Las Encebras naar Xinorlet

Wandeling vanuit Encebras naar El Xinorlet.
De wandeling start bij de Kerk in het centrum van Les Encebras. De kerk ligt aan een klein pleintje met een Bar/ restaurant.
Aan de overkant bevind zich het klooster uit 1916. Gebouwd in opdracht van Matilde Mira, echtgenote van een leraar die een school wilde hebben in het district. Vanwege het gebrek aan roepingen is de congregatie de afgelopen jaren omgebouwd tot een herberg en huis van spiritualiteit "Monte Carmelo" , die alle groepen jonge mensen of persoonlijkheden die zo gelegenheid hebben om te mediteren en te rusten.
We lopen richting de fontein, op de kruising slaan we rechtsaf. Bij de volgende kruising houden wij links aan en lopen het gravel pad op. Aan de rechterkant staan abrikozenbomen. Aan het eind nemen wij het pad dat omhoog gaat. Met geweldige uitzichten naar Monte coto en in de verte Sierra de las Pedrizas Met de top Pila de Safra.
Het smalle pad loopt naar de "Cueva de la Arena". Voor ons is dit de Robbert Kloof. Een oude mijnwerkers schacht. Herkenbaar door het zand op de bodem. In de bocht is de oude mijnwerkers keet verscholen in de rots. We lopen het pad naar beneden en slaan op de kruising linksaf.
We blijven het pad volgen tot we bij een ruïne komen. Het huis heet "Casa del Xirivell", in zijn tijd bewoond door oom Toni en zijn vrouw, tante Dolores. De man, boer van beroep, en zijn vrouw, een kleermaakster.
Links gaat de weg naar de top de "Cueva de la Arena". 731 meter hoog.
We vervolgen onze route en bereiken een kruising met een bordje met een aanwijzing naar rechts. We kunnen het pad even een kleinstukje volgen en komen bij een bron van water, nu droog, genaamd "La Balseta". Geboorte komt zeker in zijn tijd van lekken van de "Barranco de las Cuevas". Vandaag gerestaureerd het kleine vlot, We weten dat de wateren worden gebruikt in een regime Gemeente verschillende landeigenaren. We gaan tweehonderd meter verder verder en de grot van "Tío Luis" verschijnt, (tegenwoordig van Fulgentius, afstammeling van dezelfde). en als we naar rechts kijken, de berg genaamd "El Llebré", in het midden verschijnt een rand, genaamd "The Moniment"
Nu gaan we weer terug naar de kruising en vervolgen het pad. Rechts zien we een rots omringd door pijnbomen, met een scheur in het midden en wordt de "Cova del Rellotge" genoemd. Als we kijken Aan de voorkant konden we de zonnetijd waarderen. Wij begrijpen dat mensen het hebben gebruikt als een natuurlijk horloge.
Nog een paar meter en we vinden een plek van rust genaamd "The Planet". Links het pad omhoog zou ons naar de Culebrón brengen. Een paar meter van deze weg en rechtsaf zouden we de "Barranco de las Cuevas", met de nadruk op hen, de "Cueva de vella", waar het vee werd beschut en de "Grot van de botten", waarvan de naam komt omdat men menselijke resten hebben gevonden. Waarvan er wordt gezegd, dat deze misschien, waren van een strijd van die tijd, tussen carlisten en liberalen, die plaatsvond in de omgeving en wiens gewonden en stervenden naar deze plaats werden gebracht.
We volgen het pad naar rechts naar beneden en in een kleine holte ligt "El Ameraó", zo genoemd omdat het een plaats is waar de bewoners van de omgeving de esparto gingen weken om touw, vlechtwerk en reiswiegjes te maken. Inmiddels staat er geen water meer maar we kunnen het nog steeds onderscheiden, door het riet dat aangeeft dat er water moet zijn onder de oppervlakte.
Dat hier in het verleden meer water is geweest zien wij ook aan de afvoer stenen links in de berm.



Iets verder zien wij een afslag naar links. die ons naar de "Casa del Pau" leidt, ook wel "Casa del Pino" genoemd. De eerste naam komt van een put ( nu droog ) dat had zeer goed water, het was van de gemeenschap en daaruit werden ze bevoorraad en door de bewoners gebruikt.

Aan de voorzijde van het huis stond een grote dennenboom, vandaar de tweede naam van dit huis, dat in zijn tijd gedeeltelijk werd verbrand en dat we proberen te herstellen. Deze den is een symbool, omdat het op verschillende kaarten verschijnt als een markering. Deze grotwoning werd gebouwd door Tomás' weduwe tante Ramona. De kleinkinderen ( tegenwoordig gepensioneerden) wonen in Monóvar en Xinorlet (Teodoro, Julio en Ricardo Sanz).
Weer op het hoofdpad terug zien we rechts een klein pad dat leidt ons naar de grotwoning van "Tía Antividad" (plaatsnaam) van Geboorte ). Afstammelingen ervan wonen momenteel in Xinorlet en Casas del Señor (Pepe... en zussen Maria en Remedios Geweldig).
We lopen weer teug naar het hoofdpad.
Links van de weg, een gebouw bijna gesloopt, die altijd toebehoorde aan de bewaker van de berg, genaamd de "La Cova del tío Arabet", momenteel niet op de hoogte van de reden voor die naam.




