Het fraaie grensgebied rondom de Sint-Pietersberg

Kerk van Sint-Pieter boven

De kerk van Sint-Pieter boven, officieel Kerk van de Allerheiligste Verlosser en H. Petrus, ook wel Sint Pieter op de Berg genoemd, is een rooms-katholieke kerk gebouwd in 1875 in neogotische stijl, gelegen in de Maastrichtse wijk Sint Pieter. De kerk wordt gebruikt door de parochie Sint-Pieter, net als de kerk Sint-Pieter beneden. De kerk Sint-Pieter boven is een rijksmonument. Op ongeveer 225 meter naar het zuiden staat de Lourdesgrot Sint Pieter. De parochie Sint-Pieter had tot 1748 een kerk in het Maasdal, min of meer waar tegenwoordig de Sint-Lambertuskapel staat. Deze kerk, die waarschijnlijk oorspronkelijk uit de 12e of 13e eeuw stamde, belemmerde het schootsveld van de vesting Maastricht, waardoor bij (dreigende) belegeringen de kerk steeds weer moest worden afgebroken en herbouwd.[1] In 1748 gebeurde dit voor de laatste keer. Pastoor Ridderbeekx besloot vervolgens een kerk op veilige afstand van de vesting Maastricht te bouwen en wel op de oostelijke helling van de Sint-Pietersberg.[2] In 1872 besloot men een nieuwe kerk te bouwen, aangezien de kerk te klein en te bouwvallig was geworden. De nieuwe kerk verrees naast de oude, die in 1897 werd gesloopt.[3] Op 29 juni 1875 werd de nieuwe kerk ingewijd. De kruiskerk met toren werd ontworpen door Johannes Kayser in neogotische stijl. Het is de eerste kerk die naar ontwerp van Kayser werd gebouwd. In weerwil van de toenmalige opvattingen rondom kerkenbouw werd de kerk niet georiënteerd. Het koor is dan ook niet zoals gebruikelijk gericht op het oosten, maar op het westen. De toren heeft een torenspits die geflankeerd wordt door vier torentjes. Op 21 oktober 1939 werd de kerk Sint-Pieter beneden, gelegen in het dal, in gebruik genomen en werd de kerk op de berg gesloten. De altaren, beelden en het meubilair werden verhuisd naar de nieuwe kerk. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in 1943-1944 de kerk gebruikt als opslagplaats van levensmiddelen voor het Sint-Pietersbergplan dat voorzag in de oprichting van een ondergronds evacuatiecentrum. De levensmiddelen konden echter niet ondergronds bewaard worden wegens de te hoge vochtigheidsgraad aldaar.[4] In 1954 werd de kerk op de berg na een restauratie door architect Harry Koene weer in gebruik genomen.[5] Om de kerk ligt een begraafplaats waar ook verscheidene orden zoals de Franciscanen hun doden begraven. De centrale toegang tot de kerk bevindt zich aan de oostzijde, waar zich ook de toren bevindt. Via een hal bereikt men het schip. In de noordoostelijke hoek van het schip bevindt zich de doopkapel met een doopvont uit 1954. Het schilderij Het Laatste Avondmaal stamt van rond 1800 en is vermoedelijk afkomstig uit het Klooster Slavante. Naast de toegangsdeur in het schip hangt een houten wandreliëf voorstellende Sint-Antonius met het Jezuskind, gemaakt door Sjef Eijmael. Dit reliëf is afkomstig uit de voormalige Sint-Gerarduskerk in Wyck, net als de Kruiswegstaties, ontworpen door Willy Hamelers, en het houten kruisbeeld ontworpen door de Maastrichtse beeldhouwer Weerts. Een houten Heilig Hartbeeld is afkomstig uit de voormalige Sint-Andrieskapel. Uit de Sint-Matthiaskerk komt onder andere een gepolychromeerd houten Jozef-beeld uit 1897. In het koor staat het neoclassicistische hoofdaltaar, afkomstig uit de Sint-Servaasbasiliek. Het hoofdaltaar is van oorsprong een van twee identieke zijaltaren, ontworpen door de Luikse architect Laurent-Benoît Dewez, gebouwd ergens tussen 1764 en 1771 voor de kerk van de Abdij Notre-Dame de Saint-Rémy in Rochefort.[6] Het tweede zijaltaar, ooit identiek aan het altaar in deze kerk, bevindt zich in de Sint-Stefanuskerk in Val-Meer.[6] Zowel rechts als links van het hoofdaltaar bevindt zich een zijaltaar. Het rechter heeft een Mariabeeld, het linker een koperen neogotisch altaarkruis. Op de linkerpilaar voor het priesterkoor bevindt zich een reliekschrijn uit 1959, voorstellende Sint-Petrus, ontworpen door Fons Bemelmans. Boven de toegangsdeur bevindt zich een glas

