Het land van de bevers (originele wandelingen)

In de prachtige omgeving van Wibrin werden er rond de millenniumwisseling een aantal bevers uitgezet in een aantal waterlopen. Deze knaagdieren gedijen hier erg goed en hebben van dit gebied hun nieuwe thuis gemaakt. Dit resulteert in een aantal beverdammen die je passeert op deze wandeling dat een erg geaccidenteerd parcours kent. Hoewel deze wandeling niet zwaar is, is ze wel lastig. Met name het stuk langs de Ruisseau du Pré Lefèbre brengt je langs een ongerept, maar ook moeilijk toegankelijk stukje België.

Wibrin is een deelgemeente van het toeristische Houffalize en dat is te merken. Er wordt hier opvallend veel Nederlands gepraat en vakantiehuisjes zijn her en der verspreid. De wandeling begint aan de kerk van Wibrin, maar parkeergelegenheid moet je hier niet zoeken. Ik parkeerde mijn wagen iets verder bij een café en begon daar aan deze beverbeekwandeling. De eerste kilometer verloopt over verhard wegdek en het enige noemenswaardige wat ik op mijn pad tegenkom is de kapel van Notre Dame de Lourdes. Na twee kilometer gaat het door een bos waar het eerst langzaam, maar daarna steil naar beneden gaat.

In het bos loopt de wandeling door een plaatselijk plateau, maar soms moet er ook een beetje geklommen of gedaald worden langs rotsen. De hoogteverschillen zijn niet groot en dus nog best te doen. Wel zijn de bospaadjes aan de kleine kant en is het soms goed opletten dat je geen verkeerde beweging maakt. De randen gaan namelijk wel erg snel naar beneden. Na 3,7 kilometer gaat het behoorlijk steil naar beneden en kan je kiezen uit verscheidene paden om naar beneden gaan. Ik selecteer meestal een pad waar een rots, boom of struik mij wat houvast kan aanbieden om de versnelling naar beneden te reduceren.

Eenmaal beneden wacht er een pittoresk beeld van de samenvloeiing van de Eau de Martin Moulin en Ruisseau du Fond de Minée. Hier blijf ik links van de Eau de Martin Moulin en volg ik een geaccidenteerd parcours langs de oever van deze beek. Deze wandelroute is ook aangeduid met een blauw vierkantje en na wat wandelen vind je een brug. 't Is te zeggen, een constructie die bestaat uit een ijzeren balk en een touw dat je kan vastgrijpen. Beter dan niks uiteraard, maar eigenwijs als ik ben vervolg ik mijn weg en beland ik bij de beek die ik hoe dan ook toch moet oversteken. Dit doe ik al wadend, maar de stenen zijn hier echt wel spekglad en een uitschuiver is (heel) snel gemaakt. De geïmproviseerde brug over de Eau de Martin Moulin stelt niet veel voor, maar is naar mijn bescheiden mening nog altijd een beter alternatief dan te waden door deze beek.

Iets later beland ik in het dorpje Achouffe waar het bijna gelijknamige bier van Lachouffe wordt gebrouwen. Hier zie je de brouwerij, maar ook een aantal visvijvers die overspannen zijn met netten. De route langs de Eau de Martin Moulin wordt hernomen en opnieuw gaat het hier over een geaccidenteerd parcours, maar deze keer in een hogere gradatie. Erg vind ik dat allerminst, want hier krijg ik uitgebreid de kans om (verlaten) beverdammen te bekijken. Het is frappant hoe efficiënt deze beverdammen zijn, want het water van de beek staat quasi stil voor deze dammen en het levert bovendien ook eens fraaie beelden op. Zelfs in de allerdroogste mei ooit kan het hier drassig zijn. Dit is dus met andere woorden geen wandeling die je wil doen in een regenachtige periode.

Na acht kilometer ben ik beland bij de voormalige watermolen van Wilogne dat tegenwoordig een privéwoning is. Vlak hierna krijg ik de zwaarste klim van de dag voorgeschoteld en gaat het ongeveer zestig meter omhoog in het Bois de Martin Moulin. De hellingsgraad is toch lastiger dan ik dacht en soms gebruik ik handen én voeten om boven te geraken. De beloning is een passage over een plateau waar ik een mooi overzicht heb van de omgeving. Het echte werk begint echter daarna wanneer ik de overgroeide paden van de Ruisseau de Pré Lefèbre volg.

Op mijn diverse wandelingen ben ik al een aantal overwoekerde paden tegengekomen, maar de passage langs de Ruisseau du Pré Lefèbre is toch wel het koninginnenstuk van overwoekering en kan je op sommige momenten zelfs bezwaarlijk een pad noemen. Zoals de Tourmalet een col buiten categorie is in Tour de France, is de passage langs de Ruisseau du Pré Lefèbre een overwoekerd pad buiten categorie. Het gaat op en neer, naar links en rechts, over rotsen met kleine klimpartijen, soms gevaarlijke gaten langs de oever en occasioneel zelfs punten waarvan ik denk dat het helemaal niet meer mogelijk is om verder te komen. Er is altijd wel een uitweg, maar aandachtig zijn, is bij deze passage een absolute vereiste.

Het meest avontuurlijke stuk van deze wandeling is na deze ploetertocht door het groen achter de rug en het resterende deel van het traject loopt langs brede en goed begaanbare paden. Er is een klein stukje groen langs een wei, maar de resterende kilometers gaan grotendeels door bos. Houtkap is hier een kleine industrie geworden en het is markant hoeveel gevelde bomen er aan de kant liggen. Op het einde van de wandeling wacht het dorpje Wibrin, maar voor het zover is, wacht er opnieuw een kleine odyssee door een stukje bos, maar gelukkig is dit klein bier vergeleken met de passage langs de Ruisseau du Pré Lefèbre. De laatste kilometers voelen wat monotoner aan dan het begin van de wandeling aangezien het gedeelte langs de bos (te) veel van hetzelfde is.

Dat er nog steeds veel natuurpracht aanwezig is in de Ardennen kan je op deze wandeling vaststellen. Persoonlijk vind ik passages langs rivieren en beken het mooiste gedeelte van een wandeling, dus kon mijn pret niet op bij deze wandeling waar je al dit moois in overvloed ziet. Het traject langs de Ruisseau du Pré Lefèbre vergt veel ploeterwerk en is ook niet zonder risico. Anderzijds krijg je de ongerepte Ardennen hier op zijn mooist te zien wanneer de natuur in bloei is. De slotkilometers zijn helaas wat saaier, maar bieden je wel de kans om na te genieten van de eerste intensieve helft van deze wandeling.