Kijk je naar rechts tegenover de woning zie je een schoorsteen boven het land uitsteken. de schoorsteen van de grot van "L'oncle Roque". Deze man geboren in Monóvar, was hij ooit bewaker van de berg en met Zijn kinderen vergrootten deze grot zodat ze hem konden bewonen. Nog Zelfs kasten die in de muren werden uitgegraven, zijn bewaard gebleven. Zijn vrouw het heet Remedios.


We lopen het pad verder naar beneden. In de verte zie je El Xinorlet al liggen.

Links zie je de grot van tante Adelina (nu gerestaureerd door de nieuwe eigenaren). Bekend in zijn tijd ( ongeveer in het jaar 1.900 ), omdat het een ontmoetingsplaats is om malagueñas te dansen, Jacks. enz...



Rechts daar tegen over. . Links van een klein bosje liggen de grotten van "Tía Norverta" (toponiem van Norberta) de die getrouwd was met oom Pepe, die toegewijd was, zoals normaal was In die tijd naar de landbouw. In deze grotten wonen nog enkele van hun afstammelingen.

We lopen het pad verder en komen nu al snel in El Xinorlet aan. We slaan linksaf en via de kerk gebouwd in de jaar 1.911, lopen wij om het oude schoolgebouw.
Uit het jaar 1927, dat nu als sociaal centrum en Bar wordt gebruikt . Hier hebben we een koffie pauze.
Het dorp Xinorlet, ligt op 11 km. van Monóvar, waar het gerechtelijk onder valt.

We kunnen zeggen, dat tegen het jaar 1.650 ongeveer, er Een kleine gemeenschap verspreid in grotten en grotwoningen ontstond.
De broers Brotons vragen in het jaar 1.655 het gebruik van irrigatie water aan, vandaag bekend als een stuwmeer voor de markies van Oraní, (zijn heer feodaal).
Gemeenschap die zijn maximale pracht had in het jaar 1.910 waarin Chinorlet met 434 inwoners.
Chinorlet heeft een volkstelling nu van 192 inwoners, hoewel in het vakantieseizoen de bevolking toeneemt tot ongeveer 300 inwoners.
De meeste inwoners zijn ouder en hebben altijd geleefd van de landbouw, of kleine bedrijven zoals bakker, supermarkt, restaurant, kapperszaak ... Er zijn momenteel twee fabrieken, een van lederwaren die internationale en internationale handel levert (FERCHI S.L.), en een andere van damesschoenen die ook is gewijd aan nationale en internationale handel (UNISA).
We verlaten het dorp en lopen langs 1 van deze werkplaatsen. We komen op de route van de GR7 richting het stuwmeer onlangs gebouwd door de gemeenteraad van Monóvar. Het is gelegen op een kleine heuvel en waarvan het panoramische uitzicht we laat u genieten van de schoonheid van de vallei van "Plá del Mañá" en de bergen "Coto, Peña la Zafra, Bilaire, El Xiri, Calamote, Alto de D. Pedro.
We vervolgen het pad en zien links een steengroeve. Deze is nog in gebruik. De stenen worden in tuinen gebruikt en naast wegen voor versteviging toegepast. Bij de splitsing Monte coto gaan we rechts een klein pad op. “De garden of Eden.” Aangelegd door broers die eigenaar zijn van de grond.
Als we onze route volgen over de GR7,. Klein dan, aan de linkerkant, verschijnt de geboorte van water (nu droog) "De Canaletja", met zijn gewas.
Nog even verder en wij zijn weer terug in Encebras.







Abstracte
studie van de constructie van de drie stuwmeren die in de 18de eeuw in het stroomgebied van de Vinalopó werden gebouwd: Elche, begonnen in 1632, Petrer in 1678, en Elda aan de einde van de
eeuw. De werken, gefinancierd door de gemeenten, de irrigators en jurisdictieheren zoals de markies van Elche en de graaf van Elda, maakten het mogelijk om het geïrrigeerde landbouwareaal te vergroten.
Abstract
Studie van de constructie van de drie stuwmeren die in de 18e eeuw in het stroomgebied van de Vinalopó rivier zijn gebouwd: Elche, begonnen in 1632, Petrer in 1678, en Elda rond het einde van
de eeuw. De werken, gefinancierd door de gemeenten, de irrigators en landheren als
de markies van Elche en de graaf van Elda, maken de toename van de landbouwoppervlakte