Het berggevoel in de vallei van Trôs-Marets en het veengevoel rondom Ferme Libert

Op Youtube zag ik een interessante video over Trôs-Marets. Deze beek in de Hoge Venen is niet zo bekend als de Ninglinspo, maar werd wel omschreven als even spectaculair als de enige bergrivier in België. Dat wekte mijn interesse op aangezien de Ninglinspo één van de mooiste stukjes van België is. De vallei van Trôs-Marets mag dan misschien niet zo bekend zijn als de Ninglinspo, maar op deze zaterdag waren er wel meer dan voldoende wandelaars op pad.

Ferme Libert was niet echt bij mij bekend, maar dat komt allicht omdat ik niets met langlaufen of skiën heb. Er is hier namelijk een skipiste die erg kronkelend naar beneden gaat en er is eveneens een skilift die skiërs terug naar boven brengt. Vandaag fungeerde de skilift voornamelijk als uitkijkpunt over deze mooie omgeving. Ik mag het dan misschien niet kennen, maar velen anderen klaarblijkelijk wel. Dit is namelijk een populair wandelgebied en wanneer je wat later arriveert is het wat moeilijker om je auto ergens te parkeren. Ik parkeerde me aan de Route de la Ferme Libert en om tien uur 's ochtends was hier nog plek zat.

De eerste vijfhonderd meter gaat het via de autoweg naar omhoog, maar dat is het enige stuk verhard wegdek dat ik op deze wandeling tegenkwam. Dan kom ik in het eerste gedeelte van de wandeling die zo'n tien kilometer in beslag neemt en het doorsnee landschap van de Hoge Venen laat zien. Het landschap bestaat uit bossen (naaldbomen), beekjes, schrale graslanden, heideterreinen en uiteraard veengebied. Door de vochtige bodem van de Hoge Venen is het terrein soms best wel zompig.

De eerste vier kilometer verloopt voornamelijk langs brede wegen. Hier komen ook erg veel mountainbikers en dat laat letterlijk zijn sporen na. Deze brede, onverharde wegen zijn soms kleine modderpoelen en waar mogelijk loop ik naast deze wegen in het bos dat er vlak naast ligt. Het veengebied is hier op zijn mooist wanneer het zicht het toelaat om ver over het glooiende landschap te kijken. Menselijke sporen zijn helaas nooit ver weg met elektriciteitsmasten en autowegen in de buurt.

Na ruim vier kilometer wordt het wat avontuurlijker - en modderiger - want er is een kleine verbindingsweg die door het veengebied gaat naar een hoger gelegen plateau. Het verbodsbord dat ik hier niet mag komen omdat er gejaagd wordt, heb ik maar even genegeerd... Deze passage is behoorlijk modderig en één keer dreigde ik zelfs vast te komen zitten in de modder, maar na wat vroedwerk kan ik me losmaken. Op het plateau zie ik hetzelfde beeld als bij het begin van de wandeling. Ik kruis wel een klein beekje dat voor wat variëteit in de wandeling zorgt.

De klim naar het gemeentelijk bos van Malmedy zorgt voor de overgangsfase van deze wandeling. De brede, onverharde wegen zijn nog steeds van de partij, maar na 9,5 kilometer worden deze wegen verlaten voor een pad dat door het veengebied zelf gaat. De eentonigheid van deze brede wegen wordt daardoor vaarwel gezegd en nu volgt deel twee van de wandeling. Dit deels is een stuk korter dan het eerste deel, maar wel een onvervalste topper. Eerst gaat het namelijk door het werkelijk magnifieke veengebied van Négus en wat later wordt het gevoel van een bergwandeling opgeroepen in de vallei van Trôs-Marets dat zich van mij ook een bergrivier mag noemen (maar wel een beek is).

In het gebied van Négus zijn er ettelijke smalle knuppelpaden waar ik over wandel en dat geeft me de gelegenheid om te genieten van het prachtige hoogveen dat getooid is in knappe herfstkleuren. Ik stop meermaals om een aantal foto's te nemen. Het enige nadeel bij dit knuppelpad is dat er veel mensen uit de andere richting komen en het pad is niet breed. In tijden van Corona toch misschien wel een risico. In mijn hoofd had ik al besloten dat dit het mooiste gedeelte van de wandeling was, maar wist ik veel dat het echte hoogtepunt vlak erna was.

Hierna volgt namelijk een afdaling waar de beek Trôs-Marets wordt gevolgd. Door de natte, modderige ondergrond en de aanwezigheid van rotsen en boomwortels is het wat lastiger stappen, maar ook wel dubbel genieten van deze beek die over ettelijke kleine watervalletjes beschikt. Op dit gedeelte van de wandeling kwam ik toch wel veel wandelaars tegen die bijna allemaal naar boven stapten, terwijl ik als enige afdaalde. Dat was voor mij toch een klein minpuntje. Bij de Trôs-Marets zijn er verschillende punten waar ik even halt houd om foto's te nemen. Af en toe zijn er kleine bruggetjes die de beek overspannen en het beste zicht bieden op deze zijstroom van de Warche.

Na ruim veertien kilometer gaat het terug naar omhoog en dan wordt het berggevoel helemaal compleet wanneer de Trôs-Marets enkele tientallen meters lager ligt terwijl ik wandel op een klein kiezelpaadje. De vele tegenliggers die ik op mijn pad tegenkom, moet ik voor de gemakkelijkheid maar even wegdenken. Het is ook op dit punt ongeveer dat er een iets lastiger passage zit omdat de ondergrond langzaam transformeert naar rotsachtig en dat in combinatie met het water van de vlakbij gelegen beek maakt het soms toch wat lastig. Even later zijn er terug brede, onverharde paden die me na ruim 3,5 uur wandelen terug naar het beginpunt brengen.

De vallei van Trôs-Marets en het veengebied van Négus zijn toch wel het absolute topgedeelte van deze wandeling en ik vind het zelfs één van de beste wandelingen die ik de afgelopen maanden heb gedaan. Het eerste, langere gedeelte is een mooie tocht door de landschappen van de Hoge Venen, maar mocht misschien iets avontuurlijker zijn. Alpijnse toestanden moet je dus niet verwachten, maar het berggevoel was bij mij zeker aanwezig in de vallei van Trôs-Marets. Verwacht na deze wandeling wel geen propere schoenen, want deze regio heet de Blauwe Ardennen voor een reden.