گروه کوهنوردی پلیمر - قله سبلان - مرداد 96

گزارش برنامه قله سبلان – 4811 متر – 14 مرداد 96
برنامه صعود به قله سبلان سومین قله مرتفع ایران در تاریخ 13 و 14 مرداد 96 انجام شد. تیم کوهنوردی پلیمر کرمانشاه این برنامه را به یادبود سالروز عملیات آزادی بخش مرصاد و همچنین بزرگداشت همکاران عزیز درگذشته آقایان مهندسین توحید سالارآبادی و علی ناصری اجرا کرد. قله سبلان همواره دارای جایگاه معنوی خاص در میان مردم منطقه و نیز کوهنوردانی بوده که از این قله اعجاب انگیز بازدید می کنند. مسیر در نظر گرفته جبهه شمال شرقی است که شروع مسیر از منطقه آبگرم شابیل و به سمت پناهگاه شرقی که به حسینیه موسوم است ادامه پیدا می کند.

فاصله بسیار زیاد نقطه شروع صعود از شهر کرمانشاه دسترسی به این قله را اندکی طولانی می سازد. با شروع از اردبیل در میدان موسوم به دروازه مشکین سواری های شابیل را سوار می شویم. طول این مسیر حدود 100 کیلومتر است و حدود 1و نیم ساعت زمان می برد. بعد از حدود 70 کیلومتر از روستای لاهرود به بعد مسیر به تدریج ارتفاع می گیرد و از ارتفاع 1300 متر به ارتفاع 2700 متر در شابیل می رسیم. در اینجا لندورهایی برای بردن کوهنوردان و وسایل آنها به پناهگاه در ارتفاع 3700 متری و تقریبا به صورت شبانه روزی آماده هستند. هر ماشین ظرفیت 6 نفر با کوله هایشان را دارد. اگر تعداد کمتری هم باشید مجبورید هزینه کل را بپردازید و در عوض کوله هایتان از خطر خاک اندود شدن محافظت کنید.
طول این مسیر خاکی و پر دست انداز حدود 11 کیلومتر است و باید خودتان را برای 45 دقیقه کوبیده شدن در دست انداز های بیشمار مسیر آماده کنید. سفر دور و دراز ما از کرمانشاه تا پناهگاه در ساعت 12:30 شب به اتمام رسید و به سرعت شروع به برپایی چادرها و آماده شدن برای استراحتی هرچند کوتاه شدیم.
با توجه به دوری مسیر تصمیم گرفتیم جزء اولین گروههایی که باشیم که صعودشان را آغاز می کنند. ساعت 3 و نیم صبح روز شنبه 14 مرداد چادر ها را جمع کرده، کوله حمله را اماده می کنیم و مابقی وسایل را به امانت داری پناهگاه می سپاریم. آب کل مسیر را باید از پناهگاه برداشت. همهمه ای در کمپ برپاست و گروهها با زبانها و لهجه های مختلفی که عمدتا ترک زبان هستند در حال تدارک برای صعود هستندو مناظر و حس و حالی که قابل ثبت در هیچ دوربین عکاسی نیست .کهکشان نوری که در دل تاریکی شب از حرکت کوهنوردان در مسیرهای مارپیچ ایجاد شده را فقط باید در ذهن و خاطره ثبت کنیم. ساعت 4 و نیم ارتفاع 3700 متر. ابتدای مسیر با شیب زیاد و شنریزه های بسیار به استقبال ما می اید. به سرعت ارتفاع پیدا می کنیم و شماره تابلوهای راهنمای شروع به کاهش می کند. هوا هنوز تاریک است و تراکم نفرات صعود کننده در ابتدای مسیر حرکت را کند می کند. با پشت سر گذاشتن گروههای زیادی حدود 45 دقیقه بعد در ارتفاع 400 متری برای نفسگیری استراحتی کوتاه می کنیم. ساعت 6:15 صبح اولین شعاعهای سرخفام افتاب از پس کوهها بر می اید و ما برای اولین بار است که خود را در روشنایی روز در دامنه کوه می یابیم.
ارتفاع 4150 متر است و تابلو راهنما شماره 41 را نشان می دهد. اولین شیب تند مسیر در اینجا به پایان می رسد و پناهگاه از دید خارج می شود. در امتداد مسیر پاکوب مشخص به بالا رفتن ادامه می دهیم و به سرعت ارتفاع افزایش پیدا می کنیم. تقریبا با یک نظم مشخص هر 100 متر ارتفاع استراحتی کوتاه می کنیم آبی می نوشیم و با نفسهای عمیق خود را با ارتفاع هم هوا می کنیم.
ساعت 7 ارتفاع 4300 متر و سردردهای ارتفاع کم کم نمایان می شود. ساعت 8 ارتفاع 4500 متر است. از میان سنگهای آذرین و صخره های به جا مانده از مواد مذاب آتشفشانی با شکلهای عجیب و گاه بسیار جالب در امتداد راه مشخص ادامه مسیر می دهیم.
این روند تا ساعت 9 صبح در ارتفاع 4600 با شیبی ملایم و پیچ و خمهای بسیار ادامه پیدا می کند. در ارتفاع 4600 در قسمتی از مسیر از روی لایه های یخچالی که با سنگهای ریزشی پوشیده شده عبور می کنیم. صدای جویبار کوچکی از زیر یخها و سنگها به گوش می رسد.
تغییر شیب کاملا مشخصی در اینجا وجود دارد و این شیب تقریبا آخرین قسمت تند مسیر است که با یک زیگزاگ طولانی ما را به سنگ محراب در ارتفاع 4750 متری می رساند. طی این قسمت مسیر در یک شیب سنگریزشی حدود 50 دقیقه طول می کشد. سنگ محراب تخته سنگی بلند و قامت افراشته در لبه این شیب تند است که از تقدس ویژه ای برخوردار است و حس غرور خاصی از بودن در پناه آن به ما دست می دهد.
از این به بعد حدود 15 دقیقه با شیبی ملایم به طرف قله راه داریم. از یخچالی بزرگ در کنار تابلوهای راهنمای شماره 1 عبور می کنیم .

در پس یک گردنه کوتاه به ناگاه منظره اعجاب انگیز دریاچه نیلگون و وسیع قله نمایان می شود. در یک آن تمامی خستگی ها و نا ملایمات مسیر از ذهن خال