Hemmingwaytrail-Helmmingway wandeling in de Eifel

Hemingway in de Schneifel.

Hemingway begeleidt met zijn partisanenbende het 22 ste US infanterieregiment tijdens de snelle opmars naar de Duitse grens. Zijn guerillatroepen zijn met zekerheid vaak vooruit op de reguliere troepenmacht. Ze zitten de terugtrekkende Duitse troepen dicht op de hielen, met het oog op hun verkenningsopdracht voor de Amerikanen.

Op 13 september 1944 neemt het 22 ste US infanterieregiment de plaatsen Schweiler, Bleialf en Buchet in. In Schweiler wordt de regimentscommandopost ingericht. Op 14 september, de eerste aanval op de Westwall, wordt de commandopost naar Buchet verplaatst.

Aan de vooravond, op 13 september, verzamelt het regiment in de verzamelplaats Bleialf-Buchet.

Of Hemingway het hoofdkwartier van zijn privémilitieop 13 of pas op 14 september in Buchet ingericht heeft, kunnen we niet met zekerheid zeggen. Er zijn echter veel aanwijzingen dat hij al op 13 september in het huis ‘Fuchs-Meyer (stockhaus Fromes) ingetrokken is ( In der Jennebach 5 is het voormalige adres van Hemingways in Buchet )

Georg Michaelis jr probeert in de 60er jaren, mits intensieve naspeuring in de Verenigde Staten, een duidelijker licht te werpen op de geschiedenis van Bleialf in september 1944. Hierbij stoot hij op het bewijs van de aanwezigheid van Hemingway in Bleialf en Buchet. De resultaten van zijn jarenlange navorsing vat hij samen in de ‘Heimatkalender des Landkreises Bitburg-Prüm 1970’ op de pg 48ff. Hierdoor kennen we vrij veel details over Hemingway tijdens deze periode. Onder meer dat Hemingway met zijn staf introk in de hier voornoemde boerderij in Buchet.

Het is wel verwonderlijk dat Georg Michaelis niet rept over de partisanenbende van Hemingway en hun misdaden tegen het volkerenrecht. Volgens zijn beschrijving zou men kunnen geloven dat het, bij Hemingways hoofdkwartier, ging om een soort perscentrale voor oorlogsberichten en journalisten.

Hemingway is er met zijn partisanen bij wanneer op de morgen van 14 september 1944 het 22 ste infanterieregiment, in het kader van de 4 de US infanteriedivisie, laattijdig aantreedt voor de aanval. Over deze eerste aanval op de vestingswerken van de Westwall in de Schneifel bericht hijin zijn artikel ‘oorlog aan de Siegfriedlinie’ dat op 18 november in Collier’s verschijnt. Over dit artikel en zijn historische waarde moeten we het later nog hebben.

De volgnde dag, 15 september 1944 duiken de partisanen van Hemingway ook in burger gekleed en deels onbewapend bij de aanvallende strijdgroep Kühne op.
Werner Kleemann, die in september 1944 tolk was bij de 4 de US divisie en in die hoedanigheid vaak in Bleialf, bevestigt dat Hemingway in die dagen enkele keren naar Bleialf komt. Zo houdt hij zich op maandag 25 september 1944, de dag dat de inwoners van Bleialf door de Amerikanen geëvacueerd worden, in het gasthuis Nikolaus Zwicker op.

“ jullie zijn beslist verrast om te horen dat Ernest Hemingway vaak in Blialf was… Op de dag van de evacuering hadden we, in het gasthuis Zwicker in Bleialf, een middagmaal met de heer Hemingway, de heer Groth en meerdere verslaggevers”

A.E. Hotchner heeft voor ons een gebeurtenis in het hoofdkwartier van de dichter genoteerd die Hemingway zelf in 1954 zou verteld hebben.

“Jongen, zegde hij, je moet leren om je glas on de gloed van een strakke blik of een afstandsbestuurde raket uit te drinken. Tijdens de oorlog heb ik het hoofdkwartier voor mijn weerstanders in een boerderij, in de onmiddellijke omgeving van het front, gevestigt. In het hoofdkwartier van de legerstaf waren we bekend als de ‘strijdmacht Hem’. De Deutsers stuurden hun spionnen vaak tot aan onze boerderij. Welaan, je kent toch de schilder Groth. Op een avond was hij voor de ene of andere opdracht onderweg, hij kwam bij ons voorbij en we gaven hem onderdak. Op het moment dat we aan tafel zaten begon de Duitse 8.8 artillerie te vuren, zo heftig dat het bezetwerk van de muren viel en de ruiten trilden. Nadat het weer rustig geworden was kwam Groth uit de aardappelkelder gekropen waarheen hij met de andere tafelgasten gevlucht was, vanaf het eerste moment dat de mortelbrokken in het rond vlogen. Meneer Hemingway, vroeg hij, hoe kon u zitten blijven, kaas eten en wijn drinken terwijl we beschoten werden? “Groth” zegde ik “ als je bij elke knal op de grond gaat liggen krijg je nog een chronische spijsverteringsstoring.”

Dit verhaal werd, zoals zoveel bij Hemingway, tot een legende die in telkens nieuwe vorm verder verteld werd. Zo herhaalt Hermann Stressau ze in eigen bewoordingen:

“er wordt ook verteld dat deze reporter in de 2 de wereldoorlog met meerdere officieren in een regimentscommandopost, vlakbij het front, samen aan het avondmaal zat. Plots begon de Duitse artillerie hun stelling te beschieten, de kaarsen gingen uit, iederen wierp zich op de grond. Als de beschieting gedaan was en de kaarsen weer aangestoken waren bemerkten de officieren dat de reporter rustig zitten gebleven was en verder gegeten had.”

Stressau gaat dan verder: deze geschiedenis schijnt voor Ernest Hmingway tekenend te zijn, zowel de zin om anderen te foppen als de doodsverachting waarmee hij aan de strijd deelnam. Slechts weinigen diede, overal geliefde man, met papa of Mr Hemingway begroetten wisten dat ze met een grote schrijver te maken hadden.

De hierboven genoemde Werner Kleemann schrijft ook dat Hemingway in de periode dat hij in Buchet was, het plan opvatte voor zijn latere roman ‘across the river and into the trees’. Alleszins worden in dit werk de belevenissen van de dichter in de Schneifel slechts zijdelings vernoemd. Hij legt veel meer een verband tussen de inzet in de eerste wereldoorlog aan het Italiaanse front van de voormalige Amerikaanse Brigadegeneraal Cantwell en de zware gevechten in Hürtgenwald waarheen de 4 de US divisie en 22 ste infanterieregiment in oktober 1944 overgeplaatst werden. Hemingway verlaat samen met de 4 de US divisie en het 22 ste infantieregiment Buchet en de regio Schneifel in de richting van Hürtgenwald. Vanaf dit ogenblik wordt zijn partisanenbende in de, vandaag nog te raadplegen bronnen, niet meer vermeld. Vraag is of Hemmingway’s privatmiliti zichzef ontbonden heeft of dat ze ontbonden werd.

In Januari 1945, dus maanden voor het einde van de wereldoorlog in Europe, keert Hemingway naar Amerika terug. Hiermee nemen zijn oorlogsavonturen een einde.