Keshār-e Soflá - Sūleqān

روستای کشار کن یکی از روستاهای سرسبز و باصفای اطراف تهران است .دره کشار کن دره ای طولانی و پر کشش بالا و پایین در کیلومتر ۱۰ جاده کن-سولقان قرار دارد .سراسر دره توسط درختان خودرو و کاشته احاطه شده ودارای محیط های مناسب برای گشت و گذار در کنار رودخانه ای کوچک است. از اول ده سولقان، ۱۰۰متر که جلوتر بروی، یک بریدگی به چشم می‌خورد که چندان به جاده شبیه نیست اما با کمی پرس‌وجو متوجه می‌شوی که جاده «کشار» از همین‌جا شروع می‌شود.تا دوراهی کشار، نزدیک به ۲کیلومتر راه است. از اینجاست که یک مسیر برای کشار پایین جدا می‌شود و به اعماق دره می‌رود و یکی هم مسیر صاف جاده است که به کشار بالا می‌خورد. اگر کمی گوش‌هایت را تیز کنی، از اعماق دره، صدای جریان آب را می‌شنوی. باد لای کوه می‌پیچد و امانت را می‌برد اما عیبی ندارد.همه چیز جریان طبیعی خودش را دارد و بادی که اکسیژن خالص است، ریه‌هایت را زنده خواهد کرد. قرار است به کشار بالا بروی. پس راهت را – بدون اینکه کج کنی – ادامه می‌دهی.
یادت باشد که گیلاس‌های تک‌دانه کشار خیلی معروف‌اند. همین‌طور هلوهای هسته‌ جدایش. کشاورزانش هم خیلی به خاک و زمین و ملک‌شان متعصب‌اند؛ پس باید از هرگونه دست‌درازی به میوه‌ها خودداری کنی. آدم‌های زودرنجی هم هستند چون مثل خیلی از روستاییان این مملکت، طبیعت به آنها هم خیلی سخت گرفته. فکرش را بکن؛ تراشیدن کوه و ساختن سنگ‌چین و جابه‌جایی خاک و آخر سر مراقبت از درختان میوه، مرد می‌خواهد؛ مردی که بتواند طاقت ازبین‌رفتن محصولاتش را هم داشته باشد؛ سرما، گرما، کم‌آبی… همه اینها در به‌ بارنشستن محصول موثرند.
کوه‌های کشار پر است از سبزی‌های کوهی و والک و ریواس و…به هر حال، مسیر پیچ‌دار جاده کشار بالا را که طی کردی، هنوز وارد ده نشده جاده، باریک و خاکی می‌شود و چند ساختمان چندطبقه نیمه‌ساخته را روبه‌رویت می‌بینی. اهالی به این محل می‌گویند «شهرک».
جلوتر که بروی، باز هم به یک دوراهی می‌رسی. از اینجا به بعد، دوباره آسفالته می‌شود. راه تو سمت چپ جاده است؛ یعنی جایی که وارد خود ده می‌شود و از آنجا می‌توان به باغ‌هایش هم دسترسی پیدا کرد.