Panorama

Fort Sint Pieter

Fort Sint Pieter is een fort dat in 1701-02 tot stand kwam op de noordflank van de Sint-Pietersberg in Maastricht. Tot 1867 had het fort als onderdeel van de vestingwerken van Maastricht een militaire functie. Thans is het bouwwerk een rijksmonument en een toeristische attractie. Ten zuidwesten van het fort lag vroeger de Grote Ingang van het Noordelijk Gangenstelsel, ten zuidoosten het Predikherengat en ten noordwesten de groeve Ancienne Brasserie. Het fort werd in opdracht van de militaire commandant van Maastricht Daniël Wolff baron van Dopff gebouwd in een vijfhoek ter verdediging van de zuidelijke vestingmuren van Maastricht. Dit werd noodzakelijk gevonden nadat de Fransen in 1673 de Sint-Pietersberg hadden ingenomen om van hieraf met kanonnen bressen te slaan in de zuidelijke vestingmuren. Vanuit dit fort zou voortaan elke zuidelijke aanval afgeslagen kunnen worden. In 1717 bezocht tsaar Peter de Grote de sterkte. Hij werd feestelijk rondgeleid door bovengenoemde gouverneur. Het fort werd in 1794 door de Fransen in de rug aangevallen tijdens het beleg door Kléber. In het begin van de 19e eeuw is het nog ingrijpend gemoderniseerd om aan de eisen van de tijd te kunnen voldoen. De sterkte verloor zijn verdedigingsfunctie na het opheffen van de vesting Maastricht in 1867. In de 20e eeuw bevond zich aan de noordkant van het fort een uitspanning, bestaande uit een café, een restaurant en een feestlocatie. Op het bijbehorende terras dronk menig pieterpadwandelaar een glaasje op de goede afloop. In 2011 is deze 20e-eeuwse aanbouw gesloopt in verband met de restauratie van het fort, die in 2014 werd afgerond. Bron: nl.wikipedia.org

