Giara di Gesturi: 11 SEP 2016 10:26

Leaving from Barumini to the Giara di Gesturi. Nice view on the Sardin wild horses in Pauli maoiri.

Dan start de eigenlijke wandeling naar Giara di Gesturi. Dit is een hoogvlakte van 12 kilometer lang op 4 kilometer breed. De vlakte ligt op een gemiddelde hoogte van 500 meter. Doordat het zoveel hoger ligt dan de omliggende omgeving is er een eigen ecosysteem met een specifieke flora en fauna.

Het is een paar kilometer vrij vlak wandelen richting Giara. Als kennismaking met wandelen in Sardinië is dit heel aangenaam met veel bloemen en altijd aangename geuren van de wilde kruiden die je neusgaten voortdurend prikkelen. Daarna begint uiteraard de onvermijdelijke klim van ongeveer 500 meter. Bij momenten is het wat zoeken naar het pad maar er kan hier niet veel verkeerd gaan. Het laatste stuk naar de ‘ingang’ van het natuurreservaat lopen we langs de rijweg waarbij uiteraard een aantal wagen en bussen ons moeten passeren. Deze mensen hebben de gemakkelijke optie genomen om naar het park te gaan maar wij zijn gekomen om te lopen. Dit is efkes een drukker moment maar eens vertrokken in het park komen we nog weinig mensen tegen.

Op de hoogvlakte vinden we de typische kurkeiken terug die dienen voor de kurkproductie. De Sardische productie vormt zo’n 80% van de hele Italiaanse kurkproductie. In de stadjes en toeristische centra vind je heel wat souvenirs uit kurk. De bomen op zich zijn verbazend. Stel je voor: een gevilde boom. De schors wordt verwijderd van de boom (de eerste keer als de eik 25 jaar oud is, ze worden normaal zo’n 250 jaar oud). Na de schors verwijderd te hebben moet deze de volgende 9 jaar teruggroeien. De volgende ‘oogst’ is dus pas over 9 jaar. Trouwens naast de kurkproductie is (of was) de schapenteelt ook heel belangrijk.

Wij verorberen onze lunch in een kraal. Misschien niet de beste keuze gezien de vele mest en de daarbij horende insecten ;-). Maar een hongerig man/vrouw stoort zich daar niet aan. De wandeling op de Giara kan eigenlijk pas geslaagd genoemd worden als we toch een aantal wilde paarden te zien krijgen. Er leven namelijk op deze hoogvlakte een grote groep wilde paarden. Zij laten zich echter niet altijd zien. Met een beetje geluk vinden we ze aan de moerassige gebieden in het domein, de enige plaats met water in de droge zomer. En het geluk is aan onze kant want ze zijn massaal aanwezig.

We zetten onze weg verder en dalen af naar het dorpje Tuili. Ondertussen stapelen de wolken zich op, zien we bliksemschichten in de verte en voelen we zelfs de eerste druppels. Gelukkig blijft het maar bij dreigen en kunnen we de hele weg terug afleggen zonder nat te worden en blijft de regenjas in de rugzak. Jammergenoeg is de terugweg van Tuili naar onze thuisbasis over de verharde weg.

Meer lezen op: https://mariostravels.wordpress.com/2017/08/29/sardegna-het-land-van-de-nurenghi/