Herentals - Westerlo via GR5

Afgelopen zaterdag werd aangekondigd als een uitzonderlijk zonnige lentedag, maar deze zondag moet daar eigenlijk nauwelijks voor onder doen. Dat schreeuwt om een wandeling en mijn keuze is gevallen op een traject tussen Herentals en Westerlo dat zo goed als altijd de GR5 volgt en me langs dit bosrijke gebied in de Kempen loodst.

De GR5 passeert het station van Herentals en dat is ook de meest logische vertrekplaats voor deze wandeling. Maar logisch staat niet in mijn persoonlijke woordenboek en ik vertrek bij de Herentalse bibliotheek (omdat daar parkeerplaatsen vrij zijn). De aanlooproute duurt een kwartiertje totdat ik bij het Kanaal van Bocholt naar Herentals kom en hier houd ik een tijdje dit kanaal gezelschap. Via een doorsteekpad kom ik bij dat andere kanaal: het Albertkanaal. Bij het sluizencomplex van Olen loont het de moeite om even halt te houden om de sluizen te bewonderen, maar bij mijn passage is er weinig activiteit en dus ga ik rustig verder. Hierna kom ik de eerst echt groene long tegen van de wandeling. Via een oude windmolen kom ik bij het Pidpabos terecht en soms is het opletten voor de modder hier.

Via het centrum van Olen kom ik terecht bij Teunenberg en dit natuurgebied schroeft het groene gehalte van deze route op. Over goed aangelegde paden ga ik door het bos en incidenteel tref ik zelfs een stukje heide aan. Op deze zonnige dag verwacht ik meer wandelaars, maar er zijn opvallend weinig wandelaars in dit bos. Ik vermoed dat die bijna allemaal op een naburig terras zitten. Jammer is wel dat er soms een verharde weg opduikt en dat neemt de charme van het bos toch wat weg. Gedurende een tweetal kilometer gaat het via verbindingswegen naar het volgende bos en dat is het Sterschotsbos. Hier beginnen de modder en ook de plassen grotere proporties aan te nemen en er is zelfs een stuk dat helemaal overstroomd is. Met een klein beetje woudlopen ontdek ik een route die ik kan volgen. Een geïmproviseerde minibrug met een drietal grotere takken is mijn afzetpunt om te springen over een plas die door het leven gaat als beek.

In Tongerlo volgende de verharde wegen en plukken bos elkaar op. Er is wat te veel verhard wegdek om dit gedeelte als een groene wandeling te bestempelen, maar anderzijds is het ook heerlijk rustig in een lachend zonnetje en dat maakt iedere wandelaar goedgemutst. Zo begeef ik me naar de abdij van Tongerlo waar de lange kerktoren het plaatselijke landschap domineert. Via het bos van De Beeltjens ga ik naar het gemeentehuis van Westerlo waar de bushalte ligt om me terug naar Herentals te brengen.

Net zoals gisteren is de zon de grootste blikvanger van deze wandeling en is het heerlijk toeven in de bossen op deze lentedag. Deze wandeling kampt een beetje met dezelfde kwalen als de wandeling van gisteren omdat er naar mijn zin toch wat te veel verhard wegdek in zit. Nochtans zijn er voldoende bossen aanwezig in dit wandelprogramma, maar meestal wel over brede paden die soms lang rechtdoor gaan. Daardoor voelt de wandeling soms wat monotoon aan. Absoluut geen topper dus, maar goed genoeg om drie uur door de Kempen te stappen.