Panorama

Panorama

Uitzicht

Jeker

De Jeker (Frans: Geer of Jaer; Waals: Djer; Latijn: Jecora; Maastrichts: Eker)[1] is een rivier die in het Belgische Lens-Saint-Servais nabij Borgworm ontspringt, door een groot gedeelte van Haspengouw stroomt en bij de Nederlandse stad Maastricht in de Maas vloeit (coördinaten: 50° 51′ NB, 5° 42′ OL). Nabij Tongeren en Bitsingen (Frans: Bassenge) kruist de Jeker de Nederlands-Franse taalgrens. De Jeker is ongeveer 55 km lang. Met name nabij de monding in de Maas heeft het Jekerdal vrij steile hellingen, in sommige gevallen bedekt met hellingbossen. Het grootste hoogteverschil (nabij Bassenge) bedraagt 75 meter. De Jeker ontspringt in de buurt van Lens-Saint-Servais in de provincie Luik. Daarna stroomt hij achtereenvolgens via Geer, Darion, Hollogne-sur-Geer, Grand-Axhe, Petit-Axhe, Borgworm, Hartenge, Liek, Lantremange, Bergilers (Belliek), Grandville (Nederliek), Lens-sur-Geer (hier mondt ook het beekje de Yerne in de Jeker uit), Wouteringen, Lauw, Koninksem, Offelken, Tongeren, Mal, Sluizen, Oborne, Glaaien, Beurs, Rukkelingen-aan-de-Jeker, Bitsingen, Wonk, Eben-Emael, Kanne en Maastricht. Het dal van de Jeker is in duizenden jaren door de beek uitgesleten. Vanaf Wonk tot aan Maastricht bevindt zich aan de oostzijde van het beekdal het Plateau van Caestert met onder andere de Sint-Pietersberg. Aan de westzijde van het Jekerdal ligt tussen Kanne en Maastricht de Cannerberg, waarvan het zuidelijke deel ook Muizenberg genoemd wordt. De Jeker was vóór 1930 een van de visrijkste rivieren van Nederland. Door lozingen van de suikerbietenindustrie en door rioollozingen, kwam hier een einde aan. Nu de waterkwaliteit verbeterd is, wordt er in Maastricht gewerkt aan een natuurlijkere Jeker. De mogelijkheid om natuurlijk te stromen wordt hersteld en vis zal in de toekomst weer stroomopwaarts kunnen zwemmen. Echter is de waterkwaliteit van de Jeker door industrielozingen alsmede van ongezuiverd huishoudelijk afvalwater in België nog steeds slecht te noemen. Door de aanleg van het Albertkanaal en de bemaling door de ENCI is het Jekerdal ernstig verdroogd. Het Albertkanaal doorsnijdt de Jeker ter hoogte van Kanne. Het water van de Jeker gaat middels een onderleider onder het kanaal door. De vallei van de Jeker en het omringende vruchtbare land van de Haspengouw was al vroeg een belangrijk cultuurlandschap. Aan de Jeker liggen twee zeer oude steden, Tongeren en Maastricht, die beide claimen de oudste stad te zijn in hun respectievelijke staten. Tongeren was al in de Romeinse tijd een grote stad en de hoofdstad van een civitas. Maastricht was toen nog klein, maar nam in de vroege middeleeuwen de plaats van Tongeren in als vroeg-christelijk centrum en handelsplaats. De Jeker speelde ook later een belangrijke rol, binnen de ommuurde steden als bron van relatief schoon water (onder andere voor de leerlooierij en de lakenindustrie) en buiten de stadsmuren als extra verdediging (als stadsgracht en als inundatiegebied; zie onder andere Jekerkanaal en De Kommen).[2] In de 19e eeuw was de rivier, met name in Maastricht, sterk vervuild en een gevaar voor de volksgezondheid, waarna delen werden overkluisd. Door de aanleg van het Kanaal Luik-Maastricht (ca. 1850) en de Maasboulevard (ca. 1960) moest de uitmonding in de Maas tweemaal worden verlegd. Bron: nl.wikipedia.org

