Het woud van Anlier (originele wandelingen)

Op de grens van de geologische gebieden van de Ardennen en de Gaume ligt het woud van Anlier dat goed is voor maar liefst zevenduizend hectare bos. In deze uithoek van België bevindt zich een eenzame wandeling van de website Originele Wandelingen en na mijn wandeling begrijp ik niet goed waarom. Dit prachtige gebied leent er zich namelijk toe om meerdere avontuurlijke wandelingen uit te stippelen.

Deze wandeling heb ik van de website van Originele Wandelingen - net zoals bijna al mijn andere wandelingen - geplukt en het is aangeraden om dit ook te doen als je deze wandeling wil volgen. Er is namelijk weinig parkeergelegenheid in dit - naar Belgische begrippen - uitgestrekte woud, behalve een plek waar de wandeling start. Ik heb de GPX-coördinaten geïmporteerd in de app van Wikiloc en vervolgens de functie gebruikt om te navigeren naar de startplek. Google Maps leidde me vervolgens naar de juiste startplek en dat verliep eigenlijk verrassend vlot. Het parkeerterrein is dus niet erg groot en bij mijn aankomst rond kwart voor tien stond het al aardig vol.

De wandeling begint en eindigt met hetzelfde stuk dat ruim een kilometer lang is. In het begin bevindt dit pad zich in slechte staat en ik vreesde al het ergste voor de rest van de wandeling. Gelukkig was dit een incidenteel gegeven. Na deze kilometer gaat het naar links over een brede aardeweg. Dit deed me denken aan mijn trekking van de Westweg door het Zwarte Woud afgelopen zomer en dat is helaas geen compliment. Daar viel vooral het monotone karakter van het naaldbos, houtkap en de brede wegen op en dat is hier ook het geval.

Deze wandeling kondigde zich aan als een desolate bedoening, of dat was althans wat ik las op de website van Originele Wandelingen. De eerste vijf kilometer was dat bij mij allerminst het geval. Eerst kwam ik een groepje Vlaamse wandelaars tegen en wat later een houthakker met zijn favoriete speeltje: een kettingzaag. Bij het kruisen van een weg ontdekte ik lokaal racetalent wanneer een Hamilton-wannabe met een driecijferige snelheid over de weg vliegt.

Na zo'n 5,5 kilometer worden de brede wegen verlaten en gaat het via een klein graspad eerst naar boven en daarna naar beneden. De uitzichten beginnen te wijzigen en er is meer variëteit in het wandelaarsdieet te bespeuren. Er duiken loofbomen op, naaldbomen met dichte begroeiing die amper zonlicht toelaat, maar ook open landschappen met graslanden en af en toe een vergezicht over de streek. Bij het oversteken van een verharde weg gaat het naar beneden en bij dit pad kleeft er al wat meer slijk aan de schoenen. Na de hevige regenval van de afgelopen weken had ik schrik voor modderpoelen, maar dat viel op deze route vrij goed mee.

Wel is het zo dat er regelmatig een beekje moet worden overgestapt en bij de ene verloopt dat al wat gemakkelijker dan bij de andere. Na 9,3 kilometer is het toch even balanceren want de beek is hier vrij breed en maakt juist een bocht in het pad dat ik volg. Er rest me niks anders op dan de beek te kruisen met enkele strategisch geplaatste voetstappen. In totaal schat ik dat er toch wel een tiental beken overgestoken moeten worden op dit traject. De meeste zijn vrij gemakkelijk, maar één of twee exemplaren kunnen wel eens (half) natte voeten opleveren.

Het meest uitdagende stuk van de route breekt aan na zo'n tien kilometer stappen wanneer ik een beekje volg door het bos. Volgens de routebeschrijving is hier een gedegenereerd pad te vinden, maar dat is zoeken zoals een speld in een hooiberg. Eerst volg ik de beek rechts, maar na een stukje bushcrafting stap ik over de beek en bevind ik me aan de linkerkant van de beek. Ik weet niet of je hier over een pad kan spreken, maar ik stap door een bedding en wanneer die te nat is, zoek ik een beetje hoger in het bos een begaanbare route. Het gaat hier langzaam honderd meter naar omhoog, maar de grootste inspanning wordt toch wel verzorgd door de modderige ondergrond die een vaste tredzekerheid moeilijk maakt. Een klein beetje ploeterwerk, maar na de eerste ietwat saaie kilometers is dit zeker en vast welkom.

Vanaf kilometer twaalf loopt de wandeling gelijk met een stuk van de GR151 en dit is misschien wel het mooiste gedeelte van de wandeling. Er bevinden zich hier talrijke beken en plassen in deze beekvallei met de mooiste landschappen van de hele dag. De route is hier aangeduid met de gekende rood-witte kleuren voor GR-routes, maar soms is het toch nog even zoeken. Bij het oversteken van een beek ben ik even verkeerd gegaan en moest ik rechtsomkeert maken om terug op het juiste pad te komen. Op dit stuk laat het desolate karakter van het woud zich wel tonen en kom ik amper wandelaars tegen.

Door de afdaling gaat het vlot naar beneden, al is het soms uitkijken bij het oversteken van de diverse beekjes. Met ongeveer 250 hoogtemeters is deze wandeling totaal niet inspannend, hoewel de stijging na tien kilometer wat zweetwerk vergt door de aanwezige modder. De fraaie landschappen stapelen zich op naar het einde van de wandeling toe en zelfs na negentien kilometer smaakt deze wandeling naar meer.

De eerste kilometers zijn wat saai door de brede wegen, maar na vijf kilometer fleurt deze wandeling helemaal op met prachtige flora en fauna. De klim na tien kilometer vergt de meeste arbeid van de dag, maar als beloning wacht er een knap gedeelte door een beekvallei waar je over ettelijke beken stapt. Een leuke wandeling om te doen dus.