Kleine paadjes en grote bossen aan de Maas (originele wandelingen)

Het is moeilijk te geloven, maar voor mij is het alweer een half jaar geleden dat ik een wandeling van Originele Wandelingen heb gedaan. Nochtans is dit mijn eerste bron in het zoeken naar wandelvertier, maar het slechte weer en enkele reizen hebben me naar andere oorden gebracht. Om er rustig in te komen, heb ik een wandeling geselecteerd van slechts twee blokjes in de buurt van Namen.

De titel van deze wandeling vind ik ongelukkig gekozen, want hieruit zou je afleiden dat de wandeling Belgiës oudste rivier opzoekt. Hoewel het traject langs enkele beekjes gaat, schittert de Maas in afwezigheid. Parkeren in kleine Waalse dorpjes is altijd een avontuur op zich en ook nu is het weer opletten geblazen. De website van Originele Wandelingen raadt aan om te parkeren bij de kerk van Dave, maar in de nauwe straatjes van het centrum heb ik een parkeerplaats kunnen ontdekken die mijn route een klein beetje inkort.

Een kleine tunnel onder de spoorlijn en de drukke N947 brengt me naar een aanlooproute die zowel fungeert als begin- en eindtraject. Via een klein paadje dat loopt naast een beek trek ik richting het bos waar het gestaag omhoog gaat. Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat hoogtemeters heb gedaan en mijn kuitspieren attenderen me hierop. Met stramme spieren ga ik op een modderachtig pad naar boven. De grootste uitdaging is niet de hoogte, maar wel de aanwezige modder en het bruine goedje is in overvloed aanwezig op deze weg. De vele modder en plassen op de brede paden verraden dat landbouwvoertuigen hier volop komen.

Het mooiste en eveneens meest uitdagende stuk van de wandeling breekt aan na ruim 3,5 kilometer wanneer het soms steil naar beneden gaat. Hoewel het vandaag niet regent, maakt de combinatie van modder, hellingsgraad en stenen bodem de daling toch niet helemaal zonder gevaar. Soms is het even goed opletten om glibberige stenen te vermijden, maar ik kom zonder kleerscheuren naar beneden. Wie van een stevigere uitdaging houdt, kan de route in omgekeerde richting doen zodat deze afdaling een beklimming wordt. Ik ben alleszins blij dat ik hier niet moet klimmen.

Rond kilometer 4,5 gaat het in de omgekeerde richting: zo scherp de afdaling was ervoor, zo steil gaat het omhoog nu. De zweetparels op mijn voorhoofd signaleren dat het even tijd is voor een pauze om even te eten en te drinken. Met mijn nieuw gevonden energie gaat de beklimming alvast een stuk vlotter. De passage naar Lustin brengt me via verharde wegen voorbij twee kapelletjes om na kilometer 6,5 rechts af te slaan bij een graspad dat bezaaid is met modder. De modder in het midden neemt steeds grotere proporties aan en de geërodeerde berm aan de linkerzijde is op een bepaald moment nog slechts enkele tientallen centimeters breed. Wanneer ik dan plots wegschuif van de berm was het vastnemen van de prikkeldraad om niet te vallen wellicht niet mijn meest lumineuze idee die dag...

Via een verharde, maar erg kalme weg beland ik opnieuw in de bossen en op deze wandeling maak ik voornamelijk gebruik van brede bospaden. Hier zie ik ook de meeste wandelaars en ik heb de indruk dat dit toch een geliefd gebied is voor wandelaars en joggers. Net voor kilometer tien zie ik de welgekende roodwitte markeringen van de GR-routes, maar ik moet echter links afslaan op een klein bospaadje waar het vrij steil naar boven gaat. Het is één van de weinige bospaadjes op deze wandeling en dat is jammer. De knusse paadjes door het bos zijn toch een stuk leuker om te wandelen dan de grote dreven waar ook (landbouw)voertuigen op rijden.

Met behulp van een veldweg beland ik bij de begraafplaats van het gehucht Saint-Bernard en gaat het via verharde wegen verder. Voor een wandeling van Originele Wandelingen kent deze route toch wel opvallend veel verharde wegen. Het zijn over het algemeen erg kalme wegen, maar een zuivere natuurwandeling kan je dit traject toch niet noemen. Rond kilometer twaalf dreig ik een kleine veldweg te missen, maar ik let juist genoeg op om de grasweg niet te midden. Ook dit pad grossiert opnieuw in de modder. Even later stap ik opnieuw door bos om daarna via een graspad af te dalen.

Enkele doorsteekpaadjes brengen met naar Dave waar ik opnieuw opmerkelijk veel verhard wegdek aantref. Ook hier is het soms opletten om op tijd de juiste afslag te nemen. Bij het naderen van het einde is er nog een kleine beekvallei, maar voor ik hier geraak moet ik enkele erg modderachtige stukken bedwingen en zelfs houten planken brengen op deze punten weinig soelaas. De schoenen moeten dus even modderworstelen, maar gelukkig duurt dit niet lang. In de laatste kilometer beland ik terug op de aanlooproute die ik bij het begin van de wandeling al eerder deed. Na achttien kilometer en bijna vijfhonderd hoogtemeters zit mijn eerste Waalse wandeling van het jaar erop.

Deze wandeling is een eerder zwak exemplaar van de site Originele Wandelingen en dat zegt meer over de kwaliteit van de andere wandelingen dan deze wandeling zelf. Het traject kent een heleboel leuke stukken zoals de spectaculaire afdaling na 3,5 kilometer, de mooie doorsteekpaden en de rust in de grote bossen. Toch mist deze wandeling enkele blikvangers en kent het te veel meters op verhard wegdek om het te bestempelen als natuurwandeling. Ondanks de wat negatievere punten is dit een wandeling die veel wandelingen in Vlaanderen moeiteloos klopt.