Kasteel Neercanne

Kasteel Neercanne of Château Neercanne, voorheen kasteel Agimont, is een 17e-eeuws barokkasteel in het Jekerdal in het zuidwesten van de Nederlandse gemeente Maastricht. Neercanne ligt aan de Cannerweg, nog net op Nederlands grondgebied, vlak bij het Belgisch-Limburgse dorp Kanne. Neercanne is het enige terrassenkasteel in Nederland, gebouwd op een aangelegd terras tegen de helling van de Cannerberg. De gereconstrueerde baroktuin is eveneens terrasvormig aangelegd. In het kasteel is een gerenommeerd restaurant gevestigd, Château Neercanne. Het kasteel is gebouwd op de oorspronkelijke locatie van Romeinse verdedigingswerken(?) waarvan de grotten nog steeds bestaan en in gebruik zijn als wijnkelder.[1] Een kasteel op deze plek, Agimont (Scherpenberg?) genoemd, wordt voor het eerst vermeld in 1316.[2] De eerst bekende eigenaar is Bertram van Liers, die het kasteel in 1353 bewoonde. In 1454 was Jean Chabot eigenaar. In 1465 werd het kasteel door de Luikenaren in brand gestoken en in 1469 nogmaals geplunderd, maar al snel werd het kasteel hersteld. In 1477 kwam het kasteel in handen van Gerard Viller. Via vererving kwam het daarna in handen van een dochter van Jan Pité III, die bij de dood van haar man, Herman van Straten, met een grote schuld bleef zitten. Neven van Herman van Straten, de Van Pallandts, kochten het kasteel daarna van de schuldeiser.[3] De bijgebouwen met de markante hoektoren in het zuiden stammen uit 1611 en zijn gebouwd in de in deze periode in deze streken gebruikelijke stijl van de Maaslandse renaissance. In 1632, tijdens het Beleg van Maastricht door Frederik Hendrik van Oranje-Nassau, probeerde het Spaanse ontzettingsleger tevergeefs de Staatse troepen uit het kasteel te verdrijven.[2] Het huidige, relatief eenvoudige hoofdgebouw kwam in 1698 tot stand na een zeer ingrijpende verbouwing in opdracht van de nieuwe eigenaar, Daniël Wolff, baron van Dopff, toentertijd militair commandant, later gouverneur van de vesting Maastricht. Van Dopff liet het oude kasteel Agimont ter plekke grotendeels slopen en bouwde er een lustslot in de stijl van het Hollands classicisme, naar het voorbeeld van het door Pieter Post ontworpen Johanniterslot Sonnenburg bij Kostrzyn nad Odrą. Wellicht maakte Van Dopff zelf de tekeningen hiervoor. Van Dopff schonk tevens een som geld voor de restauratie en verfraaiing van de Heilig Grafkapel in het nabije Kanne. In juli 1717 bezocht de Russische tsaar Peter de Grote het kasteel.[2] In 1761 kwam het kasteel in het bezit van Jan Fredrik Willem, baron van Cler, wiens vrouw het in 1791 aan haar kleinzoon Ignatius van Thier (Ignace Frédéric Nicolas Florentin de Thier), uit het adellijke geslacht De Thier, schonk.[3] In het najaar van 1794 was het kasteel enkele weken lang het hoofdkwartier van de Franse generaal Kléber tijdens het Beleg van Maastricht (1794). In 1839 werd het kasteel Nederlands. Terwijl het grootste deel van de voormalige heerlijkheid Neerkanne bij het vaststellen van de rijksgrens tussen Nederland en België bij de Belgische gemeente Kanne werd gevoegd, bewoog de eigenaar van het kasteel, Ignatius baron van Thier, hemel en aarde om het kasteel onder de Nederlandse gemeente Oud-Vroenhoven te laten vallen (in 1920 door Maastricht geannexeerd).[2] Van Thier werd later lid van provinciale en gedeputeerde staten van Limburg. Oswald Poswick, getrouwd met een kleindochter van baron van Thier, was begin 20e eeuw de laatste kasteelheer.[3] Het verwaarloosde kasteel werd in 1947 eigendom van de Stichting Het Limburgs Landschap, die het van 1947 tot 1955 en opnieuw van 1985 tot 1989 liet restaureren. In de jaren 1990 werd ook een deel van de baroktuinen hersteld. Stichting Het Limburgs Landschap verhuurt het kasteel aan Camille Oostwegel die er een restaurant, Château Neercanne (restaurant), exploiteert. Tijdens de Eurotop van 1991, de vergadering die resulteerde in het Verdrag van Maastricht, dineerden de Europese regeringsleiders met Koningin Beatrix in het restauran

Brug over Jeker in Kanne

Sint-Hubertuskerk in Kanne

De Sint-Hubertuskerk is een kerkgebouw in Kanne in de Belgische gemeente Riemst in Limburg. Het gebouw is een zaalkerk en bestaat uit een tegen de westzijde van de zaal aanleunende toren, een noord-zuid georiënteerd schip (ten oosten van de toren) en een koor van één travee met vlakke sluiting. Aan weerszijden van het koor bevinden zich de twee sacristieën. De massieve toren is opgetrokken in Maasgotische stijl in mergelsteen en heeft twee geledingen die gescheiden wordt door een waterlijst. De toren heeft verder een geprofileerde kroonlijst, aan vier zijden van de bovenste geleding een galmgat in de vorm van een spitsboog met kwartholle profilering, een zuidelijke gevel die deels gecementeerd is en een ingesnoerde met leien gedekte naaldspits. De begane grond heeft een tongewelf in mergelsteen. Ze is van de kerk gescheiden door een scheiboog met spitsboogvorm en een gotisch profiel. Het schip wordt overwelfd door een spitstongewelf die direct rust op gordelbogen in spitsboogvorm van baksteen en wordt gedekt door een zadeldak. Het schip heeft verder een kalkstenen en breukstenen plint, steunberen van mergelsteen, gelede vensters en de voorgevel aan de zuidzijde heeft een rondboogdeur met een geprofileerde omlijsting. Tegen de westkant van de toren staat er een oude grafsteen waarvan de inscriptie niet meer te lezen is. Het gebouw is de parochiekerk van het dorp en gewijd aan Sint-Hubertus. De huidige toren stamt uit de 15e of 16e eeuw en is opgetrokken in Maasgotische stijl. In 1787 werd er een schip gebouwd. In 1938 werd het schip vervangen door een zaalkerk naar het ontwerp van M. Klinkers.

