Het duinenland in Kop Van Schouwen

De afgelopen maand bivakeerde ik in een woestijn, op een berg, op een mijnsite en nog meer van dat fraais. Aangezien ik toch op zoek was naar een ietwat ander landschap viel mijn oog op dit stukje van Zeeland. Duinen, zee en jammer genoeg ook erg veel verharde wegen. Een landschap dus dat ik deze maand nog niet ben tegengekomen.

Ik parkeerde mijn wagen aan een stukje braakliggend terrein bij de Maireweg waar ook andere wandeltoeristen hun gezelschapsmobiel hebben neergepoot. De wandeling volgt meteen een GR-route (helaas weet ik niet welke) en leidt me in eerste instantie door het toeristische gebied van camping De Boshoek. Via een fietspad word ik langzaam naar de duinen gebracht en ik ben een beetje verbaasd dat het hier nog erg groen is in dit pseudo-duinenlandschap. De eerste trekpleister kondigt zich aan na bijna drie kilometer waar de Walvisbunker een overblijfsel is van minder vredevolle tijden. In het mulle zand van de duinen is het soms wat lastiger stappen, maar dit is zonder meer het mooiste stuk van deze wandeling en echt wel genieten.

In deze duinen is het opvallend rustig, ondanks de zon die zijn naam waar maakt op zondag. Af en toe zie ik wandelaars passeren, maar het zijn er niet veel. Het landschap wordt op een plakkaat omschreven als wandelende duinen en zo kan je het licht golvende terrein hier wel noemen. Het valt me ook op dat het hier vrij groen is met gras dat in zijn bloeiperiode staat en hier en daar bomen. Wat later gaat het door de bossen en ook hier gaat het soms een (klein) beetje omhoog. De eerste helft van de wandeling is na ruim negen kilometer afgesloten en verreweg ook het mooiste gedeelte.

Nu volgt er een saai overgangsstuk van ruim twee kilometer met een lange passage rechtdoor op verhard wegdek. Het enige positieve punt dat ik hierover kan vermelden, is dat deze wegen erg verkeersluw zijn. Na bijna twaalf kilometer is het wandelplezier teruggevonden met een stuk over een dijk. Weliswaar opnieuw verhard wegdek, maar het zicht op de Oosterschelde maakt alles goed. Deze passage wordt afgesloten bij een kleine jachthaven en dan is het terug kilometers malen op verhard wegdek.

In een lang stuk rechtdoor gaat het naar Haamstede en hier is het er gezellig druk. Er is meer dan voldoende gelegenheid om even halt te houden om iets te eten of te drinken, maar dat heb ik niet gedaan. Je kan hier eveneens een kleine zijuitstap maken naar het Slot Haamstede en de omringende bossen, maar ook dit stond niet op mijn programmaboekje vandaag. In plaats daarvan volg ik opnieuw een eerder saai stuk rechtdoor richting het Gadra Bos. Dit stuk krikt het wandelplezier terug naar een hoger niveau met een mooi boslandschap. De kleine paadjes zijn meer dan welkom na de veel te lange stukken op verhard wegdek.

Het einde van de wandeling knoopt opnieuw aan met de GR-route waar ik deze dag mee begon en brengt me langs verrassende paadjes. Soms is het wel even opletten voor de fietsers die hier ook graag komen. Waar ik de vorige kilometers me in sneltempo over de wegen baande, neem ik hier meer mijn tijd om te genieten van het goede weer en de mooie natuur. Na bijna 21 kilometer wandelen sta ik terug bij mijn wagen en zit de wandeling er op.

Deze wandeling kent twee gezichten met een fantastisch eerste helft door het duinenlandschap van Kop Van Schouwen en een erg matige tweede helft die gedomineerd wordt door de vele kilometers op verhard wegdek. Met een mooi zonnetje aan het hemelgewelf en een landschap dat ik nog niet eerder zag dit jaar ben ik erg vergevingsgezin, maar ik vermoed dat ik op dat vlak bij de uitzonderingen ben.