Het bronnengebied van de Lienne (originele wandelingen)

Gisteren maakte ik een deugddoende wandeling in Samrée en de wandeling van vandaag leidde me opnieuw in deze buurt, namelijk Hébronval. Aangezien de wandeling van gisteren toch wat krachten vergde, opteerde ik deze keer voor een gemakkelijke wandeling van originele wandelingen, daar beoordeeld met een moeilijkheidsgraad van één blokje. Dat doet allesbehalve afbreuk aan deze wandeling, want dit traject pakt regelmatig uit met mooie panorama's en prachtige landschappen.

Dreigende wolken zijn op elkaar gepakt in het hemelgewelf en dat verklaart wellicht waarom ik zo weinig auto's zie staan bij de kerk van Hébronval wanneer ik er m'n wagen zet. Op deze wandeling - die bijna altijd over goed begaanbare veldwegen gaat - kom ik opvallend weinig wandelaars tegen op deze miezerige dag. Enkel een mountainbiker en twee joggers kom ik onderweg tegen. Jagers waren uiteraard wel van de partij...

De eerste achthonderd meters gaan over verhard wegdek en tot mijn verrassing wordt zelfs de drukke N89 een tijdje gevolgd om uiteindelijk rechts een aardeweg in te slaan die me naar het waterrijke bronnengebied van de Lienne brengt. Het begin is meteen een voltreffer want het vergezicht over de weidse velden is zonder meer mooi en bij de afdaling wordt het al gauw duidelijk dat dit het woongebied van bevers is. Afgeknaagde boomstammen zijn geen uitzondering en enkele beverdammen in deze verwilderde beekvallei zijn de thuis voor enkele families van bevers. Niet enkel de bevers houden zich bezig met houtkap, want ook houthakkers kunnen in deze regio hun hartje ophalen. Gevelde bomen zijn geen uitzondering op mijn parcours.

Na ongeveer vier kilometer kondigt de eerste kuitenbijter van de dag zich aan. Over graspaden tussen de weides gaat het gestaag naar omhoog. De hellingsgraad is niet overdreven hoog, maar erg gezwind gaat de klim naar omhoog niet bij mij na mijn capriolen van mijn vorige wandeling gisteren. Deze wandeling heeft in het middenstuk een groen karakter en doet me meermaals denken aan de voerstreek en het Land van Herve. Het verschil met deze twee regio's en het landschap van de Lienne is dat ik hier naast de weides loop, terwijl dat in de Voerstreek en het Land van Herve meestal door de weides is.

Een wat minder gedeelte van de wandeling is een driehonderd meter durende passage op de drukke Rue Marcadènes. Althans, ik denk dat die druk is, want bij mijn korte passage kwam ik gelukkig geen auto's tegen. Na 6,8 kilometer is er onverwacht een kleine hindernis op de wandeling wanneer een enthousiaste boer prikkeldraad heeft gespannen op het wandelpad - want waarom zou je het niet doen - om zo een overweg te creëren voor de koeien zodat ze door de twee weides kunnen stappen. Even verder gaat het naar de erf van een boer - vermoedelijk de enthousiaste boer van zojuist en dan krab ik toch even deftig achter mijn oren. Een bordje voor de weg Trois Ponts wijst toch echt wel naar de stallen van de boer. Aarzelend begeef ik me op het erf en jawel, de GR-route die is aangeduid met geel en rood staat ook hier aangegeven. Ik klim voorzichtig over de schrikdraad en pas in de wei zelf bemerk ik een poortje dat ik moet volgen. Hier zie ik ook de fraaie torenspits van de kerk van Lierneux.

De daarop volgende passage gaat verder over veldwegen langs de vele weides en ook een klein stukje door het bos. Hier daal ik af naar een brug over de Aisne. Nu wacht de zwaarste kuitenbijter van de dag me op en gaat het zeventig meter naar omhoog op een korte afstand. De weides blijven de volgende kilometers ook het zicht domineren en het glooiende landschap is een dankbaar plaatje om foto's van te nemen. Onderweg is er ook een kort stukje verhard wegdek in het dorp Verleumont. Het beste is ontegensprekelijk voor het laatste bewaard. Het idyllische landschap van de beekvallei bij het begin van de wandeling wordt nu opnieuw bezocht, maar deze keer vanop een veel hoger gelegen wandelpad. Het uitzicht op dit landschap en de beverconstructies is ongetwijfeld één van de trekpleisters van deze wandeling. Het is hier dat je ook een ommetje kan maken naar de Roche Jehenson en bijhorend uitkijkpunt, maar dat heb ik niet gedaan.

Bij de laatste anderhalve kilometer wordt er nog een klein bruggetje overgestoken dat één van de beken overspant. Dan is er nog een kort stukje door het bos, maar de laatste kilometer gaat hoofdzakelijk langs - hoe kan het ook anders - weides en velden. Op de goed begaanbare grindwegen gaat het pad langzaam naar omhoog, maar dat is slechts met moeite merkbaar. Na ruim vijftien kilometer wordt deze leuke wandeling afgerond.

Dat de Ardennen meer dan enkel uit bos bestaat, bewijst deze wandeling. De vele velden en weides kunnen zo dienen als de achtergrond van een ansichtkaart. De fraaie beekvallei en sporadische stukken bos zorgen voor wat variëteit op dit traject. De goed begaanbare veldwegen zijn vlot te nemen, hoewel twee kuitenbijters net een beetje meer energie vragen. Een leuke wandeling dus voor iedereen die is uitgekeken op de Ardense naaldbossen.