Onderleider die de Jeker onder het Albertkanaal loodst tussen Kanne en Eben-Emael

De Jeker onder het Albertkanaal tussen Kanne en Eben-Emael

Panorama

Plateau van Caestert

Het Plateau van Caestert is een plateau aan de westzijde van de rivier de Maas in het grensgebied van Nederlands Zuid-Limburg, Belgisch Limburg en de Belgische provincie Luik. Het plateau strekt zich uit van Maastricht tot aan het Luikse stadje Wezet (Frans: Visé) in België. Het Nederlandse gedeelte van dit plateau wordt meestal Sint-Pietersberg genoemd. Aan de overzijde van de Maas ligt in Nederland het Plateau van Margraten. Aan de westzijde van het plateau ligt de Jeker. Aan de Belgische zijde zijn archeologische resten aangetroffen van een oppidum of hoogtenederzetting uit de ijzertijd en het begin van de Romeinse periode [1] 250-20 v.Chr. met aarden wallen en verbrande resten van hun ondersteunend houten raamwerk [2][3]. Caestert wordt vernoemd als een van de mogelijke liggingen van Atuatuca, de legerplaats waar Caesars Veertiende Legioen belegerd en vernietigd werd door de Eburonen. In België is het plateau van Caestert Europees beschermd als Natura 2000-gebied (habitatrichtlijngebied 'Plateau van Caestert met hellingbossen en mergelgrotten' (BE2200036)). Er komen zeven Europees beschermde habitats voor: droge kalkgraslanden en struweel op kalkbodem, essen-eikenbossen zonder wilde hyacint, glanshaver- en grote vossenstaartgraslanden, heischrale graslanden en soortenrijke graslanden van zure bodems, jeneverbesstruweel, kalkrijke beukenbossen, niet voor het publiek opengestelde grotten. Er komen ook tien Europees beschermde soorten voor: Bechsteins vleermuis, Brandts vleermuis, franjestaart, gewone grootoorvleermuis, grijze grootoorvleermuis, grote hoefijzerneus, ingekorven vleermuis, laatvlieger, rosse vleermuis, vale vleermuis, watervleermuis. Het plateau vormde vroeger van Maastricht tot aan Wezet één geheel, maar is in de loop der tijd doorsneden geraakt en een deel ervan is afgegraven ten behoeve van de kalkwinning. Het Albertkanaal doorsnijdt het plateau tussen de Belgische plaatsen Kanne en Ternaaien (Frans: Lanaye) en trekt met de 60 meter diepe insnijding veel fietsers en wandelaars. Het gedeelte van het Plateau van Caestert aan de zuidzijde van het kanaal wordt het Plateau van Eben-Emael genoemd. Op het Nederlands grondgebied heeft de ENCI-groeve een grote krater geslagen en op Belgisch grondgebied heeft men de Groeve Marnebel bij Eben Emael en een groeve bij Wezet gegraven. De heuvel D'n Observant is een stortberg, die is opgeworpen van de onbruikbare, metersdikke deklagen, die bij het graven van de ENCI-groeve vrijkwamen. In het plateau zijn diverse ondergrondse gangenstelsels gegraven. In het Nederlandse deel van het plateau is een groot deel, zo'n 70%, van deze gangen verloren gegaan door de ENCI-groeve en zijn er vier grote gangenstelsels te onderscheiden die ieder een eigen karakter hebben: Noordelijk Gangenstelsel Gangenstelsel Zonneberg (incl. Wilde Berg en Zwarte Berg) Gangenstelsel Slavante (incl. Mingel en Zak van Franken) Zuidelijk Gangenstelsel Daarnaast zijn er ook de Groeve de Schark, Neven Schark, Groeve de Tombe, de Oude en Nieuwe Maarendalgroeve en de Duivelsgrot. In het Belgische noordelijke deel zijn de drie grootste groeven: Groeve Caestert Groeve Ternaaien-Boven (De Aardappelenberg) Groeve Ternaaien-Midden (Een verloren en daardoor in vergetelheid geraakt stuk van Ternaaien-Boven, herontdekt in 2009.) Groeve Ternaaien-Beneden (Le Collinet) Ook eindigde hier de kilometerslange smokkelroute, een ondergrondse verbinding met Nederland via het Zuidelijk Gangenstelsel. Aan de andere zijde van het kanaal bevindt zich het Fort Eben Emael. In het noordelijke deel op Belgisch grondgebied ligt verder de Verloren Vallei, een voormalige dagbouwgroeve. et Plateau van Caestert ontstond doordat, aan weerszijden ervan, de Maas en de Jeker circa 60 m diepe dalen uitsleten. De bovenzijde van de Sint-Pietersberg is relatief vlak en ligt op +101 m NAP. Het hoogste punt is D'n Observant (+171 m NAP), ontstaan door het storten van grond die vrijkwam bij de kalksteenwinning.

