Het Maquis van Saint-Marcoult (originele wandelingen)

Ik had al enkele plannen gekoesterd, maar vandaag heb ik er effectief werk van gemaakt: de wandelinvasie in Henegouwen. Net over de taalgrens bevindt zich Saint-Marcoult dat zich in het verlengde van de Vlaamse Ardennen bevindt. Deze regio was in WOII bekend voor z'n verzetsstrijders - de zogenaamde maquis - die in de aanpalende bossen kostbare ladingen oppikten van vliegtuigjes die deze goederen dropten. Tachtig jaar later is het een mooi decor om te wandelen, hoewel er toch enkele nadelen zijn.

Saint-Marcoult is echt wel een klein dorpje en straten die naam amper waardig brengen me naar de kapel van Saint-Marcoult dat fungeert als startpunt van deze wandeling. Hier kan je ook een tentoonstelling van de maquis bekijken, maar die is tegenwoordig helaas gesloten. De eerste kilometers gaan over voornamelijk verhard wegdek, maar wel door de bossen. Deze loofbossen zien er prachtig uit en het is dus geen toeval dat hier joggers, wandelaars en mountainbikers elkaar terugvinden. Na ruim drie kilometer gaat het over een modderig bospad, maar Madame Soleil had zon voorspeld en het meeste van deze smurrie is gelukkig al opgedroogd. Toch is het klein bier voor wat er daarna komt.

Het Sentier du Bois de Ligne wordt door Gert Sonck omschreven als een magnifiek bospad, maar activiteiten van zware voertuigen voor de houtkap heeft dit pad - op z'n mooi Vlaams gezegd - in frut van één gereden. Tractorsporen hebben op sommige plekken geen spaander heel gelaten van dit pad en dan is het moeilijk de charme te ontdekken van een zwaar gehavend pad. Door de recente droge periode valt het nu nog mee, maar ik kan me inbeelden dat dit in de winter een modderfestijn van de bovenste plank is. Dat deze wandeling omschreven wordt als bijzonder modderachtig op sommige plekken door de site Originele wandelingen berust dus allicht niet op toeval. Bovendien wordt dit pad door de vreemde samenstelling van de route twee keer bezocht.

Na ruim zes kilometer wordt het bos van Sily verlaten voor eerst een residentiële woonwijk en later een passage langs velden en akkers. Vooral bij de akker kan het op sommige momenten glibberig zijn. De wandeling behaalt een dieptepunt bij kilometer acht in de buurt van Graty. Na de kerk gaat het een klein stukje door bos, maar de volgende anderhalve kilometer gaat langs verharde wegen door het dorp. Bij een onooglijk veldweggetje gaat het opnieuw richting bos: deze keer naar het bos van Edingen.

Samen met het bos bij het begin is dit de mooiste passage van de wandeling. Majestueuze bomen sieren het bos, terwijl er in de kleine vallei een beekje kabbelt. De overdosis aan modder neem ik er met veel plezier bij. Helaas gaat de volgende anderhalve kilometer opnieuw over verhard wegdek, deze keer in landbouwgebied. Eens terug in het bos weet de route opnieuw te boeien. Met name het stukje na de kapel kan ik wel smaken omwille van het mooie boslandschap. Na ruim vijftien kilometer beland ik opnieuw bij het Sentier du Bois de Ligne en 3,5 kilometer die nu volgt is eigenlijk één grote herhalingsoefening tot op het einde.

Een wandeling die op regelmatige tijdstip de goede momenten afwisselt met de slechte. Zo kan je deze route misschien nog het best verwoorden. Het decor van de bossen van Sily en Edingen is prachtig, maar sommige paadjes zijn getransformeerd tot tractorsporen voor de houtkapindustrie. De onverwacht vele meters op verhard wegdek in het midden van de wandeling doet deze route ook geen goed. Ik denk dat Gert Sonck het allerbeste uit deze regio heeft gehaald, maar soms moet je je afvragen of je echt zo lang wil rijden om een bepaalde regio te bezoeken. Bij Saint-Marcoult zou ik toch heel hard moeten nadenken.