Hachelijk Haachts Broek en weidse Werchterse weilanden

In het hinterland van de Werchterse festivalweide vindt deze wandeling plaats die op deze late winterdag nog altijd onnoemelijk veel water kent. De passages langs voet- en veldwegen verlopen probleemloos, maar dat kan zeker niet gezegd worden van de paden in het Haachtse broekbos.

De kerk van Werchter kent een aantal parkeerplaatsen en op één daarvan laat ik mijn wagen achter voor deze uitgebreide zondagochtendwandeling. Het begin verloopt erg gemoedelijk. Ik moet even door het beton bijten in het centrum van Werchter, maar daarna is het tijd voor de natuur. Via een grindpad loop ik richting een boomgaard en daarna neem ik een voetpad om richting het Haachts Broek te stappen. Na drie kilometer volg ik voor een kort stukje de GR 128, de zogenaamde Vlaanderenroute via enkele voetpaden en verharde wegen. Die laat ik al snel achter mij wanneer zich na 4,5 kilometer zich het Haachts Broek aandient.

Via een klein bruggetje steek ik de Leibeek over en de natuur in dit broekbos is nu de lente nadert erg groen. Door de regenval van de afgelopen weken en maanden is het hier ook nat en modderig, maar het kan nog altijd erger. Dat merk ik wanneer ik verder door de kleine paadjes in het broekbos stap, want van een pad is nauwelijks nog sprake. Ook plassen beginnen zich meer en meer te tonen, maar het is toch vooral de modder die alomtegenwoordig is. Via het offline kaartje van Wikiloc improviseer ik tijdens mijn wandeling voor het uitstippelen van mijn eigen routes en dat leidt soms tot bizarre situaties.

Net voor kilometer zeven volg ik een pad dat duidelijk op het kaartje van Wikiloc staat, maar ik vermoed dat de laatste keer dat dit pad is gebruikt Ethiopië nog een keizerrijk was. Langs een veld en enkele koterijen beland ik midden in het bos en van een pad is hier helemaal geen sprake meer. Dan zit er niks anders op dan een stukje te bushcraften langs struiken, boomwortels, takken, bladeren en plassen om uiteindelijk terug aan te sluiten bij het echte pad. Ik weet niet of ik dit moet vieren, want de bospaden bevatten geen plassen meer, maar heuse zwemvijvers. Ik stap er door maar het water reikt tot aan mijn knieën.

Maar had ik al gezegd dat het nog altijd erger kan? Nou, het kan dus inderdaad nog erger. Rond kilometer 8,5 staat het hele pad blank en ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat deze waterpartij groter en dieper is dan de beken die ik tot dusver ben tegengekomen. Ach, ik doe niet moeilijk over een natte broek en water in mijn schoenen, maar zelfs voor mij wordt dit te gortig. Voorzichtig probeer ik me een weg te banen door het water, maar wanneer het water dieper wordt dan één meter wijk ik uit naar een aanpalend grasland dat je nu wel kan omschrijven als een beemd.

Ook hier wordt het water dieper, maar de meer dan anderhalve meter diepte zoals bij het vorige stuk wordt gelukkig niet gehaald. Maar nogmaals voor de goede orde: ik heb dus gewoon honderden meters lang door water van een halve meter en meer gelopen om uiteindelijk mijn route te kunnen vervatten. Dit zijn dus geen plassen meer, maar echte vijvers. Zelfs met woestijntemperaturen zie ik al dat water de eerstkomende maand(en) niet opdrogen, dus deze wandeling door Haachts Broek doe je best in een heel droge periode wil je geen last hebben van natte voeten.

Na negen kilometer laat ik deze perikelen achter mij en via grindwegen en autoluwe asfaltwegen gaat het naar de Dijle. Deze drie kilometer zijn ontegensprekelijk het minst aantrekkelijke stuk van deze wandeling, maar na het broekbos heb ik een herwonnen appreciatie voor verhard wegdek. Met alle aanwezige velden en boerderijen is het hier nog verrassend groen en met een enthousiast zonnetje is dit een onverwacht aangenaam wandellandschap. De laatste twee kilometer brengt me naar het jaagpad naast de Dijle waar ik op mijn gemak naar de kerk van Werchter wandel. Het laatste gedeelte is dus niet het beste gedeelte van dit traject, maar weet wel te scoren door zijn variëteit.

Het avontuurlijke gedeelte in het Haachts Broek heeft nog weinig meer met wandelen te maken en bestaat er vooral in om door metersdiepe plassen te stappen naast een waanzinnige hoeveelheid modder. Ook het stukje bushcrafting na ruim zeven kilometer maakt deze wandeling allesbehalve typisch. Ik kan dus niet genoeg benadrukken dat je deze wandeling dus best doet in een superdroge periode en dat je niet vies moet zijn om van de platgetreden paden te wijken. Als tegenprestatie krijg je wel een erg mooi stukje natuur in Vlaanderen met een parcours dat verrassend gevarieerd is.