Kuzuyayla'dan Pazarçayırı'na ( 2013 06 )

Şehirde sıcak ve nemli bir hava var, bu şartlarda dağlara kaçmak iyi bir alternatif gibi gözüküyor. Kartepe boyunca yükselmeden önce Maşukiye’de son ihtiyaçlarımızı karşılıyoruz. Bulutlar zirveye doğru yoğunlaşıyor, hatta bir ara içlerine girer gibi oluyoruz.

Kuzuyayla’da yürüyüşümüz başlıyor. Güneş var bir o kadar da serin bir rüzgar . İlk hedefimiz Altıoluk Yaylası, toprak yolu takip ediyoruz. Bu rotaya yaz aylarında ilk gelişimiz. Kışın takip ettiğimiz bozayının izinden, güzün tadına baktığımız yabani karayemişten (taflan) eser yok şu an. Gene de yolumuzu gölgeleyen kayınların altında ilerlerken, gözlerimiz kulaklarımız açık.İlk kurbanımız ise bir çift iri yaban arısı , poz vermekte de oldukça cömertler. Bıraktıkları izlerden yabanın sakinlerini tanımaya çalışıyoruz, bir tanesi bolca kiraz yediği rahatça anlaşılıyor : )

Altıoluk, yüzü güneye bakan geniş, ferah bir yayla. Pus olmayan havalarda çevresindeki Kılıçkaya gibi yükseltileri, hatta uzaklarda Uludağı bile görebiliyorsunuz. Burada hemen aşağıdaki Sultaniye’den keçi yada koyun sürülerini otlatmaya gelmiş çobanlara her zaman rastlayabilirsiniz. Ama bizi ilk önce yaylayı neredeyse mor bir halı gibi kaplayan kekiklerin coşkusu ve ona eşlik eden rüzgar karşılıyor. Kekikler öyle bir coşkuyla öbek öbek açmışlarki çok geçmeden davetlerine icap ediyoruz. Önümüzdeki aylarda sofralarımız onların tadıyla şenlendikçe bugünü hatırlayacağız.

Orman sınırından patikaya girip Altıoluk Yaylasını geride bırakıyoruz. Genç bir kayın ormanın içinde ilerleyen patikadayız. Daha önce kullanmayan birisi için bitki örtüsünün sarıp sarmaladığı bu yolu takip etmek oldukça zor olabilir. Arada asırlık meşelerin, alımlı göknarların yanından geçiyoruz. Nihayetin Karaoluk Yaylasına ulaşıyor patika. Öğle yemeğimizi burada yiyeceğiz, artık kullanılmayan eski bir yayla evinin kenarında, buz gibi akan bir çeşmenin başında.

Ama daha çantalarımızı sırtımızdan indirirken yaşlı ama dalları yükünün altında eğilmiş bir kiraz ağacı dikkatimizi çekiyor. Bu mevsimde hala diri ve dolu olmasının sebebi, bulunduğu yükseklik ve belki de biraz yabani olmasından. Meyveleri ne vişne kadar ekşi ne de kiraz kadar tatlı. Üstelik kırık dökük dalları bizden önce kocaoğlanın sık sık ziyaret ettiğini gösteriyor. Neredeyse közleyeceğimiz sucukları unutup bu nefis tada teslim oluyoruz.

Karnımız doyup, dinlenip tekrar yola çıkmaya hazır hale geldiğimizde saat artık üçü geçiyor. Pazarçayırı’na doğru alçalarak uzanan yolu takip ediyoruz. Gördüğümüz en belirgin izler gene kocaoğlana ait. Yol kenarında sırtını kaşıdığı bir göknar ağacına yapışan kahverengi, iri kılları, ne kadar yediğini rahatlıkla anladığımız bir öbek erik çekirdeği ve bu çekirdeklerin kaynağı olan ağacın perişan hali gözlemleyebildiğimiz emareler…

Nihayetinde Pazarçayırın’dayız. Burada KİDOSK (Kartepe İzcilik ve Doğa Sporları Kulübü) tesislerin de izci arkadaşlarımız ağırlıyor bizi, demli çaylarından içiyor, son bir yorgunluk atıyor, başkanları Ömer Bahadır Özyılmaz’ın şahsında gösterdikleri misafirperverlik için hepsine teşekkür ediyoruz.

Tahminlerde adı geçen sağanak geçişlerine yakalanmamış ve sıcak bir ekibin verdiği keyifle dönüş yolundayız. Alternatif parkurlar vadeden bu bölgeye en kısa zamanda tekrar geleceğiz...