Kıblekaya'dan Kızkalesi'ne ( 2016 04 )

Güneşli bir bahar günü dağlardayız gene. Yeşilin taze tonları sarmış dört bir yanı. Biraz sonra Sultaniye Köyü’nün son evlerini geride bırakacağız. Başladığımız yer ise içinden Karpuzdere’nin aktığı vadiyi yukarıdan gören güzel bir nokta. Taflan çiçeklerinin içimize işleyen hoş kokuları arasında ilerlemeye başlıyoruz biz de. İzlediğimiz patika asırlık kayın ağaçları ve yeni yeni açmaya başlamış Mor orman gülleri arasında kıvrılıyor. Kelebekleri yakından tanıyan arkadaşlarımızın uyarısıyla Kafkas Fistosu isimli nadir bir türü görmenin heyecanını yaşıyoruz daha başlangıçta.

Kıblekaya’nın hemen altında geçiyor yolumuz. Hemen yanı başından geçen derenin açtığı derin ve küçük vadi ise tüm yabanıllığı ile insanı başka bir zaman için kendine çağırıyor. Parkurun yarısından sonra yıllardır kullanılmayan yolun artık düzeltildiğini farkediyoruz. Kısa bir süre sonra karşılaştığımız orman işçileri ise kafamızdaki soru işaretlerini gideriyor. Ormanda yapılan kesim çalışmalarının getirdiği ihtiyaç bölgenin ıssızlığına son vermiş gözüküyor.

Kızkalesi’ne çıkmadan önce yolun kenarında soluklanıyoruz, yaklaşık on dakika süren bir dik bir yokuş var çünkü. Orkidelerin arasından çıkılan bu yol sizi tüm vadiyi en iyi görebileceğiniz bir yüksekliğe çıkarıyor. Neredeyse aşağıda, vadinin tabanında , İnönü Yaylasından gelen Müflis Dere ile , Sultaniye’den gelen Karpuzdere’nin kucaklaştığını duyabiliyorsunuz. İkisi birden Serindere adını alarak coşkuyla akmaya devam ediyor.

Pazarçayırı ise günün tüm yorgunluğunu atmak için isabetli bir seçimdi hepimiz için. Ateşimiz yanıp köftelerimiz kızarana kadar kimimiz yemyeşil çimlere uzanıp uyumayı seçti, kimimiz ayakkabılarını çıkarıp yalınayak dolaşmayı, kimimiz ise papatyalarla kucaklaşmayı. Doğanın verdiği huzur ve mutlulukla…