Kıblekaya'dan Kızkalesi'ne ( 2018 12 )

Yaşadığımız şehirde biz şimdilik sadece soğuğunu hissetsek de kış geleli çok oldu dağlara. Bu soğuk ama güzel mevsimin beyazıyla süslü şimdi tüm ağaçlar patikalar.

Sultaniye Köyü’nün son evlerini geride bırakarak başlıyoruz biz de yürüyüşe. Önümüzde devasa kayın, göknar ve meşelerin içinden geçen kadim bir patika var. Üstelik uzunca bir süre önümüz sıra giden yaban domuzu izleri bu eski patikayı sadece bizim kullanmadığımızı gösteriyor. Tüm gün hiçbir izine rastlamadığımız kocaoğlan ise çoktan uzun bir uykuya yatmış olmalı.

Rahat bir tempoda, güle oynaya yol alan oldukça neşeli bir grubuz bugün. Parkurun rahatlığı da buna ilave olunca küçük ırmaklar, zaman zaman onlara eşik eden Büyük baştankara gibi orman kuşları ve erkenci davranıp açarak sürpriz yaban birkaç kardelen gibi güzelliklerin eşliğinde keyifle yol alıyor insan.

Kızkalesi’nin eşiğine varıp, onun en üst noktasına ulaşan patikayı sırt hattı boyunca dikkatlice takip ederek günü taçlandırıyoruz nihayetinde. İlerledikçe doğuda, içinden Karpuz Dere’nin geçtiği ve Sultaniye’ye doğru uzanan tüm vadi ayağımızın altına seriliyor. Batıda ise İnönü Yaylası’ndan doğup derin bir vadi oyarak uzanan Müflis Dere var görüş alanımızda. Ve sırtın en ucuna ulaştığımızda , yüzlerce metre aşağıda, her iki derenin birleşerek Serindere adını aldığı nokta ve kuzeybatıya doğru uzanan görkemli bir vadi var göz alabildiğine.

Tatlı bir yorgunluk ve hafif hafif çiseleyen yağmur eşliğinde tutuyoruz dönüş yolunu. Birazdan bizi Karpuzdere’nin diğer yakasına atacak küçük köprüyü geçip aracımızla buluşacak, yürüyüşü bitirip mola vereceğimiz noktada sıcak birer çay ile dudaklarımızı bayram ettireceğiz. Sonrasında bizi biraz daha ısıtacak küçük bir ateş ve belki de çoktan hak ettiğimiz, artık iyice acıkan bedenimizi doyuracak yemek hazırlıkları olacak sırada.