Kıblekaya'dan Kızkalesi'ne ( 2014 03 )

Gökyüzü gri bulutlarla kaplı ve yağmur ufak ufak atıştırıyor. Bu yaban parkuru kalabalık bir ekip olarak ilk kez yürüyoruz. Derin bir dere yatağını geçen adımlarımız dik bir yamacı kesen patika boyunca ilerliyor. Anıtsal boyutta ulu bir meşe ağacının yanından geçiyor hatta onu kollarımızla sarıyoruz.

Yaklaşık 700 m yükseklikteyiz. Doğa burada yeni yeni uyanıyor. Asırlık kayın ağaçları izin verdiği ölçüde ormanı kaplayan mor ormangülleri, mayıs ayında patlayacak çiçeklerinin ilk sürgünlerini vermiş ama. Tüm patikayı kaplayan ve yaz boyu geçit vermeyecek olan böğürtlenler ise daha başını kaldıramamış geçen kıştan. Biraz üstümüzde hala kar var, birkaç yerde ayaklarımızın altına dahi ulaşıyor.

Zaman zaman yabanın kendi kurallarını taviz vermeden nasıl işlettiğine tanık oluyoruz. Yolumuzun üstünde, içinde yeni hayatlar vadeden kurbağa yumurtaları ile dolu su birikintisi ve hemen kenarında muhtemelen önceki akşam burayı ziyaret eden çakal ya da sansar gibi bir orman sakininin onların anne ve babaları ile kendine çektiği bir ziyafetten arta kalanlar bunun en önemli kanıtı.

Daha çok ispinozlar eşlik ediyor sohbetimize, biraz da küçük derelerin şırıltısı. Sırada arkadaşımız Ömer’in 5-6 hafta kadar önce kurduğu fotokapanın kontrolü var. Bizden önce hangi canlılar tarafından ziyaret edildiğine bakıyoruz merakla. Başrolde küçük bir sansar var, çakal, tilki ve yaban domuzu diğer yaban ziyaretçileri. Patikadan geçen çoban, keçiler ve köpekleri de takılmış kameraya.

Öğlen molasıyla beraber karadeniz de ki adıyla duman kaplıyor her yanı. Büyük bir ateş yakıp ısınıyoruz ilk sonra da semaverde demlediğimiz sıcacık çayları yudumluyoruz. Acıkan karınlarımızın yardımına ise sucuk ekmekler yetişiyor. Yemekten sonra kalan yolu şiddetini hafifçe arttıran yağmurun altında tamamlayıp arabaya ulaşıyoruz. Suadiye de küçük bir mola daha vereceğiz. Ortak kanı bu güzel parkurun yılın farklı zamanlarında tekrar ziyaret edilmesi gerektiği, belki de yağmur olmadan :)