Bankje

Oehoevallei

De prachtige Oehoevallei Sinds oktober 2010 is Natuurmonumenten de eigenaar van de Oehoevallei: een prachtige plek met steile mergelwanden waar de grootste uil van Europa leeft: de Oehoe. Deze vogels broeden al vanaf 1998 succesvol elk jaar in de wanden van de Oehoevallei. De prachtige vallei is vrijgemaakt van overmatig bos en struiken en is inmiddels een rust- en stiltegebied. Vanaf de Kiekoet aan de Van Schaikweg, een vogeluitkijkplek op de Sint-Pietersberg, heb je een uniek kijkje op de Oehoevallei en de dieren en planten die er leven. Met de telescoop kun je speuren naar de machtige oehoe, de grootste uilensoort van Nederland. In de schemer vliegen hier verschillende vleermuizen, in de lente en zomer fladderen vlinders van bloem naar bloem. Op de kalkgronden groeien bijzondere bloemen en planten, zoals een aantal fraaie orchideeën vleugeltjesbloem en grote centaurie. In de steile wanden zijn extra richels aangemaakt voor meer rust- en broedplekken voor de Oehoe. Hierdoor hebben de oehoes en hun jongen meer gevarieerde uitwijkmogelijkheden. Natuurmonumenten laat het natuurgebied begrazen door mergellandschapen. Deze dieren zorgen ervoor dat het gebied niet wordt overwoekerd door gras. Bovendien krijgen bomen zo geen kans om groot te groeien. Bron: https://www.enci-gebied.nl/natuur/oehoevallei

Enci steengroeve

NCI Maastricht, de oudste productielocatie van ENCI, is opgericht in 1926 en ligt langs de rivier de Maas, aan de voet van de Sint-Pietersberg.
In de ENCI-groeve in de St. Pietersberg te Maastricht vond tot 2018 het totale productieproces van cement plaats: de winning van kalksteen in dagbouw, het produceren van het halffabricaat klinker, en ten slotte het malen van deze klinker tot cement. De ENCI-groeve was een grote kalksteengroeve van 150 hectare, die op 1 juli 2018 werd gesloten voor mergelwinning. In 2019 is een definitief einde gekomen aan de productie van klinker, het halffabricaat voor de cementbereiding. Sindsdien importeert ENCI Maastricht klinker om deze vervolgens tot diverse cementsoorten te vermalen.
De jaarlijkse productiecapaciteit van ENCI Maastricht bedraagt circa 900.000 ton cement per jaar.
ENCI Maastricht is uitgerust met een volledig geautomatiseerde installatie voor het laden van vrachtwagens en een opzakinstallatie voor verpakt cement.
Sinds 2010 voert ENCI Maastricht samen met de Gemeente Maastricht, Provincie Limburg en in nauwe samenwerking met Natuurmonumenten en de omgeving een «Plan van Transformatie» voor het ENCI-gebied uit. Dit plan richt zich op de bestemming en inrichting van de kalksteengroeve, het huidige en toekomstige bedrijventerrein en de tussenliggende overgangszone. De eindafwerking van de groeve bevindt zich momenteel in een afrondende fase. In 2017 werd in de ENCI groeve een tijdelijke zwemplaats geopend. De plas was bedoeld voor recreatief gebruik, maar al snel werd het een zwembad en dit bracht veel negatieve gevolgen met zich mee (overlast, zwerfafval, parkeeroverlast). Om die redenen is het zwemmen in de ENCI groeve nu verboden. De ENCI groeve is de ideale plek om een mooie wandeling te maken. In 2017 is een gloednieuw wandelpad in gebruik genomen. Via het uitzichtplatform aan de Luikerweg is het mogelijk om de groeve af te dalen. Het wandelpad loopt vervolgens door een oud stukje gangenstelsel en vervolgt zijn weg via de kalkgraslanden en de waterplas naar de andere kant van de groeve.