rechtdoor de kortste weg is, loop ik pal door bos en struiken. En warempel, even later ontwaart er zich iets dat enigszins op een pad gelijkt. Ik volg dat paadje totdat het opnieuw verdwijnt in het bruin en het groen van het bos en zo herhaal ik dit patroon. Tussen het struikgewas begeef ik me uit het bos en totaal onverwacht staat er voor mij een kleine uitkijktoren. Nou, dat zijn dus leuke verrassingen.

Inmiddels ben ik veertien kilometer ver en zie ik voornamelijk brede paden die me naar beneden piloteren. Soms zijn er enkele stenen en keien op het pad, maar over het algemeen zijn de paden hier erg vlot begaanbaar en is het een stuk makkelijker wandelen hier dan bij de eerste tien kilometers. Gedurende twee kilometer ga ik gestaag naar beneden waar ik na zestien kilometer op één van de weinige verharde wegen stuit op deze wandeling. Dit is slechts een kort stukje, want - uiteraard - gaat het opnieuw omhoog. Honderdzeventig meter maar liefst en opnieuw met een hellingspercentages tot 35%. Dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, merk ik hier, want af en toe stop ik voor een pitstop om water bij te tanken.

Een wat vreemd zicht ontvouwt er zich voor mij wanneer ik na een vijftigtal meter stijgen een gezin zie dat gewapend is met teenslippers en zomerse kledij en zich een weg naar beneden proberen te banen. Geamuseerd kijk ik twee minuten toe - om eigenlijk uit te rusten - en op die twee minuten hebben ze welgeteld nul meter voortgang geboekt. Dat wordt voor hen nog een lastige afdaling... De stijging is ook lastig, maar ik pauzeer frequent waar ik een paar tellen rust, vooraleer ik mijn weg verder zet. Na zeventien kilometer heb ik de laatste kuitenbijter van de dag overwonnen en mag ik dat vieren met een fraai labyrinth van graspaden naar beneden.

Dit zijn paden waar werkelijk niemand komt en het is hier heerlijk toeven in al dat wuivend gras. Naar het einde van de wandeling toe wordt de afdaling wat steiler en wordt het graspad ingeruild voor een kronkelend bospad. Zo avontuurlijk als bij de afdaling naar Le Sautou wordt het echter niet. Het allerlaatste stuk is een grindweg die me terug naar Membre brengt waar ik terug over de brug van de Semois stap om deze hoogtemetervreter te beëindigen. Hoewel deze wandeling volgens mijn statistieken net geen achthonderd hoogtemeters telt, zal dit in werkelijkheid volgens mij bijna duizend zijn. Op Komoot had ik 880 hoogtemeters en deze app heeft het talent om er een heel deel van af te pitsen. Waarom het aantal hoogtemeters van deze wandeling bij Wikiloc nu zo laag is, is voor mij een compleet raadsel.

Dit is geen moeilijke, maar wel een vermoeiende wandeling. Met vijf stevige kuitenbijters waar moeiteloos hellingspercentages van 35% en soms meer worden behaald, kan dit de vergelijking met een bergwandeling moeiteloos aan. De te nemen hoogtemeters bij deze hellingen zijn echter nooit meer dan 170 meter gevolgd door een afdaling waardoor er ook op regelmatige basis gerecupereerd kan worden. De enige technische sectie bevindt zich na drie kilometer waar je wat voorzichtiger moet zijn bij het afdalen van de rotsen. Er is ook een stukje bushcrafting, maar dat verliep bij mij probleemloos. Bij Originele Wandelingen staat er ook bij dat de Semois doorwaad moet worden, maar nu staat er echter een brug. Toch is het aangeraden om schoeisel mee te nemen om de Semois te doorwaden, want ik weet niet of deze passerelle een lang leven zal beschoren zijn.